De Albanezen zijn de afgelopen tijd vaak in het nieuws, aangezien ze na de Syriërs de grootste groep asielzoekers zijn in Duitsland. Dat bijna iedere Albanees wordt afgewezen is is voor de Albanezen geen reden om het niet te proberen. Afgelopen maand vroegen daar ongeveer 7.000 Albanezen asiel aan. In Nederland is deze groep beduidend minder, toch kan de grote stroom een voorbode zijn voor wat Nederland te wachten staat.
In de crisisopvang van Rotterdam sprak ik een 59-jarige Albanees, die het wel heel bont maakt. “Nederland is het tiende land waar ik een asielaanvraag doe”, verteld de man vol van trots. “De andere Albanese bewoners van de noodopvang noemen mij zelfs asiel expert.” Hij wil zijn verhaal vertellen, op voorwaarde dat hij anoniem blijft.
Moordenaar
De 59-jarige Albanees is al 10 jaar door Europa aan het trekken. In elk land waar hij komt doet de man een asielaanvraag. Door de lange procedures en trage besluitvorming kan de man zijn ‘illegale’ verblijf in de Schengen-zone zo rekken. Dat Nederland zijn tiende land is waar hij asiel aan heeft gevraagd heeft er alles mee te maken dat de man door eigen toedoen zijn leven niet meer zeker is in Albanië. De 59-jarige Albanees heeft namelijk iemand van het leven berooft in dit land en wordt naar eigen zegen door de familie van het slachtoffer bedreigt.
“Het ging allemaal heel snel. De man die ik vermoord heb, had een schuld open staan van ongeveer 3 miljoen Albanese lek (ongeveer 20.000 euro) die hij niet wilde terug betalen. Toen ik verhaal ging halen werd ik publiekelijk uitgescholden. Er knakte iets bij mij en toen heb ik in een opwelling die man vermoord.”
Bloedwraak
In zijn verweer om te mogen blijven beroept de man zich op de bloedwraak traditie. Deze traditie wordt nog in sommige delen van Albanië gehanteerd en komt voort uit de Katholieke minderheid van het land. Deze traditie is gebaseerd op de Kanun en stamt uit de tijd van de middeleeuwen. De ‘regels’ van bloedwraak schrijven voor dat de familie van de dode het recht heeft om de rekening zelf te vereffenen. De man besloot de uitvoering van zijn doodvonnis niet af te wachten en vluchtte naar de Europese Unie.
Hij ging naar Griekenland, Italië, Frankrijk en Spanje. Draag vroeg hij asiel aan, maar werd overal afgewezen. Telkens werd de man afgewezen en weigerde terug te keren naar zijn thuisland. In plaats daarvan ging hij naar het volgende land EU land om daar asiel aan te vragen. Zo probeerde hij het verder in Denemarken, Duitsland, Zweden, Noorwegen, Finland en Luxemburg.
Geen keus
Na tien mislukte asielaanvragen heeft hij weinig hoop dat het in Nederland wel gaat lukken. Toch stelt hij dat hij niet anders kan.
“En toch blijf ik het proberen, terug naar Albanië wordt mijn dood. Mijn familie heb ik al tien jaar niet gezien. Mijn leven is korter geworden van verdriet. Ik vind het verschrikkelijk dat ik toen mijn verstand heb verloren en die moord heb gepleegd, maar ik weet ook dat ik het niet meer kan terugdraaien. Ik zal dit leven moeten accepteren.”
