‘Fred en ik zijn iets meer dan twee jaar samen, waarvan de meeste tijd over rozen ging. Tot een paar maanden geleden hadden we zelfs bijna nooit ruzie en als er al eens iets was, dan was het vaak gebaseerd op een misverstand. Vergeleken met mijn twee eerdere serieuze relaties, stelden onze ruzietjes niets voor. We zaten zo op een lijn. Fred is de aardigste, meest oprechte persoon die ik ken. Hij is er altijd voor me geweest, zelfs toen we pas net bij elkaar waren en ik echt niet de leukste vriendin voor hem was omdat ik niet lekker in mijn vel zat vanwege problemen op mijn werk. Hij heeft me destijds echt uit de put getrokken, juist omdat hij een heel intelligent persoon is. Hij was een baken van oplossingsgerichtheid in mijn zee van emotie, en dat gaf me een enorm gevoel van veiligheid. Alleen..de laatste drie, vier maanden – eigenlijk sinds de Corona uitbraak – veranderde dat. Fred is natuurlijk nog steeds intelligent, maar datgene wat me aanvankelijk in hem aantrok – zijn onafhankelijke, creatieve manier van denken, de manier waarop hij openstond voor alles – lijkt nu wel helemaal te zijn doorgeslagen.
Het begon op een doodnormale avond. Fred en ik zaten gezellig op de bank. Kaasplankje, glaasje wijn…. We zijn allebei gek op documentaires en ik scrolde net met de afstandsbediening naar Wild Country, of iets dergelijks. Een docu over de Bhagwan, toen Fred zei: Ik wilde eigenlijk ‘Wormwood’ graag zien, ik heb daar op internet hele goede reviews over gelezen. Ik vroeg waar die dan over ging, en voor ik het wist zat ik met open mond te luisteren naar een verhaal over ‘mind control’ en geheime projecten van de Amerikaanse overheid.
Ik geef toe, het klonk spannend. Ook ik ben altijd geïnteresseerd geweest in andere meningen dan die van de grote massa, dus ik stond er best voor open. En ik moet toegeven: de docu was intrigerend. Veel van de dingen die erin voorkwamen, zoals het MK Ultra project en het experimenteren met drugs om hersenfuncties en gemoedstoestanden te manipuleren, zijn ook echt toegegeven door de CIA.
De volgende ochtend, tijdens het ontbijt, hadden we het nog even over de documentaire. Ik maakte een opmerking over dat het maar goed was dat ze met die idiote experimenten waren gestopt. Fred was even stil, en zei toen: Volgens mij is dat dus niet zo. Ik heb er vannacht nog eens naar zitten Googelen, en door wat ik heb gevonden ben ik ervan overtuigd dat de CIA routineus desinformatie verspreid en het onderzoek naar gedachtenmanipulatie al die tijd gewoon is doorgegaan. Ik wist even niet hoe ik moest reageren. ‘Echt hoor’ zei Fred. ‘Ik ben erin gedoken en ik weet zeker dat de CIA gewoon verder werkt aan dit project. Alleen onder een andere naam. Ze noemen het nu ‘Dorm House; en er wordt zelfs tot op presidentieel niveau meegekeken.;
Nu zie ik Donald Trump voor een hoop rare dingen aan, maar toen schoot ik in de lach. ‘Kom op schat. Straks ga je ook nog beweren dat 9/11 een inside job was en dat de aarde plat is. Zal ik vast even een aluminium hoedje voor je vouwen?’ Fred lachte niet mee. In plaats daarvan keek hij nogal geërgerd. Maar ik vond het wel genoeg geweest en schonk er verder geen aandacht meer aan. We zouden die avond bij vrienden op kraambezoek gaan en ik moest nog een cadeautje kopen, dus al snel was ik het hele gesprek vergeten. Helaas maar voor even. Want kort daarop werd de quarantaine toestand uitgeroepen, en sinds we in quarantaine zitten en Fred niet veel anders meer te doen heeft, is hij non stop aan het surfen naar allerlei vreemde sites met – naar zijn zeggen – het ‘echte’ nieuws. Als we ‘s avonds zitten te eten voeren we niet langer zoals vroeger fijne gesprekken over van alles en nog wat. Tegenwoordig zijn het alleen nog maar monologen, waarbij Fred zonder een spier te vertrekken en op gedragen toon uit de doeken doet wat hij nu weer heeft ontdekt – dat er ondergronds instituut in Disneyland is waar kindsterretjes worden gehersenspoeld, bijvoorbeeld.
