‘Hoera, ik mag weer!’ In huizen van talloze medewerkers van de Nederlandse Publieke Omroep is het koffers pakken. Het is tijd voor ‘Cannes’, even een paar dagen bijkleuren op de MIP, de grootste televisiebeurs van de wereld.
De tijd dat er dan op de Croisette meer omroepmensen rondliepen dan in Hilversum is al lang voorbij maar opgeteld is de gezamenlijke Nederlandse delegatie van de publieke omroep nog altijd stevig. Zeker als je dat vergelijkt met landen als België en Duitsland. Maar ja, daar zijn maar een paar omroepen die het publieke bestel moeten vullen.
De legitimatie voor een mid-week aan de Côte d’Azur is de mogelijkheid om elkaar ‘face to face’ te ontmoeten en afhankelijk van de leeftijd onder het genot van een glas wijn te mijmeren hoe goed het vroeger toch was. Toen de ‘Hollandse Borrel’ op het strand al die nare Fransen deed vergeten, en die opdringerige types die je zelfs op straat een programma wilde verkopen. Daar kwamen we toch niet voor! Die Engelse serie hadden we vijf jaar geleden toch al gekocht? Met een optie op het jaarlijks vervolg…
Ziel onder de arm
‘Geen omkijken naar, maar natuurlijk wel naar het hotel, Ruud, je moet op tijd boeken hoor!’ was het advies wat ik regelmatig mee kreeg. En jawel, daar zag ik ze dan weer lopen. Slenterend langs de boulevard op weg naar nergens met in de hand van hun ene arm een tas met cadeaus voor het thuisfront en onder de andere arm hun ziel.
Ik zelf was dan op weg naar het Martinez wat elk jaar tijdelijk in een mierenhoop en beursvloer veranderd. Hier voeren de ‘keiharde jongens en meisjes’ van grote en kleine producenten een veldslag met elkaar in voortdurend overleg met hun bazen. ‘Wat heb je verkocht? Waarom niet? Je weet wat er gebeurt als je het target niet haalt!’ Mijn format All Children Sing werd daar aan ‘China’ verkocht. We vierden het met een snelle gin-tonic, 20 euro+, want de ‘bazen’ willen altijd meer van hun personeel. En in mijn geval gold ook nog: ‘Leuk maar kindertelevisie is geld, grote mensen televisie goud!’
Voodoo!
Voor de Nederlandse producenten en vertegenwoordigers van de commerciële omroep is de MIP ook gewoon keihard werken. Het is business in een speelveld waarin elk jaar weer nieuwe landen en territoria bijkomen maar waarin ook elk jaar weer evenzoveel concurrenten de markt bespringen. Van ‘cowboys tot jonge honden’ die allemaal weten dat je met televisie net als in het casino met het juiste idee nog altijd heel gefortuneerd kan worden. Naar analogie van de tijd zie je dat ook terug op Twitter.
#miptv of #cannes staan vol met mededelingen van individuele gelukszoekers die laten weten dat ze net geland zijn, dat de zon nu heel erg schijnt en dat het een goede week gaat worden. Anderen zetten de aanval in met het direct pitchen van hun ideeën zoals Wale G.O. die graag met iedereen wil lunchen om zijn ‘format’ the pitchen. We krijgen een tipje van de sluier mee. ‘Users are mesured by numbers. Audiences are mesured by VOODOO!’ laat hij zijn duizenden volgers weten.
De ‘MIP’ is een circus waar de kaartjes elk jaar goedkoper worden. Nu kun je al vanaf 675 euro kijken en meedoen want ook in Cannes is de recessie een simpel feit. Dat betekent dat ook alle grote hotels nog kamers vrij hebben. Een midweek doet dan weliswaar tussen de 1500 en 12.000 euro maar het is nog maar twee edities terug dat het onmogelijk was om in Cannes of zelfs in Nice te slapen als de ‘MIP weer in de maand was’.
Volgend weekend is het weer voorbij. Op maandag worden te Hilversum de publieke televisietaken weer opgevat. ‘Hoe kom ik op een galante wijze van mijn personeel af door zelf te blijven zitten… Daar moet toch een format in zitten?’ gonst het door de directiekamers te Hilversum.
Tekst en beeld: Ruud van Gessel
