Met hun boek Deutschland misshandelt seine Kinder (‘Duitsland mishandelt haar kinderen’) schreven de auteurs Michael Tsokos (47) – de bekendste patholoog-anatoom van Duitsland – en diens 33-jarige collega Saskia Guddat een schotschrift, waarin zij de vraag opwerpen wat er allemaal verkeerd gaat voordat zij weer ‘een dood kind op onze tafel krijgen’.
Deprimerend
Volgens de schrijvers, die als ervaringsdeskundigen in de Berlijnse Charité werken, faalt de zorg voor kinderen in de Bondsrepubliek op alle fronten: in de gezinnen, in de Jugendämter (jeugdzorg), onder artsen, op de kinderopvang en onder de leraren in de scholen.
De voorbeelden zijn schokkend en deprimerend. De auteurs zien kinderen met twee gebroken armen en verwoeste gezichten. Kinderen met ernstige brandwonden doordat zij door hun (stief)ouders op een gloeiend hete kookplaat werden gedrukt, of met kokend water zijn overgoten. Kinderen die zijn gewurgd, doodgeslagen, doodgetrapt.
Geweld
De 2-jarige Nadine werd aan haar lot overgelaten op een matras in een met onlasting en afval vervuilde kamer, ze had klompvoeten, liep een longonsteking op en stierf. Een veertien maanden oude jongen was met zoveel geweld aan z’n haar getrokken dat hij feitelijk was gescalpeerd: zijn hoofdhuid had losgelaten. Het zijn verhalen uit een catalogus vol gruwelen.
De 2-jarige Nadine werd aan haar lot overgelaten op een matras in een met onlasting en afval vervuilde kamer, ze had klompvoeten, liep een longonsteking op en stierf
Slaan
De woede van Tsokos en Guddat over de falende jeugdzorg is speurbaar. ‘Mede omdat op deze manier een enorm potentieel aan gewelddadige burgers wordt opgebouwd,’ zei Saskia Guddat tegen Radio Berlin Brandenburg (RBB). Kinderen die zelf zijn verwaarloosd en mishandeld lopen immers een verhoogd risico dit gedrag later te kopiëren: zij maken hun opleiding niet af, gedragen zich agressief, slaan hun partners en maken zich, net als hun (stief-)ouders, als ouder in veel gevallen eveneens aan kindermishandeling schuldig.
Dwayne
In de meeste gevallen gaat het geweld uit van de ouders. Opmerkelijk: Taylor, Cheyenne, Gene, Dwayne, Jacqueline, zijn de niet-Duitse namen die de twee patholoog-anatomen vaak tegenkomen. Het zijn kinderen uit kansarme milieu’s met veramerikaanste voornamen, van tienerouders, die zich geen raad weten met de opvoeding. Vaak is de biologische vader vertrokken en heeft de moeder alweer een nieuw vriendje, dat veel te jong is om als stiefvader verantwoordelijkheid op zich te nemen. Niet zelden zijn ook die jongens in hun jeugd mishandeld en zien zij in het slaan van kinderen als ‘opvoedingsmethode’ niets kwaads.
Symptomen
De auteurs klagen in harde bewoordingen ‘Het Systeem’ aan, waar jaarlijks weliswaar 7,5 miljard euro in omgaat, maar dat niet zou zijn toegerust op het herkennen van symptomen. Goedgelovige medewerkers van jeugdzorg zouden zich door gewiekste ouders laten voorliegen over de oorzaken van breuken en verwondingen (‘Hij is gevallen’). Bovendien is jeugdzorg vooral bezig om probleemgezinnen bij elkaar te houden, in plaats van er voor te zorgen dat kinderen die in gevaar zijn uit huis worden geplaatst. Overigens speelt ditzelfde dilemma ook in Nederland. Met het langdurig begeleiden van die probleemgezinnen wordt door allerlei bedrijfjes veel geld verdiend.
Autopsie
Een ander probleem is dat in Duitsland, anders dan in Nederland en elders, geen verplichte autopsie bestaat bij het onverklaard en onverwacht overlijden van minderjarigen.
Goedgelovige medewerkers van jeugdzorg zouden zich door gewiekste ouders laten voorliegen.
Met hun kritische analyse hebben de patholoog-anatomen een open zenuw geraakt. Woordvoerders van jeugdzorg, collega lijkschouwers, straf- en familierechters reageren geïrriteerd en zeggen zich niet aangesproken te voelen. Volgens de auteurs echter komt het voor dat collega’s en rechters hen domweg niet geloven wanneer de aard van het letsel te ernstig is. ‘Dat kunnen ouders hun kinderen niet aandoen, krijg ik dan te horen,’ zei Saskia Guddat tegen RBB. ‘En dat zijn wel de mensen die beslissen over de toekomst van onze kinderen.’
