Zondagnacht, 4 uur. Ik lig al uren in mijn bed te creperen van de pijn en besluit dat het genoeg geweest is. Ik moet naar het ziekenhuis.
Het begint zaterdagmiddag met een lunch die er gelijk weer uit komt. Ik kan niks binnenhouden, zelfs geen water. Zondagmiddag gaat het beter en ’s avonds eet ik wat droge rijst met groente. ’S nachts kan ik niet slapen van de pijn. Krampen bij mijn middenrif die alleen maar erger worden en bij vlagen doorstralen naar mijn rug. Ik heb moeite met ademhalen en zweet als een otter, terwijl het toch echt maar 25 graden is.
Het gaat niet meer. Ik maak mijn vriend wakker en tien minuten later wachten we op straat op een taxi. Ik dubbelgevouwen van de pijn op een stoel, Mohammed driftig gebarend naar taxi’s.
Er rijden ondanks het tijdstip genoeg auto’s op straat, maar het duurt zeker een half dozijn taxi’s tot Mohammed een chauffeur vindt die een zieke wil vervoeren. De taxi is stoffig en versleten en uit de radio die veel te hard staat komt belabberde Arabische popmuziek. Het weerhoudt de bestuurder er niet van over de telefoon ruzie te maken met zijn vrouw over het avondeten dat blijkbaar niet te pruimen was. Zo wil ik niet sterven, is het enige dat ik nog kan denken.
De taxichauffeur rijdt met opzet het ziekenhuis voorbij zodat hij toch zeker 25 eurocent meer kan afrekenen. Ik kom door de verlammende buikkramp de taxi niet meer zelfstandig uit, dus Mohammed moet me eruit slepen, het ziekenhuis in.
Bloedvlekken
Bij binnenkomst hang ik als een dood vogeltje aan Mohammed’s arm, maar niemand van de tien mensen achter de balie die een poot uitsteekt, terwijl verderop een vloot aan rolstoelen staat. Iemand gebaart vaag naar een blauw gordijn. ‘Wacht daar maar.’ In wat een van de beste ziekenhuizen van Egypte zou moeten zijn kruip ik in foetushouding op een bed met opgedroogde bloedvlekken op het laken.
Aan de arts die even later naast me staat probeer ik in mijn beste Arabisch uit te leggen wat er loos is. Door de pijn werkt mijn brein maar half, dus ik gooi er wat Engels doorheen. Ik zit middenin een zin als de dokter opeens wegloopt.
‘Volgens mij begrijpt hij geen Engels’, fluistert Mohammed verbaasd. Wat heel raar is want de studie medicijnen is in Egypte grotendeels in het Engels. Weer even later staat er een andere arts, die het allemaal wel schijnt te snappen en besluit dat ik een echo nodig heb.
Er komt een verpleegster die een naald in mijn bil prikt. Binnen een mum van tijd is alle pijn weg. Dan komt ze met een apparaat ‘om te checken of ik een hartaanval heb’. Ze zet een paar metalen kapjes op mijn borstkas en terwijl de aftandse machine ratelend een uitdraai maakt vallen een paar knopjes van het ding op de grond. ‘Oh, da’s normaal’, zegt de zuster zonder blikken of blozen.
Hartaanval
Ik heb geen hartaanval. Uit de echo blijkt dat er iets heel erg mis is met mijn alvleesklier. ‘Ontstoken’, besluit de radioloog. Ik word drie kwartier aan een infuus gehangen en krijg antibiotica mee naar huis.
‘Hoe komt mijn alvleesklier ontstoken?’, wil ik weten. Volgens de arts kan het van alles zijn: vervuild drinkwater, besmet voedsel, te pittig eten, of… de wind. Van koude wind krijg je ontstekingen, aldus de dokter. Hij is bloedserieus. Mohammed begrijpt niet dat ik ‘de wind’ een wetenschappelijk twijfelachtige oorzaak vindt.
In de taxi terug naar huis ziet de chauffeur aan de map met echo-foto’s in mijn hand dat ik uit het ziekenhuis kom. ‘Dat is de verandering van het seizoen he’, keuvelt hij. ‘De wind is een stuk kouder geworden. Je let even niet op en je bent ziek.’
Mohammed kijkt me via de achteruitkijkspiegel aan met een blik die ‘zie je nou wel’ zegt. Ik zoek ondertussen op mijn telefoon naar buitenlandse huisartsen in Caïro. Ik denk dat ik een second opinion nodig heb.
