Ik woon in een appartement waar de afgelopen twintig jaar nauwelijks onderhoud aan is gepleegd, omdat mijn huisbazin daar te gierig voor is. Als er iets kapot is huurt ze de goedkoopste klusjesman in die ze kan vinden, die het vervolgens zo houtje-touwtje ‘repareert’ dat het een paar weken later van ellende weer uit elkaar valt.
De kraan in de keuken lekt zo erg dat ik hem niet eens meer open hoef te draaien als ik water nodig heb. De loodgieter die mijn huisbazin daarvoor langs stuurt weet ongeveer net zoveel van loodgieten als ik. Toen hij de douchekraan had ‘gemaakt’ stond ik binnen twee tellen met de dop van de kraan in mijn handen en toen hij de afvoer van de wc kwam ‘repareren’ zette hij er een te smalle pijp op waardoor het toilet overstroomde.
Hij komt bovendien altijd langs zonder gereedschap en ik moet voordat hij vertrekt nakijken of hij mijn spullen wel teruggelegd heeft anders zie ik het nooit meer terug.
Waterslag
Naast de lekkende kraan hebben we ook last van waterslag. Dat roept beelden op van pret in het golfslagbad, maar zo leuk is het helaas niet. Het internet leert dat het er voor kan zorgen dat leidingen gaan lekken, met alle nare gevolgen van dien.
Ik weet het Arabische woord voor waterslag niet, maar ik krijg vrij helder uitgelegd dat er iets mis is met de druk in de waterleiding en dat die daarom regelmatig harde knallen geeft. Ik wijs aan waar het geluid vandaan komt. De loodgieter staart me glazig aan en de assistente van de huisbazin – want die is zelf natuurlijk veel te belangrijk om te komen – trekt een gezicht waaraan ik denk af te kunnen lezen dat ze vindt dat ik uit mijn nek klets.
Ik zet de douche aan en trek de wc door en jawel: opeens klinkt er een geluid alsof iemand met een ijzeren staaf op de waterleiding slaat. De assistente slaakt een gil en de loodgieter holt de badkamer uit.
‘Dat moet je maar niet meer doen’, zegt de assistente verontrust, ‘dat vinden ze niet leuk.’ Ik hoor de loodgieter de voordeur dicht slaan. Daar gaat mijn waterpomptang.
‘Ik moet er ook vandoor’, zegt de assistente terwijl ze gehaast de badkamer uit loopt. Voor ik iets kan zeggen is ook zij weg, mij verbouwereerd achterlatend.
Wie vindt wat niet leuk?
Als mijn vriend later thuis komt vertel ik wat er gebeurd is. Hij zucht diep. ‘Om wat ik je nu ga vertellen mag je niet lachen’, zegt hij.
Djinns
‘Er zijn moslims die geloven in djinns, een soort geesten’, legt Mohammed uit. ‘Er zijn goede en kwade. Van onze psychisch gestoorde bovenbuurman zouden deze mensen zeggen dat hij een kwade djinn in zich heeft. Egyptenaren geloven daarnaast dat er djinns in de leidingen van de badkamer zitten. Deze geesten worden boos als je ’s avonds koud water gebruikt of het toilet doortrekt. Als je vergeet een gebed te zeggen voordat je de badkamer in gaat kunnen de djinns bezit van je nemen.’
Ik moet enorm mijn best doen niet in lachen uit te barsten. Als ik de volgende dag de assistente bel vertelt die dat de loodgieter niet terug wil komen. Ze belooft dat ze een nieuwe loodgieter gaat zoeken, maar ik hoor aan haar stem dat ze liegt.
Ik vrees dat het wachten is tot de geesten de waterleiding kapot geslagen hebben en de benedenburen gaan klagen over lekkage.
