‘Iedere vrouw wil er mooi uitzien. Ook ik. Ik was niet obsessief met mijn uiterlijk bezig, maar ik wilde er wel goed uitzien. Toen ik wakker werd in het brandwondencentrum waren alle spiegels in mijn kamer bedekt, maar ik zag al wel direct mijn ingezwachtelde handen. Al mijn vingers waren geamputeerd. Ik vroeg om een spiegel, maar in plaats daarvan werd er een psychiater naar me toe gestuurd om me voor te bereiden op wat ik zou zien. Niet dat het hielp: toen ik in de spiegel keek herkende ik mezelf niet: Ik had geen haar meer, geen wenkbrauwen, geen oogleden, en mijn neus en wangen waren verbrand. Het enige waar ik mezelf aan kon herkennen was mijn oogkleur.
Het was op de avond van Halloween, 2015 toen ik samen met mijn verloofde naar een club ging waar een aantal vrienden die in een band zaten een optreden zouden geven. Ze waren midden in het optreden toen ik iemand hoorde zeggen: ‘Dit is geen onderdeel van de show! Iedereen eruit!’ Op dat moment zag ik de zaal vlam vatten. Mensen duwden elkaar om bij de uitgang te komen, maar en een gedeelte van het dak stortte in waardoor er nog meer paniek ontstond. Later hoorde ik dat er een pilaar met niet-vuurbestendig isolatieschuim door vuurwerk in brand vloog. Het vuur verspreidde zich daarop snel naar het plafond.
Ik kon niet geloven dat dit echt gebeurde. Ik kneep mezelf en zei tegen mijn verloofde dat we dood gingen, dat ik van hem hield en dat ik hem aan de andere kant zou zien. Toen volgde er een immense ontploffing, naar ik later begreep omdat er ergens een deur open ging. Iemand trok me uit het puin, maar omdat ik al zo verbrand was trok diegene al het vel en vlees van mijn handen. Ik hoorde mijn verloofde mijn naam schreeuwen, hij lag naast me op de grond en ook hij was vreselijk verbrand, nog veel erger dan ik. Omdat ik zulke ernstige brandwonden had waren ook mijn zenuwen verbrand en voelde ik geen pijn. Ik hielp hem overeind en een taxi bracht ons naar het ziekenhuis, want alle ambulances waren al bezet. Ik weet nog dat de taxichauffeur steeds zei: Ga alsjeblieft niet dood in mijn auto. Daarna is alles zwart.
Ik lag een maand in coma en toen ik wakker werd herkende ik mezelf niet meer in de spiegel.
Toch was de shock dat mijn verloofde en een groot aantal van mijn beste vrienden waren overleden groter dan dat ik mijn haar en gezicht kwijt was. Ik werd overgebracht naar het brandwondencentrum in Beverwijk waar dokter Paul, een plastisch chirurg, mijn oogleden en neusgaten reconstrueerde. Hij transplanteerde overal nieuwe huid en na een jaar heb ik een haartransplantatie gekregen. Het is echt een wonder wat artsen tegenwoordig allemaal kunnen. Dr. Paul vertelde later dat hij bang was geweest voor mijn reactie, hoe een mooie jonge vrouw een leven met zulke ernstige beschadigingen zou oppakken? Dat hij had verwacht dat dit noodlot me naar beneden zou trekken. Maar in plaats daarvan kwam er een ongelooflijke wilskracht bij me naar boven. Ik pakte mijn leven weer op en begon foto’s van mezelf te posten op Instagram. Foto’s in prachtige kleding, met blote armen, en een blote buik.
Ik hield altijd van het leven, en dat is nu nog steeds zo. Mijn brandwonden hebben daar niets aan veranderd. Ik ben inmiddels weer tevreden met hoe ik eruit zie, ik baal alleen – net als iedere andere vrouw – als ik een paar kilo aankom. Me druk maken over hoe mijn uiterlijk is veranderd is zonde van de tijd. Natuurlijk merk ik dat mensen anders op me reageren dan voor het ongeluk, maar ik begrijp het wel: zo iemand als ik zien ze niet elke dag. Als ik kijk naar de it girls op Instagram ben ik ook niet jaloers. Mijn verloofde zei altijd dat je niet moet oordelen over mensen, omdat iedereen zijn eigen reden heeft om de dingen te doen die hij of zij doet. Mijn motief is nu anders dan vroeger: dat ik mezelf wil laten zien en dat ik me niet schaam voor wie ik ben, maar ik realiseer me nu meer dan ooit dat niet alles om uiterlijk draait.
Ik denk dat het belangrijk is om jongeren een realistische kijk op dingen te geven. Toen ik de artsen in Beverwijk vroeg of ik er ooit weer net als vroeger zou uitzien, zeiden ze eerlijk dat dat niet zo was. Je moet tegen kids ook niet zeggen dat een uiterlijk als dat van een topmodel voor iedereen haalbaar is. Leer ze hun eigen schoonheid te waarderen en dat ze het niet nodig hebben om een ander te kopiëren. We hebben niet voor niets allemaal ander DNA. Ook als je geen Victoria’s Secret model bent kun je een mooie lach hebben, op een grappige manier mooi zijn of lieve ogen hebben.
Ik werk op dit moment als business analist, maar in de tussentijd probeer ik mijn fashion business op te zetten. Ik wil meisjes en vrouwen door mijn designs leren om hun mooie punten te benadrukken zonder de nadruk te leggen op voor de hand liggende dingen als als billen, benen en borsten. Dat mag ook, maar ik wil laten zien dat schoonheid soms ook in meer subtiele, poëtische dingen zit.
Het grappige is dat ik nu beter teken dan toen ik nog handen had. Ik was toen veel ongeduldiger dan nu. Ik weet nog precies het moment dat ik mijn broek voor het eerst zelf kon dichtdoen na het ongeluk. Ik was op een concert en bleef een uur op de wc, maar het lukte me.
In Beverwijk kwamen er slachtoffers van de brand in Volendam met me te praten om te vertellen dat er een leven is na een dergelijk ongeluk, maar ik was nog zo in shock dat ik al mijn vrienden kwijt was dat ik er nog niet voor open stond. Destijds was ik er nog niet klaar voor, maar nu weet ik dat ze gelijk hadden. Ik wil niet meer rouwen en treuren om wat ik kwijt ben, daar is niemand mee geholpen. Wat ik wil is mensen helpen, daarmee begin ik begin klein, door mijn instagram account, dit interview en mijn design’s. En hopelijk eindig ik ooit groot. Ik zie mezelf trouwens niet als een inspirator. Ik ben maar gewoon een persoon die hard heeft gewerkt met de hulp van heel veel anderen. Iemand die veel heeft overwonnen, en daar nog steeds hard aan werkt. Het enige dat ik wil laten zien is dat dat echt kan, als je je passie om te leven maar vindt.’’