Na een week of wat kon ik er niet meer tegen. Ik haalde diep adem en zei: ‘Schat, ik houd van je, maar dit is echt gestoord. Waar haal je dit soort idioterie vandaan?’
Fred keek me aan en zei: ‘Heb je wel eens gehoord van QAnon? Zo niet, dan moet je die hashtag eens opzoeken op Twitter. Het is echt bizar wat je dan allemaal te weten komt.’ ‘Dat het bizar is wat je allemaal vertelt, dát ben ik met je eens. Maar hoe komt het dat jij ineens in al die onzin gelooft?!’ flapte ik eruit. Ik kan niet uitleggen hoe ik me op dat moment voelde. Ik denk dat ‘verraden’ nog de beste manier is om het te omschrijven. Wie was deze man? En wat had hij met mijn vriend gedaan? Als ik net zo had gedacht als Fred, was ik ervan overtuigd geweest dat hij gehersenspoeld was.
Omdat ik er toch meer van wilde weten, deed ik wat Google research. Het was allemaal nog veel heftiger dan ik dacht. QAnon is niet één complottheorie, maar een verzameling ervan die zich als een lopend vuurtje over sociale media verspreid en allerlei bizarre ideeën omvat, zoals Pizza Gate, waarbij een pedofilienetwerk met leden in de hoogste rangen van de Amerikaanse Democratische Partij met als opperheks Hillary Clinton en haar rechterhand, slash voormalig campagneleider John Podesta, opereert vanuit een pizzarestaurant in Washington. Ik kon gewoonweg niet geloven dat Fred, de Fred zoals ik hem kende, ook maar een moment zou twijfelen aan het waarheidsgehalte van zulk gezwets.
Kijk, het is niet zo dat hij helemaal geen aanleg heeft voor een bepaalde vorm van ‘alternatief’ denken. Als ik vertel dat zijn officiële naam Frodo is, maar zijn ouders godzijdank voor een andere roepnaam hebben gekozen, en dat zijn zusje Arwen heet, waarmee ze samen zo’n beetje de meest opvallende personen uit ‘Lord of the Rings’ vertegenwoordigen, kan de goede verstaander zich misschien wel een beeld vormen uit het soort nest waarin hij geboren is. Zijn ouders zijn echt wel een beetje alternatievelingen en zijn moeder kan uren kletsen over haar chakra’s en haar zonnevlecht, reiki en allerlei andere alternatieve medische zorg. Hoewel ik voor veel dingen open sta, heb ik persoonlijk niet zoveel met dat soort dingen. Gelukkig rolde Fred tijdens zulke discussies vaak achter zijn moeders rug met zijn ogen naar mij, en achteraf zei hij meestal iets als: ‘Laat haar maar, ze verandert toch niet meer. Mijn vader was de nuchtere in het gezin, en sinds hij is overleden slaat ze een beetje door.’
Ik vond het een fijn, veilig gevoel dat we wat zulke belangrijke thema’s op een lijn zaten, ook al was hij niet helemaal aan zijn moeders invloed ontsnapt. Zo is hij er bijvoorbeeld van overtuigd dat fluoride superslecht is voor je gezondheid en zou hij nooit zijn mobieltje in zijn broekzak dragen omdat dat zijn zaadproductie zou aantasten. Maar goed, daar kon ik prima mee leven. Alleen sinds hij de hele nacht YouTube filmpjes van Robert Jensen en Richard Icke begon het kijken is, lijkt het wel of hij is overgelopen naar de ‘Dark Side’. Zelf zegt hij dat hij de rode pil heeft geslikt – inderdaad: Matrix style – en hij ‘wakker’ is geworden.
