Haar geval is niet uniek. Onlangs werd ik benaderd door Iñaki Legorburu die in februari 2010 te horen kreeg dat hij blaaskanker had. Hij liet zich wel opereren, maar wees aanvullende behandelingen af, vanuit het idee dat je een ziek lichaam niet moet belasten met chemo’s en bestralingen. Ook hij veranderde zijn voeding, deels gebaseerd op de ideeën van David Servan-Schreiber, deels op die van Moerman. Hij schreef een boek over zijn ervaringen met de titel ‘De invloed van voeding en leefpatroon bij kanker’
Vandaag mailde hij met de vraag ‘waarom wordt er geen onderzoek gedaan naar dieet als interventie bij kanker?’
Mondjesmaat gebeurt dit wel. Er zijn bij mensen met kanker bijvoorbeeld wat kleine studies gedaan met een koolhydraatarm dieet (na succesvolle studies bij dieren). Het blijkt dat kankercellen voor hun groei en stofwisseling veel glucose gebruiken. Als de glucosekraan dichtgaat, omdat iemand geen suikers en zetmeel meer consumeert, sterven ze af. Normale cellen switchen dan naar ketonen voor hun energievoorziening en blijven leven. De resultaten waren veelbelovend, maar het aantal mensen dat meedeed klein. Dit zijn speldjes in de hooiberg van kankeronderzoek.
Er zijn echter legio aanwijzingen dat voedsel een rol zou kunnen spelen bij kanker. Uit vrijwel alle epidemiologische studies komt naar voren dat bepaalde eetpatronen samenhangen met een kleinere kans op kankers en andere eetpatronen (met name het Westerse eetpatroon) met een hogere kans op kankers. Ook zijn er talloze aanwijzingen dat bepaalde plantenstofjes werkzaam zijn tegen kankercellen.
Waarom wordt die volgende stap dan niet gemaakt? Ik denk dat Legorburu terecht deze vraag stelt.
Medici zouden bijvoorbeeld kunnen kijken wat er gebeurt als mensen met kanker het dieet volgen waarbij volgens de epidemiologie de laagste kankerincidentie voorkomt. Of cases van mensen die zichzelf genezen met voeding inventariseren. En op grond daarvan een interventie samenstellen. De reden dat dit niet gebeurt, zal ongetwijfeld met geld te maken hebben. Er is geen grote commerciële partij die er belang bij heeft om te ontdekken dat kanker zou kunnen verdwijnen (en worden voorkomen) met een dieet van spruitjes, bosbessen en bruine bonen. Maar waarom doet een machtige organisatie als het KWF dit niet?
Als patiënt met kanker word je gebagatelliseerd als je vraagtekens zet bij de reguliere behandeling, is ook de ervaring van Legorburu. Ondertussen onderwerpen we mensen die al doodziek zijn aan chemotherapie en bestraling, behandelingen met enorme bijwerkingen. Bovendien werken ze bij de gevorderde stadia van kanker niet genezend maar in het gunstigste geval levensverlengend, in het ongunstigste levensbedreigend. Het is toch absurd dat medici niet openstaan voor een betere therapie? Dat we niet op zijn minst kijken naar de mogelijkheden van een voedselinterventie? Legorburu kan er met zijn pet niet bij. En wie dat wel kan, mag het uitleggen.
