Terwijl ik mijn nagels afbeet bij het aanschouwen van Estland – Nederland, bleek The Voice of Holland weer te zijn begonnen.
Ik ontken niet dat ik met enig plezier de talentenjachten volg. Het kan vermakelijke en soms onverwachte kippenvel-televisie zijn. En heel soms word je weemoedig en denk je als 27-jarige: wat als, wat als… Een profvoetballer ter waarde van 99 miljoen euro, dat zit er niet meer in. Maar als succesvol muzikant kan ik altijd nog over een paar decennia doorbreken.
Omdat ik begreep dat er gisteren een 'Ben Saunders-in-het-kwadraat-momentje' was, ben ik gaan terugkijken. En inderdaad, er was een jonge, leuke meid met een dijk van een stem.
Prachtige auditie
Maar wat ik daarna zag, vond ik wanstaltig. Dat de bekendste zangers en zangeressen in deze rol enthousiast reageren op een prachtige auditie, dat mag allemaal. Dat ze elkaar de loef proberen af te steken om de jonge schat binnen te halen kan soms grappig zijn. En kiezen tussen een knuffelmarokkaan en een blonde meid met Twents accent kan inderdaad best lastig zijn.
Maar waarom moet een meisje van 17 jaar op zo'n schild van buitensporige euforie worden gehesen? Waarom moet Marco Borsato naar zijn hart grijpen en zeggen "Voel wat hier in de zaal gebeurt!"? Waarom gaat Ali B. voor dood op de vloer liggen en komen Martijn Krabbé en Wendy van Dijk als een soort klef en bef ook nog op het podium om onderdeel van het feestje te zijn?
Stortvloed
Ere wie ere toekomt, maar ik zou met mijn tien jaar meer levenservaring al niet weten hoe ik met zo'n stortvloed aan lofuitingen zou moet omgaan. Laat staan dus dat dit gezond is voor een 17-jarige scholiere.
Begrijp me niet verkeerd, dit gaat niet om het Nederlandse 'je bent goed, maar je steekt met je kop boven het maaiveld uit, dus die moet eraf'. Dit gaat om een vertoning van volwassenen die niet zozeer cabaretesk is, maar eerder smakeloos omdat je een jongvolwassene met onmenselijk veel druk en verwachtingen opzadelt. En er zal ongetwijfeld goede mentale ondersteuning bij zo'n programma aanwezig zijn, maar die mogen de coaches dan ook wel enige vorm van realiteitszin bijbrengen.
Er is nu nog maar één coach die deze meid kan redden: Frank de Boer. Als een dertienjarige jongen bij een uitzending van College Tour aan hem om vraagt of zijn C-team eens door de Ajax-trainer kan worden begeleid, geeft De Boer zeer vriendelijk het eerlijkste antwoord: nee. Want dat kan hij niet waarmaken.
Welcome to the real world.
