'Hoe is het eigenlijk om een brief of kaart te ontvangen?' vraagt Zita. We zijn een paar dagen in Lissabon. Op de rommelmarkt aan de centrale Avenida da Liberdade struint mijn dochter door bakken vol oude ansichten. Veel van die kaarten zijn beschreven met teksten, die wij nauwelijks kunnen ontcijferen en die allerlei vragen oproepen. Wie waren de afzenders, wie de ontvangers, leven ze nog, waarom stuurde men elkaar kaarten?
Zita kan zich nauwelijks voorstellen dat mensen ooit zo met elkaar communiceerden. 'Tja, zo ging dat toen,' zeg ik. 'Wij deden dat ook. Op vakantie namen we een halve dag de tijd om kaarten te kopen en te schrijven. Iedereen zette er iets op en dan kwam dat ding weken later in Nederland aan.'
‘Ik heb in mijn leven maar een keer een kaart verstuurd,' zegt Zita. 'Aan Stella. Die vond dat best raar want we hebben immers sowieso de hele tijd contact via whatsapp. Dus wat op de kaart stond wist ze allang, haha.'
Ouderwets
Een uur later staan we in een krantenkiosk en kopen een handvol ansichtkaarten en postzegels. 'Kost dat tien euro?' reageert Zita verbaasd. 'Daar krijg je bij Starbucks drie smoothies voor en gratis wifi.'
'Ja, hoor eens,' reageer ik. 'Je moet er wel wat voor over hebben als je ouderwets wilt zijn.'
'En wat schrijven we?' vraagt Zita, als we bij Starbucks zijn neergestreken en de ansichtkaarten tevoorschijn hebben gehaald.
'Nou, waar je bent en wat je zoal gedaan hebt. En hoe het hier is.'
'Ja, maar dat weet iedereen toch allang? Hier, Stella stuurt me net een bericht uit Griekenland. En Ella is ook in Portugal, vlakbij Lissabon. Bij haar is het bloedheet en zonnig en ze vindt het raar dat het bij ons bewolkt is. En Emma is in Berlijn en vraagt wanneer ik terug ben. En …'
'Ja, oke. Nou, schrijf dan in elk geval je oma's een kaart. Die hebben geen internet en mobiele telefoons en zij zullen het leuk vinden om wat van ons te horen.'
'Maar oma uit Nederland belde me gisteren nog! En van oma-baboesjka in Moskou hebben we geen adres.'
Lol
De adressen. We hebben wel mobiele nummers en email-adressen, maar nauwelijks postadressen. Die moeten we via sms gaan opvragen, en dan gaat iedereen natuurlijk vragen waarom, zodat de lol van de verrassingspost er af is. Dit wordt een hachelijke onderneming, realiseer ik me. Bovendien is buiten de zon doorgebroken en lonkt de oude stad.
'Weet je wat?' zeg ik. 'We houden ermee op. We nemen die kaartjes en postzegels wel mee als souvenirs.'
Dat vindt mijn dochter een goed plan. 'Ik heb toch geen idee wat ik moet schrijven,' bekent ze. 'En alleen de groeten doen is ook zo stom.'
Opwelling
Als we de boel hebben ingepakt, mijn dochter zich bij haar vrienden op internet heeft afgemeld en we Starbucks verlaten, zegt Zita dat ze ''deze tijd niets aan vindt''.
'Waarom niet?'
'Ik weet het niet. Alles is mogelijk en alles lijkt zo makkelijk. Ik zou hetzelfde gevoel willen hebben als de mensen die die oude ansichtkaarten stuurden en ontvingen.'
'Waarschijnlijk bestaat dat gevoel niet meer,' zeg ik, in een filosofische opwelling. 'Ik heb toen we in Rusland woonden nog telegrammen verstuurd naar mensen in Siberië en Centraal-Azië. Vanaf het centrale postkantoor aan de Tverstraat in Moskou. Omdat die mensen op een andere manier niet te bereiken waren. En nu is de telegram-dienst bijna overal afgeschaft.'
Zita kijkt me niet-begrijpend aan: 'Euh, een telegram?'
Meer van Wierd Duk? Neem een abonnement!
