Ik schrijf over alles wat mijn nieuwsgierigheid wekt. Dat is veel. Vaak kom ik uit bij verborgen hoeken van de geschiedenis, maar soms ook bij het persoonlijke verhaal. Het alledaagse leven èn het drama. Actueel, maar soms ook wat minder. Wel altijd goed geschreven en een plezier om te lezen.
Wil je mijn werk steunen? Laat je waardering dan blijken door een donatie te doen! Zo kan ik mijn werk voortzetten en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
Voordat ik eind september een weekje weg was, kreeg ik “De Buurtverbinder” in de bus. Het vreemde is dat ik er vrijwel niets in herkende, terwijl ik toch al 25 jaar in deze buurt woon en er ook altijd behoorlijk actief ben (geweest). Hè, ben ik gek, vroeg ik me af.
Culturele organisaties op en rond de Wallen hebben de koppen bij elkaar gestoken om te laten zien dat er hier meer is te vinden dan uitsluitend platte pret. Ook buiten die culturele instellingen is er overigens veel moois te aanschouwen op de Wallen.
Ik heb het al eens eerder betoogd: deze buurt is in veel opzichten een dorp. Niet alleen kennen veel mensen elkaar, er is ook een groep die voortdurend actief is om de buurt leefbaarder te maken.
Iedereen die op de Wallen woont of werkt heeft een route naar buiten. Dat wil zeggen: naar een plek buiten de eigen buurt. De stille straatjes, stegen en delen van de gracht waar je, als het een beetje meezit nog wel kunt lopen of fietsen.
Nog even en de zomer zit er op. Er gebeurde weer veel dat de ergernis opwekte van deze grumpy old man: schreeuwende breakdancers, brallende ballen, brugblokkades om eens wat te noemen. Maar deze zomer ergerde ik me het meest aan het alom rondslingerende vuilnis.
Het probleem lijkt in sneltreinvaart te groeien: dat van de nieuwe daklozen en alle gevolgen die daarmee zijn verbonden.