In 2013 stapte Pharell Williams in een drietrapsraket, die hem tot een wereldwijde allemansvriend zou maken. Als onderdeel van producersduo Neptunes had hij vooral veel hits gemaakt voor anderen (Jay Z, Britney Spears, Snoop Dogg, No Doubt). Zijn soloalbum uit 2006 was qua verkoop niet helemaal wat Pharell ervan verwacht had en de alleskunner zat in een carrièredipje.
Toen kwam de vraag van de filmmakers van Despicable Me 2 om een soundtrack te maken. Na negen mislukte pogingen vond Pharell de melodie om niet óver geluk te zingen maar de emotie zélf te laten klinken: Happy. Een upbeat gospelsong met een bedrieglijk eenvoudige melodielijn die na één keer horen minimaal 24 uur in je hersenen blijft rondspoken (‘clap along if you feel like happy is the truth’). Kinderen aller landen vonden dat ook en zorgden voor een wereldsucces (terwijl ze hun ouders gek maakten met de repeatfunctie).
'Beetje controverse is nodig voor je geloofwaardigheid, je wil geen K1 worden…'
Serial rape
Daft Punk hielp Williams in de daaropvolgende zomer met Get Lucky aan een onontkoombare discohit. Positivo Pharell won de harten van elke glitterballiefhebber en tienerromanticus met zijn sensuele song. Allemaal erg happy happy? Gelukkig was daar Blurred Lines van Robin Thicke: Williams werd ervan beschuldigd een serial date rapist lied te hebben gemaakt. Beetje controverse is nodig voor je geloofwaardigheid, je wil geen K1 worden…
Oscars
2014 moet Pharell tot een definitieve superster maken. Dus zingt hij Happy tijdens de Oscar-avond en brengt een dag later zijn soloalbum G I R L uit. Aan gevoel voor timing ontbreekt het Williams niet. Bijna alles op G I R L is door Williams zelf geschreven en gecomponeerd. Grote vraag: kan de tengere zanger al die door hemzelf opgeroepen verwachtingen waarmaken?
Marylin Monroe
Het album opent grandioos met veel violen en een update versie van een Philadelphia soul song, getiteld Marilyn Monroe. Het gaat om innerlijke schoonheid, kweelt Pharell, die even wil rechtzetten dat vrouwen het firmament van onze beschaving hebben gelegd. Dames zijn er niet om te misbruiken, maar om vereerd te worden.
Daarna even een inzakker met Brand New, een doorsnee dansnummer met een vleug Jackson Five. Justin Timberlake doet zijn best als gast vocalist (die wil altijd al Michael J. overtreffen), maar Brand New is geen topper. Gelukkig volgt daarna Hunter, een song met een ijzersterk gitaarloopje en baslijn, die de basic feel van Happy oproept. Hoe minder fratsen, hoe meer er te dansen valt. New wave disco zou je het kunnen noemen.
Funkkraker
Topper van het album is Gust of Wind, een jaren zeventig funkkraker (ja, ook weer met violen) en de Daft Punk-vocoder. Om dit soort tracks interessant en dansbaar te houden is hondsmoeilijk. Couplet, refrein, instrumentaal bruggetje, Pharell Williams laat horen dat hij zijn klassiekers kent.
Meditatie
Geen enkel album kan uit louter dansvloervullers bestaan. Dus zingt Alicia Key mee op het duet Know Who You Are. De slappe reggaebeat overtuigt niet. Ook Lost Queen, a capella met mannenkoor gezongen is interessant maar niet meer dan dat. De verborgen track Freq lijkt tot meditatie op te roepen. Eh, Pharell, laat dat maar aan anderen over.
Michael Jackson
Williams heeft een vrolijk popalbum gemaakt, vol met verborgen muzikale grapjes en subtiliteiten. Rappen doet hij al lang niet meer, op G I R L gebruikt hij vooral zijn falset. Met zijn mix van pop, funk, soul en disco is Pharell niet bepaald grensverleggend, maar hij gaat wel veel vrienden happy happy maken. Michael Jackson had Quincy Jones om hem tot muzikale recordhoogten te stuwen. Misschien moet Pharell een vergelijkbare tegenpool inhuren om een compleet topalbum te maken.
PS: niet genoeg krijgt van Happy, kan de 24-uurs videoclip bekijken, zie bijv.
(0900 AM in LA)
Of een Amsterdamse versie:
