Volgens de laatste berichten kan het uitgebreide Panamakanaal pas in januari 2016 in gebruik worden genomen. Dat is zo’n anderhalf jaar na de aanvankelijk geplande opening.
Het conflict begon toen de aannemer GUPC (bestaande aannemers Sacyr Vallehermoso uit Spanje, Impregilo uit Italië en Cusa uit Panama, alsmede maritiem dienstverlener Jan de Nul uit België) eind vorig jaar 1,6 miljard dollar eiste om de bouw van grotere sluizen voor het Panamakanaal te kunnen voltooien. GUPC baseerde zich op onverwachte tegenvallers om nog eens de helft van het aanvankelijke budget van ruim 3,1 miljard erbij te vragen.
Einde verhaal
De partijen zijn nu overeengekomen elk 100 miljoen dollar te betalen om lopende rekeningen van de werkzaamheden te betalen. Dat was een van de aanvankelijke compromisvoorstellen, waar GUPC later toch niet mee akkoord ging. Men eiste nog eens 400 miljoen dollar van de kanaalautoriteit ACP. Daarop dreigde ACP het contract te ontbinden en in zee te gaan met een andere aannemer. Dat heeft kennelijk effect gehad. ACP-voorman Jorge Quijano verklaarde trots tegen de Panamese radio dat hij GUPC een ultimatum had gesteld: ‘Jullie gaan weer aan het werk of het is einde verhaal’. Dat had volgens hem de doorslag gegeven.
In de loop van deze eerste week van maart tekenen ACP en GUPC hun nieuwe overeenkomst.
Gedreigd met verkrachting
In Venezuela zijn in grimmige botsingen tussen demonstranten tegen de regering 41 demonstranten en acht buitenlanders opgepakt. Deze laatsten worden beschuldigd van internationaal terrorisme. Het is niet bekend waar deze buitenlanders vandaan komen en of er journalisten bij waren. Wél zijn er berichten over verschillende gearresteerde en mishandelde journalisten, waaronder een Italiaanse fotografe. Een Venezolaanse journaliste die na aanvankelijke arrestatie werd vrijgelaten verklaarde beroofd en gemarteld te zijn geweest. Ook zou men haar gedreigd hebben met verkrachting.
De mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch heeft de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) opgeroepen zich met de crisis in Venezuela te bemoeien. Human Rights Watch is al langere tijd kritisch over het feit dat onder andere het justitiële apparaat in het socialistische Venezuela wordt gecontroleerd door de regering en dat er geen persvrijheid in het land is.
Oppositieleider Henrique Capriles heeft zich er tegen de Braziliaanse krant Folha de São Paulo over beklaagd dat Brazilië Venezuela de rug toekeert.
Met twee maten meten
De oppositie heeft twee problemen: chavistas (aanhangers van de overleden president Hugo Chávez) zijn er moeilijk toe over te halen de kant van de demonstranten te kiezen. Ze zijn teleurgesteld in de regering, met name vanwege het economische wanbeleid, maar ze hebben er geen vertrouwen in dat de oppositie hun problemen kan oplossen. In de regio is er weinig steun, omdat de meeste landen er belang bij hebben de Venezolaanse regering te vriend te houden.
Dat kan zijn vanwege goedkope levering van Venezolaanse olie of andere aantrekkelijke zakelijke deals. Buurland Colombia, dat ideologisch verwant is aan de oppositie, heeft de Venezolaanse regering nodig in zijn vredesproces met de linkse guerrillabeweging FARC.
De kritiek op de regeringen in Latijns Amerika neemt toe. Intellectuelen als de Peruaan Mario Vargas Llosa en de Mexicaan Enrique Krauze hebben de regio verweten met twee maten te meten: mensenrechtenschendingen door rechts worden aan de kaak gesteld; die van links worden door de vingers gezien.
