In mijn eerste aflevering van Afscheid van Barranquilla schreef ik dat ik de rivier niet vond toen ik voor het eerst naar het centrum van de stad ging. Barranquilla is ontstaan aan de oever van de rivier de Magdalena, de belangrijkste van Colombia. Ik stelde me zoiets voor als Rotterdam of Maastricht, waar de Maas dwars door de stad stroomt. Het geeft een stad een speciaal karakter, zo’n rivier.
Maar nee, Barranquilla is van de Magdalena afgegroeid. Een van de belangrijkste verbindingswegen van de stad, de vía 40, waar ook de beroemde Carnavalsoptochten worden gehouden, de Sambadrome van Barranquilla, loopt parallel aan de rivier. Maar je kunt er niet komen, omdat er tussen de vía 40 en de Magdalena pakhuizen en fabrieken liggen en omdat die terreinen afgesloten zijn. Hoe triest.
Douanegebouw in Barranquilla
Een stad die haar juweel, dat haar haar bestaansrecht heeft gegeven, domweg ontkent. Dat vind ik ongelooflijk. Tot zo’n vijftig, zestig jaar geleden kwamen alle goederen en mensen – immigranten uit het midden-oosten, het door oorlog geteisterde Europa, Aziaten – via de rivier Colombia binnen. Ze kwamen aan in de haven van het nabijgelegen Puerto Colombia en met een trein kwamen de goederen en mensen aan bij het douanegebouw in Barranquilla, dat nog steeds bestaat en waar oa een mooie bibliotheek en de Kamer van Koophandel gevestigd zijn.
Via de rivier de Magdalena ging het transport verder Colombia in. Veel immigranten bleven in Barranquilla of een andere plaats in het Caribische gebied. Veel goederen gingen verder naar de hoofdstad Bogotá, in de bergen in het midden van het land.
Met de ontwikkeling van het wegtransport en het vliegverkeer raakten Puerto Colombia en Barranquilla als toegangspoort tot Colombia in verval. De stad ontwikkelde nieuwe havens langs de rivier, net als Rotterdam, en kijkt nu serieus naar een ‘Tweede Maasvlakte’, aan zee, om meer schepen aan te trekken. De Magdalena zal dan weer aan belang winnen om het achterland van goederen te voorzien.
Boulevard
Maar de Magdalena is meer dan een transportvoorziening, de Magdalena is een rivier waar vogels zitten en vissen in zwemmen, waar talloze verhalen over ontstaan zijn, waar nog steeds nijlpaarden van Pablo Escobar in zwemmen, stroomopwaarts, in andere provincies. Waar je gewoon langs moet kunnen lopen mijmeren en liefst ook in moet kunnen zwemmen!
De gemeente heeft de magie van de Magdalena nu eindelijk ook gezien en heeft een stuk boulevard met verlichting en twee kiosken waar drankjes kunnen worden verkocht laten aanleggen langs de rivier. De weg van de stad naar de boulevard is bijna af. Als een van mijn laatste mijlpalen in Barranquilla heb ik een taxi genomen die ons langs een van de ‘gevaarlijkste’ sloppenwijken van de stad voerde om eindelijk de boulevard te zien, waar je aan de rivier kunt staan en hem kunt ruiken.
Op een vlondertje zie ik een jongen op een fiets aankomen, een net uitvouwen en het de rivier ingooien. Een paar minuten later haalt hij het met een paar vissen erin weer op. Het is volbracht. Voilà, mijn ode aan de Magdalena.
Kijk hier voor Afscheid van Barranquilla (2) en (3).
