Wil je mijn werk steunen? Laat je waardering dan blijken door een donatie te doen! Zo kan ik mijn werk voortzetten en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
Heel veel slachtoffers van seksueel geweld deden en doen geen aangifte ervan en houden er (zelfs in eigen privé kring) hun mond over dicht. Soms decennialang. De belangrijkste reden daarvoor zijn schaamte- & schuldgevoelens. In plaats van die bij de dader te leggen. “Omgedraaide schuld” noem ik het. Het is een verlammend trekje dat in de natuur alleen bij mensen voorkomt.
Bij Nieuwsuur aan tafel zit een man van de politieke partij DENK. Hij zegt dat we jodenhaat en moslimhaat op dezelfde wijze moeten behandelen. Namelijk: niet tolereren. Maar juist dat woord “tolereren” is de crux. En dat weet de DENK-meneer ook wel.
Er viel een kwartje bij mij toen ik in de media (ook de sociale) de een na de ander tegenkwam die mopperde op politici die het over de gewone, hardwerkende Nederlanders hadden. De groep in ons land die beschuldigd wordt van het groot maken van de PVV en dus van racisme.
Er woedt een informatie-wereldoorlog. Daarover is iedereen het wel eens met elkaar. Ook in ons polderland, waar we ooit beroemd waren vanwege onze nuchtere houding en de bereidheid om ook politiek te polderen. Verleden tijd.
Het seksuele geweld op 7 oktober door Hamas blijkt een thema dat het allerlelijkste naar boven haalt bij pro-Palestina activisten. Het zou een zionistisch verzinsel zijn, het is nooit gebeurd en zo ja: dan was het terecht.
Ik vind het verrekte moeilijk: bommen op onschuldigen. Er zijn dagen dat ik me compleet gespleten voel. En dat is ook niet zo raar, omdat ik een kind ben van een pacifistische moeder, die WOII redelijk ongeschonden doorkwam en een zeer realistische vader die oorlog, onrecht en geweld over zich heen kreeg als adolescent. Die machteloos in het gebombardeerde Rotterdam moest toezien hoe zijn boezemvriendjes en het meisje waar hij verliefd op was, tijdens een razzia uit hun huizen werden gesleept.