Op 20 oktober zal je in New York spelen in het beroemde Apollo Theater waar alle grote jazz- en bluesartiesten hebben opgetreden. Hoe onwerkelijk is dat voor je?
“Dat is nu nog heel onwerkelijk. Als kind keek ik altijd naar het legendarische tv-programma ‘Showtime at the Apollo’ met presentator Steve Harvey (te zien van 1987 tot 2008). Dat programma heeft mij muzikaal opgevoed. Voor mij is het Apollo Theater een legendarische plek.”
Ga je op 20 oktober iets speciaals doen? Bijvoorbeeld door een special guest uit te nodigen?
“Ik heb hier nog niet over nagedacht, maar ik vind het wel een goed idee! Dank je. In ieder geval zal mijn moeder er zijn.”
Dan krijgt je song ‘Lisa Sawyer’ een bijzondere betekenis. Dat nummer gaat over je moeder.
“Ja (lacht verlegen), ik zal juist daarom nerveus zijn…”
Nog een hoogtepunt is denk ik dat je, op 26 september, de support act zal zijn van Pharrell Williams tijdens het Apple Music Festival in Londen. Zou je me hem willen samenwerken?
“Misschien in de toekomst. Ik heb een sterke band met mijn band. Ik weet niet of Pharrell Williams hier ‘tussen past’, maar ik zou het wel leuk vinden om elkaar te ontmoeten en te kijken wat hieruit ontstaat. Maar ik wil nu ‘classic soul music’ maken, daar wil niet mee stoppen.”
Ik las dat je de oude soulmuziek uit de jaren vijftig en zestig van Sam Cooke, The Temptations, Smokey Robinson en James Brown hebt bestudeerd. Wat heb je van deze legendarische namen en hun muziek geleerd en hoe hebben zij je geïnspireerd?
“Ik heb de muziek niet in die zin bestudeerd, maar heel veel geluisterd en in me opgenomen als een spons. Hierna heb ik pen en papier gepakt en ben liedjes gaan schrijven om zo toch een beetje terug te gaan naar die tijd. Ik heb van deze artiesten geleerd hoe je stem in een soulliedje moet klinken.”
Speelt hun muziek altijd een rol wanneer je liedjes schrijft?
“Niet altijd, maar ik herinner mij soms iets specifieks uit deze liedjes. Soms probeer ik ook elementen op mijn eigen manier opnieuw muzikaal te laten ontstaan. De liedjes van Sam Cooke, The Temptations, Smokey Robinson, James Brown en andere grote soulnamen zijn voor mij meer dan alleen een inspiratie. Ik wil voorlopig ook muziek blijven maken die is geïnspireerd op die tijd – hierin heb ik mijn stem gevonden. Ik wil de nieuwe generatie muziekliefhebbers op deze manier kennis laten maken met de soulmuziek uit de jaren vijftig en zestig. Er is een hele kleine kans dat ik muzikaal kies voor de moderne R&B muziek zoals Usher die maakt, ondanks dat ik met zijn muziek ben opgegroeid.”
Wat doe je wanneer Usher je belt om samen te werken, samen liedjes te schrijven of dat hij je nieuwe plaat wil produceren? Sta je daar voor open?
“Als hij belt om samen een liedje te schrijven moet dit wel het wel een soulnummer zijn en niet pop R&B nummer. Het zou geweldig zijn om samen soulmuziek te maken.”
Je bent liedjes aan het schrijven voor de opvolger van je debuut cd ‘Coming Home’. Speelt New Orleans, net op die cd, ook weer een grote rol en invloed?
“Ja, mijn hele familie komt oorspronkelijk uit New Orleans. Die erfenis is de basis van mijn muziek. (Bridges woont zelf in Forth Worth, Texas).”
Wat kun je al onthullen over je nieuwe plaat?
“Een nieuwe plaat voelt nu nog ver weg, maar ik weet al wel dat ik het geluid van mijn liedjes wil vergroten. Hiermee bedoel ik het gebruik van andere instrumenten dan ik op ‘Coming Home’ heb gebruikt, zoals violen of een ander gitaargeluid. Of de liedjes, zoals nu ook ‘simple smooth’ zullen zijn, hangt af wat voor soort plaat het uiteindelijk wordt. Ik wil mezelf wel altijd verbeteren.”
Veel nummers op ‘Coming Home’ zijn gospels.
“Ik wil zowel gospel als soulliedjes schrijven over mijn leven, andermans leven en God. Ik heb niet een voorkeur voor een van de muziekstijlen. In beide stijlen kan ik mijn liefde voor God verwoorden, maar ook mijn pure liefde voor een vrouw. Dat is voor mij gelijkwaardig.”
Is er een muzikale connectie tussen jouw gospelsong ‘River’ en ‘A change is gonna come’, van Sam Cooke? (dit nummer werd kort na Sam Cooke’s dood in 1964 als single uitgebracht en beschrijft Cooke’s innerlijke strijd met racisme).
“Toen ik ‘River’ schreef dacht ik niet aan het nummer van Sam Cooke. Ik dacht wel aan al die gospelnummers uit de jaren vijftig die de spirituele verlossing van God als thema in zich hebben. Ik wilde graag een ‘eigen’ gospel schrijven, vanuit mijn persoonlijke ervaring met verlossing.”
Wat is de overeenkomst tussen jouw muziek en die van Amy Whinehouse, D’Angelo en Sam Smith?
“Er is een soulconnectie tussen onze muziek. We zijn natuurlijk allemaal verschillend, maar ik vind dat wij authentieke en eerlijke muziek maken.”
Hoe ga je om met al je succes; niet alleen het wereldwijde succes van je debuut cd, de lovende kritieken in muziekbladen over de hele wereld, maar ook dat je recent samen op het toneel stond met Paul McCartney, Stevie Wonder, John Legend en Ringo Starr.
“Het is echt geweldig om nu naar mijn leven kijken, zeker waar ik vandaan kom – Bridges was een paar jaar geleden nog een bordenwasser. Toch ben ik nog steeds dezelfde persoon. Niets van al het succes zal mij veranderen.”
Het Amerikaanse muziekvaktijdschrift Rolling Stone magazine vergeleek je met Sam Cooke, in zijn topjaren.
“Dat is zeer eervol, maar Sam Cooke was een soulzanger op een veel hoger niveau soulzanger. Ik ben nog maar een klein dingentje op de bodem van de soulwereld (lacht). Het beste compliment dat ik kan krijgen is dat mijn muziek – via de gospel en soulachtergrond- luisteraars door een bepaalde situatie heen heeft geholpen, zoals een depressie of het verlies van een geliefde. Anders gezegd dat mijn muziek iets na laat. Ik vind dat de muziek tegenwoordig vaak iets tijdelijks is en geen boodschap meer heeft.”
