‘Uuhm. Sorry. Mag ik wat vragen? Heb jij misschien een luier bij je?’
Zijn gezicht kleurde lichtrood, onzeker haalde de jonge vader zijn hand door zijn haar. Ik schudde verontschuldigend mijn hoofd. Even daarvoor had hij al gehaast gevraagd of ik ‘even op zijn dochter wilde letten’ en was met zijn zoontje de trap van het keurige Blaricumse restaurant afgerend. ‘Ik moet plassen’ had het kind zachtjes gezegd, terwijl zijn vader nietsvermoedend met zijn zusje speelde. Op het moment dat de vader het woord ‘plassen’ registreerde, zei de jongen de door alle ouders gevreesde woorden: ‘het is al te laat.’
Ik had direct sympathie voor de vader en dacht aan de ontelbare keren dat ik de luiers/billendoekjes was vergeten terwijl er een blote, ondergete baby voor me lag te spartelen op een verschoonplek. Ik trok juichend de champagne open toen mijn tweede ook zindelijk was, om een dag later de dierentuin al na tien minuten te verlaten omdat ik de extra set ondergoed was vergeten. Toen maanden later ook die prille zindelijkheidsongelukjes voorbij waren, ontdekte ik dat er nog één echt essentiële accessoire nodig was bij het op pad gaan met kinderen. Ja pleisters zijn handig, en toversnoepjes waardoor je kind zomaar nog tien minuten zelf kan lopen, maar echt onmisbaar? Dat is alleen het pakje zakdoekjes. Niet alleen voorkom je daarmee dat je kind zijn groene snottebel a) in zijn haren smeert b) aan jouw panty smeert c) aan de jas van een andere moeder smeert, belangrijker: je redt jezelf uit alle ‘ik-moet-en-op-een-onmogelijke-plaats’ momenten. En iedereen met kinderen weet dat kinderen bij voorkeur op onmogelijke plaatsen en. Middenin een bos, aan de rand van de snelweg, op het strand. Allemaal geen punt met een pakje Tempo in je tas.
Lichtelijk gegeneerd constateerde ik hoezeer ik in gebreke was gebleven
Zo zat ik een paar maanden geleden in een huifkar op Terschelling. Denk: verlaten strand, zeewind, robuuste Friese paarden, een thermoskan koffie, Terschellinger koek. Net toen ik dacht dat de dag niet perfecter kon, deelde mijn dochter luidkeels mee dat ze ‘echt heel nodig moest en.’ Het duurde nog zeker een half uur voor we in de buurt van een wc waren, en na het ondersteboven keren van mijn tas bleek ik niks bij me te hebben om billen mee af te vegen.
Zakdoeken
Gelukkig waren er onder mijn medepassagiers meerdere moeders, die grinnikend van herkenning niet alleen pakjes zakdoeken doorgaven, maar ook wetties, toetenpoetsers en stukken wc papier. Lichtelijk gegeneerd stelde ik vast hoezeer ik in gebreke was gebleven en fluisterde tegen mijn dochter dat en hier nog even niet kon, maar dat we vast snel gingen stoppen.
‘Kan je het nog even ophouden?’
Ze schudde driftig haar hoofd en duwde de zakdoekjes weg.
‘Ik hoef niet meer mama’, zei ze opnieuw op luide toon.
‘Ik heb het al in mijn broek gedaan.’
Het gegrinnik stopte abrupt. Wetties werden teruggestopt in tassen, neuzen gesnoten met de aangereikte zakdoeken. Ik keek gegeneerd naar het verlaten strand buiten, ondertussen hopend dat de lucht in mijn neusgaten werd veroorzaakt door de Friese paarden die de huifkar trokken.
Natuurlijk was haar broek nog schoon, ontdekte ik even later in de wc van het café.
‘Het was een grapje mama! Jij was echt geschrokken hè?!’ zei ze triomfantelijk. ‘Maar nu ga ik wel en hoor. Ik roep als ik klaar ben.’
‘Ja ja, schiet nou maar een beetje op,’ antwoordde ik ondertussen glimlachend naar de rij wachtenden die het tafereel glimlachend aanschouwden.
‘Ik ben klaar mama!’ riep ze nog geen minuut later. ‘Kom gauw kijken. Ik heb een gedaan in de vorm van een piemel!’
Die luiertijd was zo gek nog niet.
