Stichting Zienderogen bestaat al sinds 1966. Op de website zegt de stichting: “Teams van opticiens proberen in een tijdsbestek van een dag of tien zoveel mogelijk mensen aan een bril op maat te helpen. Mensen die zonder deze speciale missies nooit in staat zouden zijn om een bril aan te schaffen.”
Leo Copini ontvangt ons in zijn werkruimte boven de winkel aan de Voorstraat. Hij is een rustige, bedachtzame prater, die stapje voor stapje ingaat op zijn betrokkenheid bij de stichting.
“Is dit wat voor jou, had een bevriende collega me gevraagd. Dat is goed, zei ik tegen mezelf. Ik help de mensen in die arme landen liever rechtstreeks, dan via bijvoorbeeld de Postcodeloterij. Die doet heus wel goed werk, maar nu zie ik voor wie ik het doe. En ik weet zeker dat er geen geld aan allerlei strijkstokken blijft hangen. Deze hulp is bedoeld voor mensen die het echt niet betalen kunnen. Wie wél geld heeft mag het zelf regelen. Dat is wat me aansprak.”
De stichting is onder meer actief in Mauretanië, Burma, Thailand, Tanzania, en in voormalige communistische Oostbloklanden.
“Ik ben al een dag of tien in Mauretanië geweest en later in Roemenië en Moldavië. We hebben in Oekraïne onder meer gewerkt in de steden Lviv en Ivano-Frankivsk en in Moldavië in Glodeni. We reden er met de auto naartoe, in twee dagen. Halverwege overnachtten we in Polen. Daar bezochten we concentratiekampen uit de Tweede Wereldoorlog. Heel indrukwekkend. We reisden naar nogal aparte landen. Net bevrijd van het juk van Rusland, heerst er nu corruptie alom. Om te beginnen bij de overheden.”
Armoe en ellende
Het verdwenen communisme beriep zich in elk geval in naam op algemene werkgelegenheid, gemeenschappelijkheid en onderlinge solidariteit. Nu dit politieke systeem plaats heeft gemaakt voor de vrije economie denken veel mensen alleen nog aan zichzelf.
“Ze willen vooral beter van je worden en de overheid is helemaal niet bezig met het belang van de burgers. Er heerst echt een hoop armoe. Ik ben in kindertehuizen en bejaardenoorden geweest… Je wilt het niet weten. Echt verschrikkelijk; knderen die nog nooit buiten zijn geweest, overal een urinelucht, slapen op matrassen op de vloer, Romakampen zonder enige sanitaire voorziening.”
“Humanitaire organisaties werken soms tegen beter weten in. Projecten met melkkoeien eindigden omdat de beesten binnen de kortste keren werden opgegeten. Aardappeloogsten die om mysterieuze wijze waren verdwenen.”
“Veel projecten worden mogelijk gemaakt door stichting MAX Maakt Mogelijk, een initiatief van Jan Slagter van Omroep Max. Ik heb daar veel respect voor. Zij laten zien dat kinder- en bejaardenhuizen óók schoon en netjes kunnen zijn. Onze stichting laat zich vaak uitnodigen door MAX. Want reken maar dat veel mensen hard aan een bril toe zijn. Soms hebben de klanten heel erg slechte ogen of staar. Tijdens onze spreekuren staan er vaak lange rijen en we zien mensen binnenkomen met brillen die aan elkaar hangen van paperclips, touwtjes en plakband.”
“We gaan daar steeds naartoe met een clubje opticiens. Het werk geeft ons veel voldoening. We meten de ogen van de mensen, controleren op oogziektes en meten alvast een brilmontuur aan. Daarna gaat alles mee naar Nederland. Daar bestellen we glazen, we maken ze pas en slijpen ze na. De stichting zorgt er vervolgens voor dat de brillen op de juiste plek terechtkomen. Hoe dat allemaal betaald wordt? Met donaties, legaten, bereidwillige leveranciers en wij steken er zelf geld en tijd in.”
Meer informatie: www.stichtingzienderogen.nl en www.maxmaaktmogelijk.nl.
Dit artikel is eerder gepubliceerd in de Harlinger Courant
