Simone (25):
‘Tegen mijn collega’s zei ik dat ik ‘stinkende zin‘ had in het jaarlijkse tripje met mijn familie. Dat had ik waarschijnlijk beter iets anders kunnen formuleren. Ze gniffelen er tot op de dag van vandaag nog steeds om.’
‘We waren in Egypte met mijn hele familie. Het was mijn eerste all inclusive vakantie, en ik was in eerste instantie nog een beetje bang dat we veroordeeld zouden zijn tot op de massa’s Duitse toeristen afgestemde gerechten zoals Schnitzels en slappe friet met een enkel terminaal stukje tomaat ofzo, maar ik moet zeggen: het viel me mee. Er was fruit, verse vis, en een behoorlijk aantal salades. Ik schepte zelfs twee keer op, net als de rest van de familie. Het was tenslotte vakantie.
Onheilspellend geborrel
Een half uurtje na het eten, we zaten nog gezellig na te tafelen en een potje te toepen, sprong mijn broertje plotseling op en rende van tafel. Ik riep hem nog achterna om te vragen wat ie ging doen, maar er kwam geen antwoord. ‘Jeetje, het leek wel of ie door een wesp is gestoken’ zei zijn vriendin. ‘Ik ga maar even kijken wat er met ‘m is.’ Tegelijkertijd zei mijn neef dat ie even met haar meeliep. Hij moest naar het toilet. Ik bekeek hem en ik vond dat ie behoorlijk bleek zag. Toen hoorde ik ineens een raar geluid. Het kwam uit mijn buik: een onheilspellend geborrel. Alsof er Egyptische mummie spontaan tot leven was gekomen en nu zijn weg uit mijn ingewanden zocht.
Ik heb een nogal grote familie en omdat we allemaal nogal verspreid over het land wonen houden we ieder jaar een korte familievakantie waarbij we allemaal proberen te komen. Op afhaken staat een behoorlijke boete – die we vervolgens in de pot van de overige deelnemers doen, dus afhaken is pas een optie als je volledig ingezwachteld in het verband zit, bij wijze van spreken.
Niet dat het een vervelende verplichting is, we kunnen gelukkig allemaal prima met elkaar overweg en met echt grote ruzies hebben we gelukkig nog niet te maken gehad. Meestal hebben we de grootste lol. De ene keer huren we een huisje in Winterberg, of soms doen we lekker burgerlijk drie dagen spelletjes in een vakantiepark. Maar het afgelopen jaar hadden we grootse plannen. Niet alleen zou mijn destijds net nieuwe vriend voor de eerste keer met ons meegaan, maar het was ook nog eens een jubileumjaar: opa en oma waren vijfenveertig jaar getrouwd en met alle neven, nichten, ooms en tantes hadden we stiekem gespaard om de bloemetjes eens goed buiten te zetten door hen, en onszelf natuurlijk, te trakteren op een weekje all inclusive in Egypte.
Duizend en een nacht
Oma had het er al jaren over dat ze zo graag de piramides nog eens wilde zien, en het leek ons geweldig om haar wens in vervulling te laten gaan. De vliegreis was nog wel even een dingetje voor oma, maar gelukkig had tante Suzanne nog wat Oxazepammetjes van haar huisarts kunnen los ritselen, dus het duurde niet lang of oma lag heerlijk te snurken in het vliegtuig.
Eenmaal in Egypte aangekomen vergaapten we ons aan het resort waar we een familiehuis huurden. Het was er werkelijk prachtig, een sprookje uit ‘Duizend en een Nacht’ was er niets bij. Toen we allemaal waren gesetteld en we wat luchtigers hadden aangetrokken op onze kamer besloten we een lekker hapje te gaan eten. Ik ben zoals gezegd zelf niet echt een ‘all inclusive’ type. Ik heb er een schurfthekel aan om als een soort koe te worden gebrandmerkt met zo’n stom bandje om je arm en langs een buffet te schuifelen. Als ik zelf op vakantie ga is dat dan ook altijd een heel ander soort reis. Maar omdat dit een extraatje was, had ik besloten me er voor deze keer gewoon aan over te geven en week lang alleen maar te eten, in de zon te liggen, te zwemmen en te seksen met mijn vriendje, al was het dan heel zacht zodat niemand ons zou horen. Maar dat vonden we eigenlijk wel een spannend idee.
Op dat moment maakte mijn lijf echter behoorlijk wat kabaal, en ik had er geen enkele invloed op. Net op het moment dat mijn zus me met opgetrokken wenkbrauwen aankeek, projectielbraakte mijn nichtje van vijf dat bij haar op schoot zat, haar volledige avondmaaltijd over de wit gesteven lakens van de eettafel.
