In Seven Days belandt Maryam Parto (gespeeld door Vishka Asayesh) op een kruispunt tijdens een medisch verlof van zeven dagen uit de gevangenis. Blijft ze in Iran om haar behandeling aan een hartaandoening te ondergaan en daarna terug te keren naar de gevangenis, of verlaat ze het land voorgoed, om na zes jaar herenigd te worden met haar man en twee kinderen.
Deze zeldzame kans biedt haar een mogelijkheid tot vrijheid. Zonder haar medeweten hebben haar broer Nima (Sina Parvaneh) en man Behnam (Majid Bakhtiari) zorgvuldig haar geheime ontsnapping uit het land gepland, in de hoop haar te overtuigen Iran te verlaten. Dit plaatst Maryam op een cruciaal moment in haar leven.
Contrast
De vredige, stabiele en levendig gekleurde sfeer van Hamburg aan het begin van de film, vooral in de beeldcompositie, camerabeweging en mise-en-scène, staat in schril contrast met de onrustige omgeving die in Teheran wordt getoond. In Teheran zorgen snelle, continue shots, intense muziek en verblindend wit in het kleurenpalet voor een gespannen sfeer.
De film portretteert deze mensenrechtenactiviste als een onbevreesd persoon. Bij haar eerste ontmoeting met het publiek, wanneer ze uit het voertuig van de overheidsagenten stapt, trekt ze zonder aarzeling haar hoofddoek af voor een vrouwelijke beambte die een zwarte chador draagt. Deze moed komt in verschillende details van Maryams gedrag en dialoog naar voren gedurende de hele film, van haar assertieve toon in gesprekken tot de emotionele momenten waarin haar gezicht verzacht in het bijzijn van haar kinderen.
Gedwongen keuzes
Seven Days draait om de motivering van de keuze, een van de belangrijkste thematische elementen. Elk personage in de film wordt gedwongen keuzes te maken — beslissingen die verantwoordelijkheid en toewijding met zich meebrengen. Als we zes jaar teruggaan in het leven van Maryam Parto, zien we dat zij toen ook voor een keuze stond: zwijgen en passief blijven tegenover mensenrechtenschendingen, of vechten voor gerechtigheid. Nu, zes jaar later, staat Maryam voor een nog complexere beslissing: kiezen tussen het ‘grotere thuisland’ (haar vaderland) en het ‘kleinere thuisland’ (haar familie). Moet ze in haar vaderland blijven en de kans verliezen om haar gezin te zien? Of moet ze haar vaderland verlaten om bij haar familie te zijn?
Gevangen in deze keuze-limbo, besluit Maryam tijdelijk om het land te verlaten vóór middernacht, maar haar ontmoetingen met andere personages zoals Bita (Melika Foroutan) en Zanyar (Zanyar Mohammadi) brengen nieuwe uitdagingen met zich mee die haar uiteindelijke beslissing beïnvloeden.
In een gesprek schetst Bita, Maryam’s middelbare schoolvriendin, een breed beeld van de gevaarlijke reis die Maryam met een smokkelaar moet ondernemen: het oversteken van met sneeuw bedekte bergen, ontsnappen aan de kogels van grenswachten, allemaal om het verre schijnsel van dorp-lichten te bereiken, waar haar hereniging met haar man en kinderen wacht. Deze zware en gevaarlijke reis lijkt veel op de uitputtende, dodelijke reis die mensenrechtenactivisten afleggen om hun vaderland te redden en vrijheid te bereiken. Toch symboliseren de lichten die Bita beschrijft, die Maryam van verre zal zien, hoop — hoop op vrijheid en vaderland.
Een van de visueel en cinematografisch meest verbluffende scènes in de film is wanneer Maryam, te paard door het besneeuwde, koude terrein, wordt begeleid door Zanyar, die het paard aan de teugels leidt. Wide shots in deze scène benadrukken vooral Maryams eenzaamheid, waarbij ze in het middelpunt van de aandacht wordt geplaatst. Maryam lijkt op een bruid te midden van de torenhoge bergen op de achtergrond, die symbolisch doen denken aan haar kinderen, Dena en Alborz (Dena en Alborz zijn twee beroemde bergketens in Iran), alsof ze haar omarmen en beschermen. Ondanks de sneeuw en de barre omstandigheden beweegt ze zich richting haar hereniging met haar gezin.
Ritme
Het ritme van ‘Seven Days’ weerspiegelt de hoofdpersoon, Maryam Parto, die lijdt aan een hartaandoening. Het tempo van de film versnelt tijdens momenten van intense emotie, waardoor het hart van de kijker sneller gaat kloppen, alsof de film zelf op het punt staat in te storten. Op momenten van angst en onrust trekt de film samen, terwijl die op rustigere momenten pauzeert, reflecteert en op adem komt. Deze veranderingen in tempo weerspiegelt de complexiteit van Maryams innerlijke reis en haar moeilijke pad vooruit.
Na de hereniging met haar gezin, krijgt Maryam te maken met verschillende reacties. Alborz, nog steeds een jongen, is dolblij zijn moeder na al die jaren weer te zien. Dena, inmiddels een tiener op de drempel van volwassenheid, ervaart de hereniging echter op een heel andere manier. Na haar kindertijd in een constante staat van angst en bezorgdheid over de afwezigheid van haar moeder te hebben doorgebracht, verzet Dena zich tegen het idee van een hernieuwde band. In een veelzeggend moment weigert ze haar moedertaal te spreken, de taal die zowel haar vaderland als haar moeder vertegenwoordigt, en spreekt ze in plaats daarvan Duits tegen Alborz in Maryams aanwezigheid, zodat zij het gesprek niet kan volgen.
De aandacht van de film voor karakterontwikkeling gaat verder dan alleen Maryam Parto, en biedt diepgang aan andere sleutelfiguren. Elk personage heeft een duidelijke identiteit die lijkt te zijn geïnspireerd door het echte leven. Behnam, Maryams echtgenoot, wordt geportretteerd als een ondersteunende, verantwoordelijke vader en een flexibele partner, die de keuzes van Maryam accepteert. Zijn ondersteunende aard en zijn bereidheid om aan haar zijde te staan zijn sleutelelementen van zijn karakter. Via Behnam presenteert de film een geïdealiseerde versie van de Iraanse man aan het publiek.
Seven Days brengt al met al de verschillende kanten van de complexe keuzes van Maryam Parto aan het licht. Regisseur Ali Samadi Ahadi weet de spanning en de diepgang van deze innerlijke conflicten in beeld en geluid te vangen.
