Nog één nachtje slapen. Alles zal nooit meer hetzelfde zijn. Voor Nederland niet, voor mij niet. We gaan van 30 naar 27, ik ga van 26 naar 27. De perfecte derde macht in de wiskunde staat op het punt te gaan regeren.
Het is een cluppie van formaat. Amy Winehouse, Kurt Cobain, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Brian Jones, Jim Morisson, Hans van Tongeren en Aleksandr Basjlatsjov. Ze werden 27 jaar, werden beroemd en daar stopte het dan.
Als ik morgen voor de laatste keer op Koninginnedag verjaar, ga ik er natuurlijk niet vanuit dat ik voor de laatste keer verjaar en aansluiting vind of zoek bij de club van 27. Geen reden voor paniek. Ook houd ik geen rekening met het feit dat ik wereldberoemd zal zijn – ook al ben ik natuurlijk één van de weinige journalisten ter wereld dat tevens een merk is.
Twee jaar geleden gaf de Nijmeegse hoogleraar Jan Derksen in NRC Next aan dat 27 een kritieke leeftijd is. “Je wordt verwacht de postadolescente fase te hebben afgerond. Dat betekent dat je de koers voor de rest van je leven moet hebben uitgezet. Belangrijke keuzes in intieme relaties, werk en vriendschappen moeten dan wel zijn gemaakt.”
Voor beroemdheden is de druk van het leven misschien onvergelijkbaar verstikkend. Zij zullen met name moeten voldoen aan het verwachtingspatroon van anderen, terwijl wij van Generatie Y vooral onszelf die druk opleggen.
Maar 27 is wel een scharnierleeftijd in het leven. Zo’n leeftijd waarop je getuige bent bij bruiloften van je beste vrienden. Waarop je eigen relatie serieuze vormen aanneemt. Waarop je voor het eerst oom wordt. Waarop jongere broertjes en zusjes vragen wanneer zij eens oom of tante worden. Waarop je de oergezellige maar bouwvallige studentenwoning met gaskachel en lekkende daken verruilt voor nieuwbouwappartement.
Een leeftijd waarop je grof geld wil verdienen. Waarop je vriendin grover geld blijkt te verdienen dan jijzelf. Waarop je overweegt om nog een vriendin te nemen zodat je zelf niet meer hoeft te werken. Waarop je zowel de vrijheden van het ondernemerschap wil als de zekerheden en stabiliteit van een vaste baan. Waarop je kennis wilt vergaren, boeken wilt verslinden, de hele wereld over wilt reizen. Waarop het verval van je hersenen een eerste intrede doet.
Een leeftijd waarop je vrienden hebt die al een ouder zijn verloren. Waarop je zelf meer tijd met je familie wilt doorbrengen. Waarop je dit voornemen relatief snel weer vervangt door meer tijd doorbrengen met de kroegbaas.Waarop je duurzaam wilt leven, zonder plofkip maar wel voor de prijs van een plofkip.
Een leeftijd waarop je in feite een verlengd studentenbestaan ervaart, maar dan met geld, een vaste vriendin, een auto, een Nespresso-machine en een studieschuld. Waarop je nog steeds wilt feesten tot je erbij neervalt en werkweken van tachtig uur denkt te kunnen draaien. Waarop je in feite niet wilt onderdoen voor je leeftijdsgenoten en een kopie van elkaars bijzonderheden wilt zijn. Waarop het verlangen naar alles je op deze leeftijd al een burn-out kan opleveren.Waarop je de druk van de maatschappij begint te voelen omdat je nu of nooit wat van je leven kunt maken, terwijl dat in feite de druk is die je jezelf oplegt. Die we elkaar opleggen.
Vanaf morgen. De dag die je wist dat zou komen. Ik ben er klaar voor.
