Pronk was een bescheiden man, geen typische Ajacied dus. Maar als het over Jari Litmanen ging liet hij de teugels vieren.
“Als iemand aan de wieg heeft gestaan van de komst van Jari Litmanen naar Amsterdam, dan ben ik het wel geweest,” vertelde de voormalige meesterscout me ooit. “Geloof het of niet, maar ik kreeg destijds een brief van een papierfirma uit Mijdrecht, zo is het allemaal begonnen. Zij deden zaken met een bedrijf in Finland en daar werd ons aangeraden om eens naar een zekere Jari Litmanen te gaan kijken.”
Louis zei dat het goed was en niet veel later zat Pronk op de tribune bij de Finse bekerfinale tussen FC Jazz en MyPa47.
“Het was niet om aan te zien,” zei Pronk. “Maar wat wél opviel was de gedrevenheid, de mentaliteit én het talent van Litmanen. Louis zei: ‘laat hem maar op stage komen in de voorbereiding, dan kunnen we het beter bekijken’. Louis was daar een groot voorstander van, om spelers op stage te laten komen.”
Wat bleef hangen was het verhaal van die papierfabriek in Mijdrecht. Hoe kon het gebeuren dat Pronk uit die papierberg op z’n bureau, net die ene brief trok? “D’r lagen zoveel aanvragen, zoveel verzoeken, het hele scoutingssysteem moest nog op poten gezet worden. Scouten deed ik vooral op gevoel. Zo is het later ook met Nwankwo Kanu en Finidi George gegaan.”
Volgens Pronk verdwenen destijds weinig brieven ongeopend in de prullenbak. “Twintig jaar geleden kreeg je veel meer tijd om te scouten. Ik was destijds bijvoorbeeld de enige scout bij die Finse bekerfinale. Dat is tegenwoordig echt ondenkbaar. Niemand opereert meer zelfstandig. Ik noem de huidige generatie liever ‘verzamelscouts’. Ze komen uit alle hoeken, praten allemaal met elkaar over spelers en ze proberen allemaal hun eigen mening te versterken. Maar de meeste spelers die ze aandragen zijn brandhout.”
Dat de beste scout, die Ajax ooit heeft gehad mag rusten in vrede.
Met Vriendelijke SportGroeten.
@MJvdHeuvel
