‘Bijna tien maanden geleden ben ik bevallen van mijn zoontje, Lenny. En hoewel er een uitdrukking is die zegt ‘Negen maanden op, negen maanden af, doelend op de periode dat het duurt voordat je lichaam weer in de oude staat is, gaat dat bij mij helaas niet op. Niet dat ik nog overtollige kilo’s meesleep. Wanneer ik aangekleed ben is er niets meer van mijn zwangerschap te zien. Ik ben zelfs iets slanker door het geven van borstvoeding, waardoor de kilo’s er in sneltreinvaart bij me af vlogen. Maar ook wanneer ik naakt ben, zie ik er in eerste instantie prima uit. Tenminste, als je oppervlakkig kijkt.
Wat niemand ziet is het slagveld dat verstopt zit in mijn slipje. Ik durf er zelf de laatste tijd niet eens meer naar te kijken omdat het me depressief maakt. Laat staan dat ik mezelf nog durf te laten gaan als ik seks heb met Tom, mijn vriend. Niet dat ik überhaupt veel aan seks moet denken. Verder dan een verplicht nummertje gaat het sinds mijn bevalling nog niet. Dat ligt overigens niet aan Tom. Hij is superlief, megabegripvol, en neemt negen van de tien keer genoegen met wat hand- of mondwerk. Omdat hij me niet ‘tot last’ wil zijn. Al vind ik dat idee ongelooflijk verdrietig.
Ondanks dat Tom elke dag zegt dat het allemaal wel weer komt, en dat hij om nog zoveel andere redenen van me houdt, voel ik me tekort schieten. Daarbij; Tom en ik hebben altijd een geweldig seksleven gehad, en ik mis het. Niets was ons te gek en als we er werk van maakten, kwam ik soms wel drie keer klaar. De seks die we sinds mijn bevalling hebben is letterlijk en figuurlijk een slap aftreksel: altijd in het donker, zonder orgasme van mijn kant. Want voor iemand die alleen maar clitoraal kon klaarkomen, is dat best lastig wanneer je clitoris half is afgescheurd. Inderdaad, je leest het goed: gescheurd.
Hoewel ik zoals iedere aankomende moeder best een beetje nerveus was voor mijn eerste bevalling, had ik nooit verwacht dat dit me zou overkomen. Sterker nog: ik had nog nooit gehoord dat zoiets als dit kon gebeuren! En dat terwijl ik me best goed had ingelezen. Ik wist zelfs meer dan me lief was van knippen, scheuren en hechtingen. Toch leek tijdens mijn bevalling alles best gladjes te verlopen. Het ging zelfs allemaal iets te snel voor mijn lichaam om het bij te benen: Na vier keer persen werd onze zoon bijna uit mijn vagina gelanceerd.
Omdat hij een zogeheten sterrenkijkertje was, lag Lenny wel keurig met zijn hoofdje omlaag, maar hij keek zogezegd omhoog, waardoor hij een moeilijke draai moest maken terwijl hij door het geboortekanaal naar buiten kwam. Toen zijn schoudertjes naar buiten kwamen gebeurde dit met zoveel kracht dat ik op drie verschillende plaatsen ingescheurde: in mijn urinebuis, mijn schaamlippen en mijn clitoris, waarvan de scheur ik mijn clitoris het ergste was.
Op het moment dat het gebeurde voelde ik het niet eens door de ruggenprik die ik had gekregen. De verloskundige legde mijn zoontje op mijn buik en ik was veel te druk met versuft staren naar zijn lieve gezichtje. Maar Tom vertelde later dat de verloskundige zo wit als een doek zag en letterlijk de deur uit rende, ik denk op zoek naar een chirurg. Pas later hoorde ik dat ik zo hevig was uitgescheurd dat mijn clitoris weer vastgenaaid moest worden. Volgens Tom’s ‘beeldende omschrijving’ zag mijn vagina eruit alsof die door een vleesmolen was gehaald.
Niet zo raar, naar ik later begreep zat mijn clitoris zelfs niet meer vast aan het zogenaamde clitorishoedje. Ik was echter nog steeds verdoofd, dus toen mijn vagina en clitoris werden gehecht registreerde ik niet veel meer dan wat gerommel en gefluister van de mensen die zich tussen mijn benen bevonden.
