Letterlijk & figuurlijk een aderlating
Meneer heeft vanwege een ziekte drie keer per jaar een aderlating nodig. Dat kostte hem € 80 per jaar. Na de invoering van de DBC (Diagnose Behandel Combinatie, red. 2005) werd het verhoogd naar ruim € 600 en in 2014 is het € 895. Op de declaraties blijft onduidelijk waarom de kosten voor de behandeling 8 keer zo hoog zijn. – Gepubliceerd op 23 jan. 2015 (Nationale Ombudsman)
What's in it for me…
Tik uitgedeeld
Het financieringssysteem dat in de Tweede Lijn (specialistische zorg) in gebruik is krijgt opnieuw een flinke uitbrander. De Nationale Ombudsman deed onderzoek omdat er steeds maar klachten blijven komen. Nieuw is deze constatering allerminst. Zelf heb ik wel eens gedacht dat ons een parlementaire enquête wacht. Maar zover is het niet gekomen.
In een fraaie Infographic (beeldtaal) wordt het euvel door de Nationale ombudsman samengevat. Daarbij ook een aantal concrete voorbeelden. Zelf twijfel ik niet aan goede bedoelingen (ik ken een aantal van de ontwerpers van nabij en heb zelf een rol gespeeld in het DBC-traject), maar echte transparantie is niet bereikt.
Naar mijn mening is bij het ontwerp van het 'financiële gebouw' van meet af aan een ernstige denkfout en ontwerpfout gemaakt. Als burger koopt u toch niet een servies voor een 'gemiddelde' prijs. U wilt weten wie de producent is (Wedgewood?) en uit hoeveel stuks (en welke items) dat servies bestaat. O ja, en welke detailhandelaar verkoopt het servies? Hoe is de service? Dat is allemaal losgelaten bij de DBC.
Gedragswetenschappers hadden het euvele DBC plan dan ook vermoedelijk meteen afgeschoten. What's in it for me? Burgers, maar ook zorgaanbieders en patiënten hebben heel weinig gevoel bij 'gemiddelden'. De gemiddelde patient bestaat ook niet! In 2011 werden een aantal beperkingen goed samengevat tijdens een meeting:
Voelt niet goed
De kostprijs werd op een zeker moment vastgesteld op basis van een gemiddeld DBC-traject. Een traject van diagnosestelling in combinatie met een eventuele behandeling (therapie): de DBC. Daartoe werden daadwerkelijke metingen (stopwatch) gebruikt en die bepaalden het resultaat. Maar nu komt het. Een simpel (en misschien wat simplistisch) praktijkvoorbeeld: Stel dat u met buikklachten de specialist bezoekt via uw huisarts. Het kan zijn dat de specialist met een goede uitvraag (anamnese) en grondig lichamelijk onderzoek tot een diagnose komt en u met een recept (medicijnenkuur) terugverwijst. Een ander specialist kan het echter nodig vinden om bij u ook een gastroscopie (inwendig maagonderzoek) te verrichten en kan u met een zelfde kuur terugverwijzen. De rekening kan dan identiek blijken.
Uit oogpunt van transparantie, maar mogelijk ook kwaliteit en doelmatigheid, voelt dit toch niet goed. Andersom is het nog vreemder als de behandeling volstrekt identiek blijft, maar de prijs onverklaarbaar oploopt zoals bij de aderlating. Zie ook reactie hieronder op Twitter (DeVrijePsych).
Kostprijzen uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst
Knipoog van Ombudsman
Terug naar de aderlating, Het voorbeeld dat met een fraai filmpje (interview) op de website van de Nationale Ombudsman maar ook op YouTube wordt geïllustreerd, valt als volgt samen te vatten. Een patiënt ondergaat vanwege een ijzerstapeling-bloedziekte (Haemochromatose) op geregelde tijden een aderlating (flebotomie). Terwijl de behandeling ongewijzigd is geldt dat wel degelijk voor het kostenplaatje. Dat geeft verwarring. De conclusie van de patiënt in dat filmpje 'De introductie van de DBC heeft voor mij als patiënt alleen maar geleid tot kostenstijging, niet duidelijk gespecificeerde rekeningen, die ook absoluut niet gerelateerd zijn aan bepaalde prestaties. Kafka in Nederland?