Eerlijk gezegd werd ik steeds blijer met de intelligente lockdown, want ik moest er niet aan denken dat hij al dit gefabuleer bij onze vrienden ter sprake zou brengen. Ik kon me de blikken al voorstellen en zou me doodschamen als ‘partner van…’ Kijk, als hij die rare dingen nu nog ter sprake zou brengen als hypotheses en en andere perspectieven zou verwelkomen, zou het misschien nog best een interessante discussie kunnen opleveren, maar hij negeert alle redelijke tegenwerpingen die ik doe tijdens zulke gesprekken en begint soms zelfs zijn stem te verheffen uit frustratie. Ik heb geprobeerd met hem te redeneren, hem te vertellen hoe hij overkomt als hij op die manier zijn mening ventileert en dat het me verstandig lijkt als hij zich ergens anders op focust in plaats van geobsedeerd bezig te zijn met al die zogenaamde complotten, maar er veranderde niets…Hij bleef de hele dag bezig met die rare filmpjes of anders zat hij wel met zijn moeder te bellen en voerde gesprekken over Big Pharma of hun gedeelde sympathie voor de mensen die onlangs al die 5G masten in de fik staken. Ik word er letterlijk gek van.
Soms lukte het ons om op een rustige manier te praten. Dan gaf hij toe dat hij is veranderd, maar hij is nu ‘wakker’….zijn woorden. Niet de mijne.
Omdat ik me echt zorgen maakte, belde ik met een vriendin van mijn moeder die psychiater is. Zij vertelde me dat het vaker voorkomt dat mensen vatbaarder zijn voor complottheorieën in tijden dat we ons onzeker voelen. Dat kan een verklaring zijn, want Fred’s werk en inkomsten staan op de tocht door de pandemie. Maar dan nog…hij was wel de laatste van wie ik dit had verwacht.
Ik ben verdrietig, want alles wat ik zeker wist staat nu op losse schroeven. En dan heb ik het niet over mijn wereldbeeld ten opzichte van de regering en dat soort dingen, maar mijn persoonlijke wereldbeeld, en het idee van mijn toekomst met Fred. Zelfs van de seks die altijd geweldig was, kan ik niet meer genieten. Niet dat hij slechter in bed is geworden, maar omdat hij geestelijk zo ver van me afgedreven is, kan ik de intimiteit niet meer handelen.
De laatste keer voelde het bijna alsof er een buitenaardse wezen bovenop me lag. Ik herkende hem gewoon niet meer! En te bedenken dat ik degene was die het initiatief had genomen….ik denk omdat ik ergens hoopte dat we door seks weer nader tot elkaar zouden komen. In plaats daarvan maakte het de zaken alleen maar erger. Ik heb naderhand zelfs een potje staan janken in de badkamer, terwijl Fred al lag te slapen en waarschijnlijk droomde over hoe hij Bill Gates ontmaskerde als massamoordenaar. Ergens klamp ik me nog vast aan de mogelijkheid dat Fred straks weer normaal gaat doen als de buitenwereld ook weer normaal is. Want ik ben bang dat dit ‘nieuwe normaal’, en dan heb ik het niet alleen over de anderhalve meter samenleving, niet iets is waar ik op lange termijn mee kan leven. Maar ik ben ontzettend bang dat mijn hoop gebaseerd is op een strohalm. Het lijkt me onmogelijk dat Fred straks het licht ziet en zegt: ‘Jeetje, ik had wel een behoorlijke vlaag van verstandsverbijstering he!’ waarna we weer op de oude voet verder gaan, alsof er niets gebeurd is. Ik kan me niet voorstellen dat ik een kind zou opvoeden met iemand die zulke gekke gedachten heeft. Als ik heel diep bij mezelf naar binnen kijk, voel ik dat ik me al van hem aan het losmaken ben. En hoe meer gekke dingen hij zegt, hoe makkelijker dat gaat. Maar hoe ‘wakker’ hij ook beweert te zijn, Fred lijkt daar nog steeds niets van te merken.’
