In de artiestenfoyer van de Rotterdamse Schouwburg schuift Gijs Naber aan. Zijn rechterhand is volledig ingepakt in Pinotape, hij oogt als een topsporter voorafgaand aan een wedstrijd. ‘Die tape zit er uit voorzorg, met ijs probeer ik de zwellingen te verminderen’ legt de acteur uit. In de hyperenergieke familievoorstelling Woef Side Story speelt hij maar liefst drie rollen: de honden Rover en Hector en Jo de Vlo, bekend van de Go with de Vlo Show. Dat laat zijn fysieke sporen na. Vooral als je voortdurend met je rechterhand de kop van een hondenpop moet bedienen. ‘Als ik een half uur praat met ‘mijn’ hond Rover, nou dan voel je het wel. Als ik spreek, moet ik voortdurend die bek bewegen. En met de andere hand mijn staart laten kwispelen… ’
Woef Side Story is namelijk een hondenversie van de aloude muscial West Side Story, die weer een update van Romeo en Julia was. Arjan Ederveen en regisseur Pieter Kramer wilden voor het traditionele familiespektakel van het Ro Theater ‘iets met honden doen’. Het werd een liefdesverhaal tussen vuilnisbak Toto en de bloedmooie Afghaanse windhond Marina. Dat kan niet goed aflopen…
Badjas
Bijna alle acteurs zijn in een soort poppenkostuum gestoken, waarbij ze de hondenkop met de hand bedienen. Gijs Nabers (bekend van De Heineken-ontvoering en Lieve Liza) speelt Rover, die zo graag de alfahond van de Vrije Blije Bende wil zijn en in stilte jaloers is op Toto. En daar komt Elise Schaap binnenlopen, die de mooie Marina speelt, ‘ik ben de productieslet, als je eens wist hoe die hijgende hondjes in de coulissen voor me in de rij staan’. Ze loopt gehuld in badjas – ‘ik kom net van de masseur vandaan’ – en ook met een hand voorzien van Pinotape.
‘Ik wist helemaal niets van honden toen we hieraan begonnen’, bekent ze. ‘Nou ja, mijn vader had een dalmatiër. Heel lief maar niet zo slim. Ik ben een beetje afgehaakt nadat ik op mijn zevende werd gebeten door een dobermann. Op vakantie in een bungalowpark was ik met hem aan het spelen, toen hij me plotseling in mijn gezicht beet, vlak naast mijn oog. In mijn herinnering spoot het bloed eruit, maar dat kan ook verbeelding zijn. Ik heb nog steeds een litteken onder mijn rechteroog. Dus met die achtergrond heb ik me nooit zo verdiept in ’s mans beste vriend. Bovendien is mijn vriend allergisch voor honden, dus dat was ook geen issue. Totdat ik voor Woef Side Story werd gevraagd. Ik ben op straat gaan opletten hoe ze zich gedragen. En dan zie je Gijs bij de start meteen een drol eruit en, met zijn poten graven, toen dacht ik, oh, zo moet het.’
Denk uit de neus
‘Ik kreeg een lichte paniekaanval, toen we met dat poppenkostuum aan de slag moesten’, vertelt Gijs Naber. ‘Ik had verwacht dat we net als in Cats alleen met make-up zouden rondlopen. Gelukkig kwam een professionele poppenspeler ons helpen. ‘Je moet denken vanuit het hoofd, vanuit de neus. Dan volgt de rest vanzelf.’ Nou, vanzelf ging het zeker niet. Ik heb dat beest wel eens vervloekt.’ Elise: ‘Ik wilde Marina af en toe opknopen. Heel frustrerend, heb je eindelijk het goede loopje van een chique windhond, vergeet je met de kop mee te praten. Heel lastig om die elementen bij elkaar te brengen. En dan moeten we ook nog zingen! Gelukkig prachtige liedjes uit de West Side Story, waar Alex Klaasen nieuwe songteksten voor heeft geschreven.’
De rest van de voorstelling komt uit de koker van Ederveen en regisseur Pieter Kramer. Twee mentoren voor de jonge acteurs? Ze melden enthousiast allebei te zijn opgegroeid met op zondagochtend Arjans televisieprogramma Theo en Theo. ‘Ik kan veel leren van Arjans komische timing,’ vindt Gijs Naber. Hij staat samen met Ederveen als Ko en Jo de vlo’s op het toneel in een ouderwetse variété intermezzo, dat de aandacht van het jonge publiek moet vasthouden tijdens de changementen van het decor. ‘Arjan heeft zo’n eigen manier van doen, die moet je niet willen imiteren’. Elise: ‘Ik geniet vooral van de originele draai die Ederveen aan het Romeo en Julia verhaal heeft gegeven. Van cliché naar iets eigens. West Side Story, maar dan zonder mensen. Kinderen hebben daar geen enkel probleem mee. Elise bestaat niet, voor hen ben ik Marina, de mooiste teef van de stad. Een hond om van te houden. Net als ik zelf weer een beetje van honden ben gaan houden. Ze kunnen gevaarlijk zijn en onberekenbaar, maar ook heel lief. Misschien ben ik mijn dobermanntrauma wel kwijt na deze voorstelling!’
Woef Side Story, toernee t/m 22 maart, http://www.rotheater.nl
Bron: De Persdienst
