Dinsdagmiddag ging na wekenlange speculatie dan eindelijk de kogel door de kerk: president Dilma Rousseff gaat niet bij Barack Obama eten in het Witte Huis. Het staatsdiner – het enige dat dit jaar in Washington voor een buitenlands staatshoofd gegeven zou worden – is, zo heet het officieel, tot nader order uitgesteld. Een nieuwe datum is echter nog niet geprikt.
Dilma’s afzeggen (okee, uitstellen) heeft natuurlijk alles te maken met het Amerikaanse gegluur in Brazilië. De VS zouden niet alleen Dilma zelf, maar ook de Braziliaanse oliegigant Petrobras bespioneerd hebben.
Het betekent een bekoeling van de relatie tussen de twee grootste economieën van het Amerikaanse continent, iets waar geen van beide partijen echt op zit te wachten. Maar Dilma, die de laatste tijd in de peilingen weer wat omhoogkrabbelt, maakte bij de Braziliaanse kiezer een goede beurt. En dat is belangrijk, want over een jaar en twee weken hoopt zij een tweede ambtstermijn in de wacht te slepen.
Mensalãoschandaal
Daarom zal Dilma wellicht helemaal niet zo blij geweest zijn met het oordeel van het Hooggerechtshof, woensdag, dat twaalf van de vijfentwintig politici die vorig jaar werden veroordeeld voor hun betrokkenheid bij het stemmen-voor-geldschandaal mensalão, recht hebben op herberechting. Dit betekent namelijk dat het schandaal, de grootste vlek op het blazoen van Dilma’s Arbeiderspartij (PT), in een verkiezingsjaar opnieuw tot in den treure zal worden opgerakeld.
Op verschillende plaatsen in het land vonden kleinschalige protesten tegen het oordeel van het Hooggerechtshof plaats.
Crack
Brazilië telt meer crackverslaafden dan de stad Utrecht inwoners heeft. Uit cijfers van onderzoeksinstituut Fiocruz bleek deze week dat 370.000 Brazilianen crack gebruiken. Bijna de helft – veertig procent – woont in de noordoostelijke deelstaten. Toch is het crackprobleem waarschijnlijk het zichtbaarst in de wijk van São Paulo die bekend staat als Cracolândia, waar honderden verslaafden op straat leven (zie foto’s rechts en boven.)
Drugsconflict op postzegelformaat
Deze week een wel heel lokale blik op een nationaal probleem: Brazilië’s niet aflatende drugsgeweld. Maandagochtend vond op een meter of tweehonderd van de flat waar ik woon een schietpartij plaats. Twee drugssoldaatjes uit favela A, pal ten noorden van mijn portiekflatbuurt, waren naar favela B, pal ten zuiden van mijn buurt, gestuurd om daar een rivaal te executeren. Toen deze rivaal niet thuis bleek te zijn schoten zij hun wapens leeg op de muren van willekeurige huizen en renden toen – wapens zichtbaar – door mijn buurt terug naar favela A, waar de plaatselijke drugsbende al jarenlang op voet van oorlog leeft met die van favela C, die pal ten westen van mijn buurt ligt.
Gelukkig raakte niemand gewond, maar de boodschap is duidelijk: het slepende conflict tussen de drugsbendes van favela’s A en C, waarin al tientallen doden vielen, breidt zich uit naar favela B, en daarmee per definitie naar mijn flatbuurt, die tussen de drie wijkjes in ligt. Het is een conflict op postzegelformaat, want samen beslaan favela’s A, B, C en mijn buurt nog geen vierkante kilometer.
Mijn buren (en ik zelf) haalden de schouders op. De schietpartij van maandagochtend was niet meer dan een bevestiging van iets dat we toch al wisten: geweld is alledaags geworden.
