Bij sommige theatervoorstellingen kun je in de pauze naar huis, omdat je weet: dat wordt niets meer. Vooral in een komedie is de eerste helft vaak het grappigst, omdat dan de hele situatie uit de doeken wordt gedaan (Sister Act). Daarna neemt het plot het over en vermindert de lachfrequentie.
Drinkebroer
Bij Little Voice is het omgekeerde het geval. Voor de pauze leren we Mus en haar loeder van een moeder Marie kennen. Mus is een grijze muis die op haar slaapkamertje zit en met de platen van haar dode papa meezingt. Mama drinkt zich elke avond horizontaal, een uitstekend standje om zich door een collega drinkebroer te laten bestijgen. Vakbekwaam zet Ellen Pieters (schitterde eerder als Zangeres zonder Naam) een heks van een moeder neer, die haar schlemielige kroost terroriseert. Mama Maries nieuwe minnaar Wim denkt een plaatselijk wereldberoemde ster van dochter Mus te kunnen maken. Maar dan moet ze wel het podium op.
Zitvlees
Daar doet de Nederlandse versie van het Britse origineel van Little Voice ruim een uur over. Hoe grappig Jules Duulders’ Rotterdamse vertaling ook is, dat vergt wel erg veel zitvlees. Want het publiek verlangt naar die gouden strot van die grijze muis. Spanning opbouwen? Je kunt ook overdrijven.
Hijgende Marilyn
Na het intermezzo dwingen Marie en de wannabe-impresario de kleine tot een optreden in het locale variététheater. Mus is zo getraumatiseerd, dat ze alleen via de stemmen van eerdere zangeressen zichzelf kan uiten. Eindelijk kan Suzan Seegers laten zien wat ze kan. In een ongelooflijk knap gezongen medley komen een hijgende Marilyn Monroe, huilende Edit Piaff en loeiende Shirley Bassey voorbij. Kippenvel. Heel goed zingen en tegelijk in je rol blijven, chapeau.
Platte klucht
Daarna brandt het ouderlijk huis af en vindt Mus toch nog het levensgeluk, maar dat verbleekt bij die 15 gouden minuten.
Natuurlijk moesten regisseur Bruun Kuijt en vertaaldichter Jules Deelder zich aan het Noord-Engelse origineel The Rise and Fall of Little Voice houden, maar inkorten is niet verboden. Kill your own darlings. En als ze dan toch bezig zijn, mag die rol van Nellie geschrapt worden? De arme Wivineke van Groningen heeft zich in een dikmaakpak moeten hijsen. Ze krijgt voortdurend de grofste grollen over zich heen. ‘Nellie, je moet ook de delen van je lichaam wassen die je niet meer kunt zien.’ Bot en seksistisch. Little Voice is een enerverende muziekkomedie, maar daalt hier af tot het niveau van een platvloerse klucht.
Tokkie tokkie
Desondanks blijft er genoeg te genieten. Het decor is een klassiek Tokkie-interieur en Jules Deelders weet in de teksten inventief allerlei Rotterdamse verwijzingen in te bouwen. De zaal in de Oude Luxor smulde ervan. Toch sloeg ook daar de vermoeidheid na ruim 2 uur toneel en 10 minuten zang toe. Ja, Little Voice is geen musical, maar een beetje meer muziek kan geen kwaad.
Hoe dan ook is Little Voice het defintieve bewijs van het fenomenale zangtalent van Suzan Seegers, die natuurlijk Op Zoek naar Evita had moeten winnen. Dat ze kan zingen, wisten we van kleinere programma’s over Toon Hermans en Wim Sonneveld. Hier staat een allrounder op het toneel die nog lang mee kan.
Little Voice, www.ntk.nl/voorstelling/little-voice, t/m 13 mei
