Een drugslaboratorium in je keuken…voor de meesten van ons klinkt het als iets wat je alleen in een TV serie ziet. Maar voor Aranka*(26) is de dagelijkse werkelijkheid. “Binnenkort is alles anders. Dan is dit niets meer dan een illegaal geheimpje uit mijn verleden.”
‘Ik was het zat om bij vrienden aan te kloppen voor simpele dingen als luiers, eten en het betalen van de elektriciteitsrekening. Mensen denken altijd dat het allemaal zo goed geregeld is in Nederland, maar ik werkelijkheid val je maar al te snel tussen de mazen van het net. Dat er dan er dan een klein kind in het spel is maakt geen verschil. Al verhonger je; Regels zijn regels. Ik heb echt zo’n enorme hekel gekregen aan die hele ambtenarij.’
Kort na de geboorte van onze dochter liep de relatie tussen mij en mijn man stuk. We hadden al langer problemen, ik vond hem vaak nogal puberaal in het leven staan. We zijn heel jong getrouwd, en naïef als ik was dacht ik dat het krijgen van een kind hem misschien volwassener zou maken. Het tegendeel bleek het geval: het strakke, georganiseerde gezinsleven beklemde hem. Hij wilde steeds vaker alleen uit om te feesten waarbij hij hele nachten wegbleef. Ik zag het niet zitten om daar nog langer in mee te gaan. Hoe ouder Jazzlyn zou worden, hoe meer ze mee zou krijgen van mijn frustraties en de spanningen thuis.
Nu konden we tenminste nog normaal met elkaar communiceren, als ouders. Jazz was veertien maanden toen Gary vertrok. Toen we nog samen waren hadden we het al niet breed; ik wilde perse het eerste jaar thuisblijven voor Jazz en Gary werkte als freelancer in de bouw. Maar het ging, we redden het. Al was er niet veel geld voor uitspattingen.
Toen Gary vertrok betaalde hij de eerste twee maanden nog de vaste lasten zoals de huur, maar er bleef niets extra’s over. Hij zat zelf ook op zwart zaad na het betalen van zijn nieuwe woonruimte. Nadat wat vrienden waren bijgesprongen besloot ik dat ik ze niet langer lastig wilde vallen met mijn problemen. Met lood in mijn schoenen ging ik naar de sociale dienst om een uitkering aan te vragen. Ik houd er niet van mijn hand op te houden, maar ik zag op dat moment geen andere mogelijkheid, ik moest toch boodschappen kunnen doen. Mijn ouders wonen in Hongarije, hen om geld vragen was geen optie.
‘Met lood in mijn schoenen ging ik naar de sociale dienst.’
Ik schrok me wild toen ik hoorde dat ik zes weken moest overbruggen voordat mijn uitkering rond zou zijn. Met veel pijn en moeite kon ik een voorschot krijgen van vijftig euro. Als ‘extraatje’ kreeg ik het telefoonnummer van de voedselbank. Nu vind ik het hartstikke goed dat die bestaat, maar Jazz heeft een pinda-allergie en goedkope producten als witbrood, pindakaas en pasta zijn zelfs te gevaarlijk om in huis te hebben. Ik moest iets verzinnen. ‘s middags kwam er een goede vriend van me langs. Hij luisterde naar mijn verhaal en zei dat hij wel een idee had om snel aan geld te komen. ‘Als je maar niet denkt dat ik op een straathoek ga staan!’ zei ik lachend. Ik doe alles voor mijn dochtertje, maar ik heb ook nog mijn eergevoel. Ik wil dat Jazz later trots op me is en dat ik mezelf recht in de spiegel kan aankijken. Roy, mijn vriend, zat in de partyscene. Hij draaide wel eens op een feest en vertelde dat hij een plek zocht om wat spullen kwijt te kunnen. ‘Nou ja… plek heb ik genoeg.’ zei ik, al had ik geen idee wat hij precies bedoelde. Ons huis heeft een enorme zolder waar Gary vroeger zijn ‘mancave’ had met een pooltafel en een barretje, maar nu stond die ruimte leeg.
Roy vertelde dat hij ervoor kon zorgen dat ik in drie maanden tijd tienduizend euro zou verdienen. Daarbij zou hij me – indien nodig – wekelijks van boodschappengeld voorzien zolang ik mijn zolder beschikbaar zou stellen. Lichtelijk argwanend vroeg ik hem wat ik daarvoor moest doen. Roy grijnsde en begon te vertellen. ‘Het gaat om het produceren van GHB, dat kan namelijk heel makkelijk vanuit huis als je een beetje handig bent, En dat ben jij wel’ zei hij droog. Ik schrok me in eerste instantie natuurlijk rot. Ik ben niet perse anti-drugs, maar het zelf maken? Roy vertelde dat het echt niet ingewikkeld was. Via Partyflock en allerlei Amerikaanse fora had hij het ‘recept’ voor GHB zo gevonden. ‘Ik heb zelf al een aantal keer iets gefabriceerd, alleen Jessica ziet het niet zitten dat ik dat bij ons thuis doe’ ging hij verder. Jessica is Roy’s vriendin. Zij heeft een goede baan als secretaresse op een advocatenkantoor en zit niet te wachten op illegale toestanden. ‘Maar het geld is zo makkelijk verdiend..je bent een dief van je eigen portemonnee als je het niet doet! Daarbij is het echt niet schadelijk.’
