Bijna half tien, vermoed ik, in de ochtend. Mijn rechterbeen slaapt. Links achter me zwelt een zacht gesnurk aan. Ongetwijfeld een slachtoffer van de welluidende bel die ons om zes uur wekt. Ik geef de lotushouding op om mijn been te strekken. Vermoeidheid, pijn, rusteloosheid ofwel het resultaat van wekenlang ‘vergeten’ meditatiesessies. En dit is pas dag één van een driedaagse stilteretraite in het Gelderse Loenen. Ik voel ‘m al, dit verblijf ga ik niet aan mijn lijstje topervaringen toevoegen.
Om mij heen in de meditatieruimte vooral dertigers en veertigers, de meeste uit Amsterdam. Opvallend genoeg is de helft man. De ervaring op het meditatiekussen loopt uiteen, zo bleek gisteren uit het kennismakingsrondje. Ik heb mijn vlieguren, maar m’n hoofd stond eigenlijk niet naar een onderbreking van de dagelijkse flow. Ik had werk af te ronden en leuke uitjes in het verschiet die me in ieder geval minder fysiek ongemak zouden bezorgen.
Beloning
Ik ga toch en gok op die weldadige beloning van weleer. Hoewel het bij boeddhistische vipassana- of inzichtmeditatie niet de bedoeling is dat je iets verwacht of nastreeft, pakten mijn vorige retraites altijd goed uit. De gerieflijke gemoedstoestand waarmee ik naar huis terugkeerde, hield vaak nog weken aan. Niet zo gek, als je enkele dagen of langer zwaar in de vertraging gaat. Geen internet, geen telefoon en geen gesprek. Eten, lopen, douchen; je doet het goed, je doet het mindful. Je richt je vooral op de handelingen zelf, niet op afleidende gedachten. Zo ook op het kussen. Je benoemt in stilte alles wat je met gesloten ogen voorbij ziet komen. Een rugpijntje, een emotie, een gedachte. En op wonderbaarlijke wijze verdwijnen ze als sneeuw voor de zon. Het wordt stil.
Normaalgesproken. Behalve nu. Stond ik voorheen na twee dagen een flink tandje lager, dit keer is mijn concentratie ver te zoeken. Want wat ik voorbij zie komen, bevalt me niet. Stress, zorgen, zaken die ik thuis snel afwimpel, want niet productief. Maar ik weet, wil ik dit pand morgen met een goed gevoel verlaten, dat ik deze ‘zaken’ onder ogen moet zien. Om tot de conclusie te komen dat ze vanzelf verdwijnen. Alleen duurt dat soms wat langer.
Social media
Langer dan drie dagen, dit keer. Maar ik vertrek met een dijk van een inzicht. Mijn dagindeling moet op de schop. Prikkelreductie. Afgebakende pauzes van minimaal een half uur, mailboxen slechts twee keer per dag open, social media idem dito, ’s avonds de pc uit en verplicht weer lezen, fictie wel te verstaan, geen vaklectuur. Ik was nog nooit zo gemotiveerd. En zo daalde die weldadigheid alsnog neder, want het werkt. Vooralsnog.
Meer lezen over de manier waarop we betekenis geven? Meld je hier aan.
