"U mag mijn been even laten rondgaan.'' In een congreszaal in Barcelona ziet Oscar Pistorius toe hoe één van zijn linkerbenen van hand tot hand gaat. "Voelt u hoe licht het is?'' Er wordt geaaid, gedraaid en geknepen. Geroezemoes in de zaal. Dus hierop loopt deze jongen straks de Olympische Spelen. Mag dat wel?
Die vraag is dagelijkse kost voor Pistorius, vertelt hij een paar uur later in het restaurant van het Palau de Congressos de Catalunya. Hij wordt geleefd. De 25-jarige Zuid-Afrikaan staat immers bekend als de snelste man zonder benen. De Blade Runner. "De meeste mensen zijn lovend over mijn prestaties. Helaas zetten sommigen er vraagtekens bij. Dat zal altijd zo blijven.''
Fenomeen
Pistorius is tot nu toe vooral een paralympisch fenomeen. Vier gouden medailles won hij tot dusver. In Londen hoopt hij dat palmares uit te bouwen, maar ook met zijn futuristisch ogende protheses tussen de valide atleten te staan. Als onderdeel van de Zuid-Afrikaanse estafetteploeg (4x 400m) is hij kansrijk om de eerste invalide atleet ooit te worden die olympisch eremetaal wint.
Vorig jaar pakte Pistorius al WK-zilver in Zuid-Korea, maar toen nam hij zelf niet deel aan de finale.
Individueel lijkt de kans op succes kleiner; al heeft Pistorius zijn persoonlijk record op de 400 meter dit jaar met een seconde aangescherpt tot 45.07. "Het zou al fantastisch zijn als ik op de Olympische Spelen de finale van de 400 meter haal."
Die zichtbare progressie leidde deze week wederom tot kritiek. Nota bene de olympisch kampioen op de 400 meter, LaShawn Merritt, zei: "Oscar wordt elk jaar beter. Ik weet niet hoe de rechter tot zijn uitspraak is gekomen, maar wel dat ook technologie elk jaar beter wordt."
Eerste kerstdag
In 2008 oordeelde het sporttribunaal CAS dat Pistorius geen onredelijk voordeel haalt uit zijn protheses. "Er zijn duizenden mensen die hiermee hardlopen, maar niet allemaal op topniveau. Ik train er exceptioneel hard voor, op eerste kerstdag vind je mij op de atletiekbaan. Anders kan ik deze tijden niet bereiken."
Bewegingswetenschappers breken hun hoofden erover. Maar hardlopen is ook een mentale kwestie, zegt Pistorius. "De laatste honderd meter op een vierhonderd meter zijn killing. Iedereen is uitgeput. Dan is het geen fysieke strijd meer, maar moet je in staat zijn om je lichaam te verslaan."
Schijnwerpers
Hij heeft er zelf niet voor gekozen om zo in de schijnwerpers te staan, zijn wens is enkel om het op te nemen tegen valide concurrenten en zijn talenten te tonen. Tot aan 2011 had hij zeven jaar lang op zowel de 100, 200 als 400 meter geen race voor invaliden verloren. Als 17-jarige was hij in 2004 zelfs pas acht maanden atleet toen Pistorius zijn eerste paralympische goud won, zonder ooit ook maar één serieuze wedstrijd te hebben gelopen.
Het verhaal van Pistorius leest als een jongensboek dat alleen maar meer witte bladzijdes krijgt na een gitzwart begin. Geboren zonder kuitbotten ondergaat de Zuid-Afrikaan, amper elf maanden oud, een dubbele amputatie. Twee maanden later krijgt hij zijn eerste protheses. "Vanaf dat moment doe ik alles wat iedereen doet. Two disabilities, a million abilities, is mijn motto. En één groot voordeel zelfs: ik heb nooit zweetsokken."
Dit verhaal is eerder verschenen voor de GPD, op 19-05-2012.