‘In drie maanden zou ik tienduizend euro kunnen verdienen.’
Ik liet het even op me inwerken. Ik zag wel duidelijk een verschil tussen GHB, wat ik zie als een relatief onschuldige ‘partydrug’ en iets waarvan ik echt een afkeer heb, zoals coke of heroine. Toch wilde ik niet te snel beslissen. Ik zei tegen Roy dat ik er even over na moest denken, maar als ik eerlijk ben was ik er diezelfde avond al uit: ik zou het doen. Ik kon dit prima voor mezelf verantwoorden; ik zou tenslotte niet op schoolpleinen speed gaan lopen dealen. Ik deed dit om Jazz alles te kunnen geven, zij was mijn eerste prioreit. Ik appte Roy mijn beslissing. We maakten meteen een afspraak om bij elkaar te komen om alles door te spreken.
‘Al snel was ik een volleerd chemicus.’
Roy leerde me alles over de bestanddelen die ik nodig had. GBL dus, van oorsprong een industrieel schoonmaakmiddel. 135 gram, om precies te zijn. Dit middel is via internet makkelijk te bestellen. Verder hadden we natriumhydroxide nodig. Klinkt ingewikkeld, maar iedereen heeft het zo ongeveer in zijn of haar keukenkastje staan onder de naam gootsteenontstopper. Hier heb je 63 gram van nodig. Bij een doe-het-zelf zaak haal je vervolgens gedestilleerd water en pH-papier om de zuurgraad te controleren. Dat was het. Als snel we waren klaar om onze ‘illegale handelingen’ te verrichten.
Ik vond het stiekem best interessant. In het begin hadden we nog wat moeite met het zoeken naar de juiste verhoudingen, die luisteren namelijk nogal nauw. Met slecht gemaakte GHB kun je zelfs je slokdarm en je maag verbranden, dat wilde ik natuurlijk niet op mijn geweten hebben. Het was dus even wat uitzoekwerk, maar al snel was ik een volleerd chemicus.
Binnen de kortste keren stond ik dagelijks in mijn vuurvaste pannen te roeren, meestal tijdens Jazzlyn’s middagslaapje. Ik moest soms wel om mezelf lachen, kijk mij hier nu staan, dacht ik dan. Als ik via de babyfoon hoorde dat Jazz wakker was ging ik snel naar beneden en transformeerde ik van beginnend drugsbarones tot lieve huismoeder die Nijntje voorlas of in het park de eendjes ging voeren. Het scheelt natuurlijk wel dat ik zelf nooit de behoefte heb gevoeld om drugs te gebruiken, daarom kan ik die twee kanten van mezelf heel duidelijk scheiden. Roy wierp zich op als proefkonijn voor ons product, en dat doet hij naar volle tevredenheid van ons allebei.
Ik had Roy wel gezegd dat hij alles met onze klanten moest regelen. Ik wilde niemand in huis hebben, bij Jazzlyn in de buurt. Ik ging in het begin wel eens met hem mee als hij ergens had afgesproken met iemand, omdat ik toch wel nieuwsgierig was. Ik had me niet echt een beeld gevormd van de mensen voor wie ik elke dag zou ijverig stond te ‘kokkerelen’, maar ik zag direct dat er ook niet een bepaald beeld te vormen is. Het varieerde van zakenman in pak tot student, ik heb ze allemaal voorbij zien komen. En gelukkig heb ik er tot nu toe niet een gezien waarvan ik dacht ‘die is aan het afglijden.’ Daar sus ik mijn geweten dan maar mee, want ik weet zeker dat als dat wel zo was, het aan me zou gaan knagen. Ik wil niet meewerken aan de ondergang van iemand.
Natuurlijk weet je nooit zeker dat spul wat ik gemaakt heb niet bij iemand terecht komt die er op een verkeerde manier gebruik van maakt, maar ik kan natuurlijk niet achter elke voordeur gaan controleren. En zoals ik al eerder zei; mijn dochtertje is mijn eerste prioriteit. Ik vind het niet erg om zelf elke dag droog brood te eten, maar ik wil haar daar niet in meeslepen. Ik wil haar alles geven waar ze recht op heeft.
Natuurlijk zou dat ook kunnen als in een normale baan zou hebben, hoewel in mindere mate. Maar ik vind haar nu nog te jong om haar hele dagen in een kinderdagverblijf te stoppen. Ze heeft haar vader al niet meer dagelijks om zich heen, ik wil dat ze mij in ieder geval nog wel heeft. Die basis neemt niemand haar straks meer af. Als ze vier is en naar school gaat, wordt het een ander verhaal. Dan ga ik omscholen, solliciteren en stop ik met mijn ‘homelab’. Dan gooi ik mijn pannen op de storthoop en verbouw ik de zolder tot een reusachtige roze Barbie-kamer. Dan veeg ik elk spoor aan deze periode uit.
Behalve dan het vette spaarpotje voor Jazzlyn’s studie dat als een stilzwijgende getuige in mijn kluis ligt. Dat neemt niemand ons meer af.’
*De namen in dit stuk zijn om voor de hand liggende redenen gewijzigd, maar bekend bij de redactie. Een eerdere versie van dit stuk verscheen in Grazia. Update 21092020