Dat was het min of meer officiële startsein voor de rest van de familie om ook een voor een op te springen. Om een lang verhaal kort te maken: Alle zestien, inclusief ikzelf, hadden we een van de ergste vormen van voedselvergiftiging die ik ooit heb meegemaakt. Helaas hadden we ook maar drie wc’s in de villa.
Op een gegeven moment zat mijn zus op het toilet te en terwijl ze tegelijkertijd het prullenbakje volkotste. Mijn tante op haar beurt zat op de grond tegen de muur in de woonkamer en liet haar braaksel gewoon lopen en ik stond op het balkon in een innerlijke tweestrijd verwikkeld waarbij ik me afvroeg of ik genoeg tijd had om naar de badkamer te lopen of dat ik gewoon over de balustrade moest kakken. Mijn kleine nichtje zat ondertussen met holle ogen in de stoel waar mijn zus haar had neergeplant. De restjes kots zaten in haar blonde vlechtjes en ze plakte nog steeds aan alle kanten. Wanneer je bij haar in de buurt kwam werd je direct zelf ook weer misselijk door de zure walm die van haar afsloeg.
Exploderen uit je achterste
Ik kan niet precies zeggen wat nu precies het dieptepunt van dit ageddon was, daarvoor waren er simpelweg..te veel.
Het moment dat we opa vanaf de wc op zijn kenmerkende beleefde wijze hoorden piepen of iemand hem wilde helpen, was er bijvoorbeeld een. Ik kan het niet veel charmanter uitleggen dan dit: Zijn gehaaste ‘ik ga uit mijn achterste exploderen’ hurkhouding had ervoor gezorgd dat er een zenuw in zijn onderrug bekneld was geraakt waardoor hij zo ongeveer tijdelijk verlamd was vanaf zijn middel. Mijn zus nam de nobele taak op zich om, al kokhalzend, zijn billen af te vegen en hem naar de bank te slepen waar ze hem op het losgehaalde douchegordijn parkeerde. Dit laatste om eventuele vlekken te voorkomen.
Zombie Aalypse
Mijn vriend had zich ondertussen in zijn bed verschanst. Hij leek de enige te zijn die aan de zombie aalypse was ontsnapt. Waarschijnlijk omdat hij een broertje dood heeft aan fruit en groente en we er later achter kwamen dat het water waarmee deze etenswaren was gewassen waarschijnlijk de boosdoener was. Ik dacht inmiddels dat ik helemaal leeg was en kroop naast hem om op krachten te komen, maar toen hij sliep kreeg ik ineens weer aandrang. Ik was ervan overtuigd dat er niets meer in mijn ingewanden achtergebleven kon zijn behalve wat lucht, dus voorzichtig hield ik mijn billen uit elkaar om het zachtste scheetje ooit te laten. Helaas had ik mijn darm capaciteit iets verkeerd ingeschat, want er kwam een golf vloeibare hel naar buiten. Ondertussen werd mijn vriend wakker, zich zalig onbewust van de bovenmenselijke krachtinspanning die mijn onderbroek op dat moment leverde om de boel bij elkaar te houden, die zich afspeelde op een luttel paar centimeter van zijn zaakje.
Ten einde raad probeerde ik alsnog met enig decorum te ontsnappen uit mijn vernederende situatie, dus sprong ik met een geveinsd luchtig ‘ik moet even plassen’ zo snel mogelijk het bed uit. Ik ging zo snel als mijn plakkerige kont toeliet, maar ik kan nog steeds niet geloven dat het awkward zijdelingse ‘krabloopje’ waarmee ik uit de kamer verdween hem niet opviel. Toch moet dat wel zo zijn, want anderhalf jaar later hebben we dit onderdeel van onze horrorvakantie nog steeds niet verder besproken.
Schnitzels en Center Parcs
De volgende dag voelden we ons gelukkig allemaal weer iets beter, al werd de vakantie wel duurder dan dat we van tevoren hadden opgenomen in de begroting: om het zekere voor het onzekere te nemen besloten we de rest van de tijd maar in weliswaar wat minder exotisch, maar op Google goed aangeschreven restaurant te eten dan van het all inclusive buffet. Was ik toch nog veroordeeld tot die dagelijkse Schnitzel. Maar voor een – en braakvrije zone gedurende de rest van onze trip had ik het graag over, en eerlijk is eerlijk: de piramides waren geweldig. Al gaan we dit jaar toch maar naar Center Parks.
*Een eerdere versie van dit verhaal verscheen in VIVA