Het enige wat me een beetje irriteerde was mijn schoonmoeder die ongevraagd vanaf de gang naar binnen was gelopen. Ze is vroeger verpleegster geweest en om het tafereel compleet te maken volgde ze het hechten met gefascineerde ’professionele’ interesse. Althans, ik hoop maar dat dat het was. Ik was te groggy om me er druk over te maken, vooral als ik keek naar dat lieve kleine mannetje dat ik op de wereld had gezet.
Mijn ‘ ik vind het allemaal best’-houding veranderde een paar uur later echter op slag. Om precies te zien: toen ik naar het toilet moest, nadat mijn verdoving uitgewerkt was geraakt. Het prikte vreselijk wanneer ik plaste, en uiteindelijk lukte dat alleen terwijl ik tegelijkertijd aan de lopende band bekertjes met ijskoud water over mijn geteisterde vagina liet stromen.
De dagen erna waren ook verre van een kraamtijd uit de boekjes. In plaats van dat ik beeldig in bed lag met een netjes verborgen kraamverband en mijn wolk van een baby aan mijn borst, lag ik zoveel mogelijk wijdbeens voor een haastig aangeschafte ventilator met een ijspack op mijn arme kruis. Ik was alle schaamte voorbij, het boeide me niet eens meer dat meerdere malen per week een kraamverzorgster en de huisarts in mijn tussenbeense slagveld stonden te loeren. Meestal lag ik met mijn benen wijd op bed, en de keren dat ik uit bed kwam waggelde ik wijdbeens door het huis.
Hoewel de clitoris een goed doorbloed orgaantje is en daarom redelijk snel zou moeten helen, voelt het een dikke tien maanden nog steeds niet als vanouds. Technisch gezien zou de schade alleen cosmetisch moeten zijn. Niet dat ik daar blij mee ben: mijn clitoris ziet er op dit moment nog het meeste uit als de tong van een slang: gevorkt. Maar doordat de clitorale zenuwbanen dieper doorlopen dan alleen in de clitoris zelf, althans, dat heb ik ervan begrepen, zou dat qua gevoel niet moeten uitmaken. Dat doet het echter wel. Wanneer iets – of iemand, in dit geval Tom want zelf probeer ik het niet eens meer – mij daar aanraakt voelt het op zijn best irritant. Alsof de zenuwen volkomen overprikkeld zijn. Ik kan de aanraking gewoon niet velen, en moet me beheersen om Tom niet uit een reflex een klap te verkopen als hij er maar iets teveel in de buurt komt. Je kunt het nog het beste vergelijken het met het gevoel van voortdurend krabben op een en hetzelfde plekje. Zelfs ondergoed irriteert en voelt niet prettig.
Inmiddels heb ik me zodanig ingelezen dat ik weet dat een dergelijke ruptuur zelfs kan voorkomen door te wilde seks of een te onzorgvuldige harsbehandeling. Wanneer er niet genoeg tegendruk op de schaamlippen wordt gegeven loop je zomaar de kans dat er meer mee komt dan ongewenst haar alleen. Nu moet je wel een enorme beunhaas zijn om dat voor elkaar te krijgen, maar toch. Wat seks betreft; ik heb wel ooit meegemaakt dat een ex vriendje tijdens een iets te enthousiaste sekspartij zijn toompje, het stukje huid dat de voorhuid met de eikel verbindt, scheurde. Maar dat was dan ook wel het gruwelijkste wat ik me kon voorstellen. Nu zeg ik: gelukkig maar. Want hoe gelukkig ik ook ben met mijn heerlijke kind, als ik dit allemaal van tevoren had geweten had ik me nog wel eens achter mijn oren gekrabt. Of eigenlijk had ik het misschien beter wel van tevoren kunnen weten, dan had ik direct om een geplande keizersnede gevraagd.
Hoewel mijn huisarts me heeft beloofd dat het alleen nog wat tijd nodig heeft en dat uiteindelijk echt weer goed komt, wil ik tegen alle mensen die roepen dat natuurlijk bevallen het beste is zeggen: jullie kunnen het dak op. Een chirurgisch vastgezette clitoris is ook niet heel erg natuurlijk. En als ik kon kiezen, dan wist ik het wel.’
Photo by Ava Sol on Unsplash
