Lieve Marije,
Dank je wel voor je brief. Ik vond inderdaad ook dat je vrij plotseling had besloten onze relatie te beëindigen. Het ene moment was ons lot nog onlosmakelijk verbonden, het volgende moment waren we van elkaar gescheiden.
Weet je wel dat ze me in stukken hebben opgedeeld? Dat ik deels in de chemische afvalbak terecht kwam als ‘bio hazard’, maar dat ze me ook naar een laboratorium stuurden? Dat laatste vond ik wel tof. Eens zien hoe het er daar aan toe gaat. Stukjes van me zijn op kweek gezet om te achterhalen wat voor type ik nou eigenlijk ben.
Ik ben eigenlijk ontzettend onzijdig
Ik had het prima naar mijn zin bij jou. Ik had je niet heel bewust uit gekozen hoor, maar had zeker geen spijt van mijn keus. Ik kon me prettig delen in jouw rechterborst en als je me niet had weggehaald, had ik ook de rest van je lichaam kunnen verkennen. Daar heb ik niet echt een bedoeling mee, dat is gewoon hoe ik ben. Net als de meeste mensen wil ik altijd meer, groter en beter. En dat ik daar jou voor had uitgekozen, kwam vooral door omstandigheden. Volgens het woordenboek mag ik dan mannelijk zijn, ik ben eigenlijk ontzettend onzijdig. Kies nooit partij tussen vrouwen of mannen en ben niet racistisch.
Jij was daar, op de juiste plaats, de juiste tijd en met het juiste lichaam.
Ik had grootse plannen met je. Had je volledig willen inwijden in de wereld van de tumoren. Uiteindelijk zouden wij tot jouw einde samen gebleven zijn. Ik zou jouw identiteit voorgoed hebben bepaald en jij zou mijn gastvrouw blijven tot het einde van jouw tijden.
Je man had wel weer een nieuwe liefde gevonden
Heb je niet een klein beetje spijt dat je me hebt laten weghalen? Als je dat niet had gedaan, had je nu je welverdiende rust gehad. Had je niet meer hoeven nadenken over alle lastige dingen in het leven. Het opgroeien van je kinderen was ook heus wel zonder jou door gegaan. En je man had wel weer een nieuwe liefde gevonden. En jij had niet meer hoeven werken en zwoegen om alle puzzelstukjes in elkaar te kunnen leggen.
En dan nog iets. Je bedankt me, omdat je een paar weken hebt geleefd alsof het je laatste waren. Waarschijnlijk waren die weken waardevoller, mooier en bijzonderder dan ooit, omdat ik er was. Waarom heb je mij daarvoor nodig? En als je mij daarvoor nodig hebt, waarom mag ik dan niet terug komen? Als ik degene ben die jou laat voelen wat de werkelijke waarde van het leven is, geef je mij dan niet gewoon bestaansrecht?
Spijt
Ik vind het fijn om te weten, dat je mij nooit helemaal zult vergeten. Je gehavende lichaam, je moodswings door je hormonen en je angst dat ik terug zal komen, zullen altijd blijven. Wees maar niet bang, je hebt de juiste voorzorgsmaatregelen genomen. Met al het gif in jouw lijf, heb ik voorlopig echt geen zin om terug te komen. Maar je zult altijd belangrijk voor me blijven.
En mocht je je bedenken: er zijn een paar stukjes van me bewaard, om eventueel toekomstig onderzoek mogelijk te maken. Dus mocht je spijt krijgen van ons scheiden, dan kun je me daar nog komen ophalen.
