In ‘When the Light Breaks,’ op een lange zomerdag in Reykjavik, wordt het leven van Una, een jonge kunststudent, op zijn kop gezet. Van de ene zonsondergang tot de andere, wanneer lachen verandert in huilen en schoonheid samengaat met verdriet.
De openingscene van de film ontvouwt zich tijdens een stralende zonsondergang, waarbij het “zonsondergang” van de relatie tussen Una en Diddi wordt gesymboliseerd. “Zonsondergang” wordt als een thematisch motief door de hele film gebruikt, waarbij het aangeeft dat terwijl het ene verdwijnt, het andere opkomt. Terwijl iets sterft, wordt iets anders geboren. Zo kan een ander thematisch motief van de film worden gezien als de cyclus van leven en dood en de delicate lijn daartussen.
Met de dood van Diddi en de komst van Klara (Katla Njálsdóttir) wordt een thematische dualiteit duidelijk in de film. Bijvoorbeeld, Klara’s rouw om Diddi is openlijk, terwijl het verdriet van Una verborgen blijft. Gedurende de film verkent de regisseur de thema’s “verborgen” en “zichtbaar” in verschillende situaties, en gaat daarbij dieper in op de impact die deze concepten hebben op elkaars bestaan. Dit is ook waarneembaar in de keuzes voor de kadrering van de film. In veel scènes legt de regisseur aanzienlijke nadruk op perspectieven van achteren, wat aangeeft dat wat er achter ons gebeurt verborgen blijft voor ons zicht, maar dat betekent niet dat het niet bestaat. Echter, behalve voor Una en Gunni, heeft de romantische relatie tussen Diddi en Una geen externe bestaansrechtiging. Deze geheimhouding zorgt voor constante innerlijke strijd bij Una over acceptatie.
Door Una en Klara, die beide een gemeenschappelijk verdriet delen, tegenover elkaar te plaatsen, juxtaposeert Rúnar Rúnarsson de traditionele en moderne perspectieven, waarbij hij suggereert dat deze begrippen van “traditie” en “moderniteit” in harmonie kunnen samenleven; het bestaan van de een sluit de ander niet uit. Klara wordt afgebeeld als een heel gewoon meisje, terwijl Una een veel moderner perspectief belichaamt en een diepere vrouw is.
De regisseur legt aanzienlijke nadruk op glas, spiegels en de reflectie van zijn personages in de film. Dit symboliseert de impact die onze acties hebben op anderen en de omgeving, de sociale interactie. In één visueel opvallende scène zien we de reflectie van Una op het glas, Klara’s reflectie geplaatst op Una’s reflectie, ogenschijnlijk samensmelten hun reflecties samen, alsof ze één entiteit, één vrouw worden.
‘When the Light Breaks’ begint met een zonsondergang en eindigt met een andere. Una brengt de zonsondergang aan het begin van de film door met Diddi, en ze brengt de zonsondergang aan het einde van de film door met zijn vriendin. Men zou kunnen zeggen dat de film begint met een ‘einde’ en eindigt met een ‘begin’. Het einde dat plaatsvindt bij dit zeer ‘begin’ toont twee vrouwen, Una en Klara, die in bed liggen en elkaar omhelzen. Una omhelst Klara in haar armen, accepteert Klara’s verdriet zoals een moeder haar kind zou vasthouden, wat een nieuw begin van begrip en mededogen symboliseert.
‘WHEN THE LIGHT BREAKS’
- Regisseur: Rúnar Rúnarsson
- Scenario: Rúnar Rúnarsson
- Producenten: Heather Millard, Rúnar Rúnarsson
- Co-producenten: Raymond van der Kaaij, Igor A.Nolan, Mike Downey, Xenia Maingot, Sarah Chazelle
- Cast: Elín Hall, Mikael Kaaber, Katla Njálsdóttir, Baldur Einarsson, Ágúst Wigum, Gunnar Hrafn Kristjánsson
- Directeur fotografie: Sophia Olsson
- Editor: Andri Steinn Guðjónsson
- Muziek: Kjartan Sveinsson
- Kostuumontwerp: Helga Rós V.Hannam
- Setontwerp: Hulda Helgadóttir
- Productiemaatschappij: Compass Films
- Coproductiebedrijven: Halibut, Revolver, MP Film, Eaux de Vives/Jour2Fete
- Internationale verkoop en distributie: The Party Film Sales
FESTIVALS
Filmfestival van Cannes – Openingsfilm van Un Certain Regard – 2024
