“Cold Cut”
“Cold Cut” is de eerste korte film van de ‘Directors’ Factory Philippines’, geco-regisseerd door Don Josephus Raphael Eblahan uit de Filipijnen en Tan Siyou uit Singapore.
In deze korte film volgen we Joy, een 19-jarige student, terwijl ze zich voorbereidt om deel te nemen aan een lokale talentenjacht. Net voor haar auditie verschijnt er een mysterieuze slager, die haar naar onbekend terrein leidt…
“Cold Cut” kan worden geïnterpreteerd als een symbolische vertelling waarin Joy haar innerlijke demonen confronteert. Deze demonen manifesteren zich in de vorm van een mysterieuze slager, die onderdrukking, ouderlijk toezicht en persoonlijke obstakels symboliseert. Door visueel fascinerende danssequenties zien we de interne strijd van Joy, die lijkt te worden uitgevochten in een tijdloze leegte. Symboliek is rijkelijk verweven door het verhaal, zoals wanneer Joy in de rij wordt geduwd door de mysterieuze slager, rode vlekken achterlatend op haar witte shirt, of wanneer ze de slager confronteert in kleding versierd met rood, wat haar uiteindelijke overwinning op tegenspoed symboliseert. De cinematografie van de film is prijzenswaardig en draagt effectief bij aan de thematische diepgang.
“SILIG”
De volgende korte film in deze reeks is “SILIG,” geregisseerd door Arvin Belarmino uit de Filipijnen en Lomorpich Rithy uit Cambodja.
De film heeft als sterren ervaren actrices Sylvia Sanchez, een meermaals bekroonde actrice, en Angel Aquino, bekend om haar rollen in veel films van Lav Diaz, waaronder de winnaar van de Zilveren Beer van de 66e Berlinale “A Lullaby to the Sorrowful Mystery.”
In deze film keert de koppige en strijdlustige Mamang na 20 jaar terug naar de stad om haar begrafenis te regelen. Ze blijft er echter op staan gecremeerd te worden tegen alle verwachtingen in…
De titel “Silig” in het Filipijns betekent “strooien,” wat metaforisch de idee van koesteren, bevorderen of zorgen uitdrukt. De film verkent thema’s van dood, acceptatie en het omarmen van sterfelijkheid. Het hoofdpersonage, Mamang, heeft niet echt geleefd, maar geconfronteerd met kanker die zich door haar lichaam verspreidt, besluit ze de dood onder ogen te zien. Het roept een citaat op van de bekende psycholoog Otto Rank, die zei: “Sommigen weigeren de lening van het leven om de schuld van de dood te vermijden.” Mamang moet in het reine komen met een belangrijk deel van haar verleden voordat ze sterft. Ze wendt zich tot haar vriendin Sabina, die begrafenisdiensten verleent. Mamang weigert begraven te worden en kiest voor crematie, omdat ze niet wil dat degenen die haar pijn hebben gedaan in het leven haar graf bezoeken. In de korte tijd voor haar dood vult haar band met Sabina haar leven, waardoor ze op een waardige manier afscheid kan nemen van het leven en de dood kan omarmen. De film bekritiseert indirect de dominantie van de christelijke cultuur in het leven van mensen, hun passieve acceptatie en de vruchteloosheid daarbinnen. Hoewel de film zijn potentieel in storytelling niet volledig kon benutten, had hij impactvoller en boeiender kunnen zijn. Ondanks de ervaren acteurs zijn hun prestaties zwak en voldoen ze niet aan de verwachtingen.
“Nightbirds”
De derde korte film in deze reeks is “Nightbirds,” geregisseerd door Maria Estela Paiso uit de Filipijnen en Ashok Vish uit India.
De film heeft als ster de beroemde Filipijnse komiek Pokwang, bekend om haar rol als hoofdrolspeelster in “Oda Sa Wala” van Dwein Baltazar, die meedeed aan het Karlovy Vary International Film Festival.
In “Nightbirds” kruist mythologie het pad van Ivy wanneer een mystieke Tigmamanukan-vogel haar helpt om los te breken van haar man, die hun geld vergokt bij hanengevechten.
“Nightbirds” voldoet niet aan de verwachtingen van het publiek binnen het genre van magisch realisme, voornamelijk door zwaktes in het script van de film en het gebrek aan focus op het verhaal. Het scenario mist coherentie en slaagt er niet in ons te boeien. De crisis in het leven van Ivy en de verslaving van haar man aan gokken bij hanengevechten, resulterend in het verlies van hun geld, worden niet adequaat behandeld. De gebeurtenissen die volgen, zoals de interventie van de Vreemde Vogel (een mens met het hoofd van een vogel) en Ivy’s redding uit haar crisis, worden op een onbelangrijke manier aan het publiek gepresenteerd vanwege het ontoereikende verhaal. Als gevolg hiervan slaagt de film er niet in een resonantie te vinden bij het publiek, en kunnen we er niet mee meevoelen.
“Walay Balay”
De vierde en laatste korte film in de serie ‘Directors’ Factory Philippines’, “Walay Balay”, is geregisseerd door Eve Baswel uit de Filipijnen en Gogularaajan Rajendran uit Maleisië.
In de schaduw van het Marawi-conflict hebben Norayda en haar dochter Yahairah troost gevonden in een nabijgelegen stad. Ze tellen elke dag af om naar huis terug te keren. Totdat er een officiële brief arriveert…
Naar mijn mening is “Walay Balay” de meest opvallende korte film in de serie ‘Directors’ Factory Philippines’, zowel wat betreft het concept, het verhaal en de cinematografische rijkdom, inclusief cinematografie, regie en acteren. De film is geschoten in zwart-wit en speelt zich af tijdens de belegering van Marawi, een vijf maanden durend gewapend conflict in de Filipijnen. De personages, een moeder en dochter, symboliseren het verlangen naar vrede en de hunkering om terug te keren naar hun stad, een symbool van hun thuisland, vergelijkbaar met een ver eiland. De cinematografie is briljant, en de regie is bewonderenswaardig. De regisseur heeft krachtige symboliek toegepast door het hele verhaal, voornamelijk visueel en waarneembaar. Bijvoorbeeld, in een scène waar Norayda tegen een muur leunt, symboliseert de reflectie van regendruppels op het raam op de muur waar ze tegenaan leunt haar diepe verdriet om terug te keren naar huis. Op vergelijkbare wijze, in een scène waar Yahairah, als een kind dat zich vastklampt aan de buik van haar moeder, toevlucht zoekt tegen de sterke wind door de boom te omarmen, worden krachtige metaforen van het thuisland afgebeeld.
Sinds 2013 is de Factory, als onderdeel van de Directors’ Fortnight, toegewijd aan het koesteren van opkomend talent in de mondiale filmindustrie. Elk jaar, in samenwerking met een nieuw partnerland, selecteert en begeleidt de Factory acht veelbelovende filmmakers. Deze filmmakers krijgen de opdracht om ambitieuze eerste- of tweede-projecten te ontwikkelen en worden gekoppeld om samen vier korte films te schrijven en te regisseren. Deze films worden vervolgens in mei getoond tijdens de Directors’ Fortnight.
