Telefoon. 'Pa, kun je me ophalen straks?'
Ja, dat kan ik. En ik heb een vermoeden waar ik naar toe moet. Kinderen uit Kreuzberg hangen namelijk rond 'Am Winni' of 'Am Kotti'. 'Am Kreuzer', dat kan ook nog. Allemaal afkortingen van plekken waar Berlijnse pubers elkaar na schooltijd en in de weekenden ontmoeten – in dit geval van de Winterfeldtplatz, de Kottbusser Tor en het grote ijzeren kruis in het Viktoriapark in Kreuzberg.
'Om een uur of tien, am Kotti?', vraagt mijn dochter.
Ik baal. Het is winter, in Berlijn is het vanaf zes uur donker, de Kottbusser Tor is een van godvergeten lowlife plek midden in het meest afgetrapte deel van Kreuzberg. Een berucht sozialer Brennpunkt en toonbeeld van mislukte integratie. En daar lopen dan een stel 15-jarige middelbare school-meisjes – en die van mij heeft nog blond haar ook – om tien uur 's avonds over straat. Tussen de junks en de dealers en weet ik veel wie nog meer.
http://www.youtube.com/watch?v=PESwszDV6Zw
Ik huiver. 'Acht uur, dat lijkt me laat genoeg,' probeer ik.
Maar het is weekeinde en ik realiseer me bij voorbaat dat mijn bezwaren geen kans maken.
Daar heb je het al. 'Acht uur?! Ben je gek? Dan is iedereen er nog, dan gaan we waarschijnlijk net wat eten. Haal 't niet in je hoofd mij dan op te halen. Alsjeblieft, dan schaam ik me dood. Nou, tot tien uur dan. Am Kotti. Tschüss!'
Ik herinner me mijn eigen jeugd. Die speelde zich niet af in Berlijn, maar in een kleine stad in de Nederlandse provincie. En ik was een jongen, dus deden we niets anders dan voetballen en later muziek maken. En wij waren op die leeftijd om elf uur thuis, niet eens om tien uur. Kortom: ik weet niet waar ik de argumenten moet vinden om een woedende sms te schrijven met de tekst: 'Acht uur en geen minuut later!'
Hippie-ouders
Dat Zita rondhangt Am Kotti heeft te maken met de hippie-ouders van haar vriendinnen. Die zijn decorbouwer of kunstenaar of meubelmaker of iets anders hippie-achtig. Ze hebben weinig geld en ze hebben ooit besloten dat het leuk is om aan de Kottbusser Tor te wonen: het is er lekker goedkoop en je leeft er tussen de Turken en Arabieren – ook dat laatste vinden linkse Berlijners een groot voordeel.
Zita heeft, met haar Nederlands-Russische achtergrond en haar Turks-Nederlandse stiefmoeder Fidan, in de straten rond de Kottbusser Tor gelukkig veel street credibility. Zowel bij de Duitse hippie-ouders – want oh, wat is zij een voorbeeld van geslaagde integratie – als bij de Turkse meiden, die ervan uit gaan dat zij binnen afzienbare tijd ook de hoofddoek zal omdoen en dus, in tegenstelling tot haar Duitse vriendinnen, nog niet verloren is.
Dit zijn de zaken waar ik aan denk, als ik mijn cafe aan de Bergmannstrasse – waarover een andere keer meer – verlaat, de Mehringdamm opdraai en rechts afbuig, over de Skalitzer Strasse naar de Kottbusser Tor.
Zwervende junks
Het is bijna tien uur en het is druk op straat. Zoals altijd staan voor het Turkse restaurant Hasir aan de Adalbertstrasse grote zwarte auto's dubbel geparkeerd, zwervende junks proberen de Motz, de daklozenkrant, aan de man te brengen, verdwaalde toeristen vergapen zich aan dit met graffiti ondergespoten multiculturele universum en daar komt een groep jonge meiden aangeslenterd, midden over straat, lachend, grappend, ze zien er veel ouder uit dan hun leeftijd.
'He pap, ben je er eindelijk?,' zegt mijn dochter als ze me ziet. Ze gooit haar tas in de auto. Tegen de vriendinnen: 'Ok dames, tschüss, tot morgen!'
Dan richt ze zich tot mij: 'We hebben vanavond zo gelachen. Iedereen was op straat, allemaal Turkse jongens van school. Zelfs een paar Turkse meisjes uit mijn klas mochten naar buiten. Wat is Kotti toch een gezellige wijk.'
Ik kijk haar aan en wil iets zeggen. Over Kottbusser Tor, het late tijdstip, de gevaren en of ze dat alarmerende filmpje van Der Spiegel dan niet kent. Maar ze heeft haar hoofdtelefoon alweer op. 'Left Boy!,' roept ze. 'Uit Oostenrijk. Ken je die niet?'
Ik schud ontkennend mijn hoofd.
'Ach, pap,' zegt ze meewarig. 'Je heb echt geen idee, he.'
