“‘Ben jij zaterdagavond misschien vrij?’ vroeg de moeder van het gezin waarvoor ik werkte. Ik woonde alweer een tijdje in LA en had het er reuze naar mijn zin. “Een vriendin van me heeft oppas nodig.” Toen ik die zaterdagavond de oprijlaan opreed werd ik ontvangen door een vriendelijke vrouw. De man des huizes was er niet. Ik speelde met hun zoontje en bracht hem later die avond naar bed. Toen liep ik naar de schouw en keek op de familiefoto’s. Op bijna elke foto stond Mr Big uit Seks and the City. Hè? dacht ik. Zijn ze nou enorme fans of is hij misschien de vader van het jongetje? Ik besloot op het naambordje bij de deurbel te kijken. En ja hoor, daar stond het: Fam. Noth.
Naakt
In het begin schaamde ik me dat ik nanny was. Ik was hoogopgeleid, had twee studies voltooid en nam mijn oppasbaan niet heel serieus. Het was leuk – ik genoot van de kindjes waar ik op paste – maar ik was niet van plan om er mijn carrière van te maken. Het was puur toeval geweest dat ik erin was gerold. Tijdens mijn studie in Los Angeles kon ik wel een extra zakcentje gebruiken, maar omdat ik geen werkvergunning had was het lastig om een baantje te vinden. “Waarom plaats je niet een nanny advertentie in Beverly Hills?” zei een vriendin die regelmatig oppaste bij welgestelde families. “Jij bent van origine Française en dan heb je een streepje voor bij Amerikanen. Voordat je het weet heb je een baan. Wedden?” Ik besloot haar advies op te volgen en zette een advertentie op craigslist.org, een soort Amerikaanse marktplaats. En inderdaad: binnen 24 uur vochten de gezinnen om mij. Ik kwam in een heel andere wereld terecht. In Frankrijk – waar ik geboren ben en opgegroeid – woonde ik met mijn familie in een klein huisje op het platteland. Toen ik jaren later Nederlands ging studeren en via het Erasmus programma als uitwisselingsstudent in Nederland terecht kwam bracht ik mijn studententijd door op een vochtige kamer. En nu kwam ik opeens bij de rijkste mensen ter wereld over de vloer. Een omschakeling, op zijn zachts gezegd.
Mijn eerste baan was bij een Russische miljardair en zijn gezin. Ze woonden in een gigantische villa met witte limousines voor de deur. Elke dag liepen er mannen met zwarte zonnebrillen rond. Het voelde alsof ik in een misdaadfilm terecht was gekomen. Zeker omdat de vader geheimzinnig deed over zijn werk en me met klem had verzocht er ook niet naar te informeren. Ze hadden één kind van vijf die door zes verschillende nannies werd opgevoed. Het was een lief kind. Hij vond het heel normaal dat hij in een limousine naar een kinderfeestje werd gebracht. Na een tijdje begon ik het een beetje eng te vinden. In bepaalde gedeeltes van het huis mocht ik niet komen en ik had continu het gevoel dat er iets engs stond te gebeuren. De vader maakte deel uit van de Russische maffia, zoveel stond voor mij wel vast. Na een paar weken wilde ik weg, maar omdat ik bang was voor zijn reactie durfde ik het hem niet persoonlijk te zeggen. Ik heb ik een mail gestuurd aan de moeder waarin ik schreef dat ik terug moest naar Nederland vanwege privé problemen.
Gelukkig werkte ik altijd bij meerdere gezinnen tegelijk. Ik was nooit intern – woonde met twee andere meisjes in een appartement – en dat maakte mij flexibel. Zo was er bijvoorbeeld een leuk Nederlands/Amerikaans gezin waar ik met plezier oppaste en een Franse familie met drie schattige kinderen. Ook had ik het naar mijn zin bij een Amerikaans gezin, maar het enige nadeel bij hen was dat de vader des huizes op de eerste dag al binnen een kwartier volledig naakt door de woonkamer liep. Of ik daar last van had vroeg hij. Toen ik aangaf dat ik het prettiger vond als hij zijn kleren aantrok en anders maar naar een andere nanny moest zoeken, keek hij me aan en zei: “You are not comfortable with your own body.” Hij beloofde er rekening mee te houden, maar zorgde er altijd voor dat hij nét poedelnaakt de badkamer uit kwam als ik langsliep. En natuurlijk altijd op het moment dat zijn vrouw in geen velden of wegen te bekennen was. Ook dat gezin heb ik na een paar weken gedag gezegd. Ik kon er diep van binnen wel om lachen. Dit was Beverly Hills, wat had ik dan verwacht? Ik zag er de humor wel van in.
Dokterssalaris
Ik zag mijn nanny klussen als een bijbaan. Ik had binnenhuisarchitectuur gestudeerd en een opleiding als tolk gevolgd en mijn plan was om weer terug naar Nederland te gaan. Daar zou ik een echte baan vinden. Als uitwisselingsstudent was ik zo verknocht geraakt aan Leiden dat ik er mijn leven weer wilde oppakken. Dus solliciteerde ik als tolk en binnen de kortste keren was ik terug. Eenmaal aan het werk merkte ik dat het me eigenlijk helemaal niet zoveel voldoening gaf als ik had verwacht. Is dit het nou? dacht ik. Als nanny kon ik een bijdrage leveren aan de opvoeding en het leven van een jong kind. Mijn ‘echte’ werk was daarmee vergeleken verdomde saai. Het duurde dan ook niet lang voordat ik een definitieve keuze maakte: ik zou nanny worden, en wel de allerbeste.
Om de juiste papieren te krijgen en daarmee mijn waarde te verhogen besloot ik Child Development te gaan studeren in Amerika. Met mijn diploma op zak schreef ik me vervolgens in bij twee prestigieuze nanny bureaus in Londen: Imperial Nannies en Nannies Incorporated. Zij zijn gespecialiseerd in de bemiddeling tussen nannies en de top families van de wereld, zoals de Royals, Saudi Prinsen, Russische miljardairs en oliesheiks.
Op de sites van de bureaus keek ik welke gezinnen een nanny zochten. Als het me wat leek dan liet ik het bureau mijn CV doorsturen waarna ik vaak werd ingevlogen voor een kennismakingsgesprek. Als het wederzijds klikte dan volgde er een contract voor een jaar met een opzegtermijn van een maand.
In het begin moest ik nog een beetje wennen. Soms was ik verblind door het salaris dat geboden werd. Zo heb ik een aantal weken voor een gezin in Koeweit gewerkt dat mij een Nederlands dokterssalaris bood van 6000,- netto per maand. Ik wist dat ze in het Midden-Oosten op een andere manier met hun personeel omgaan – nannies worden daar als klein personeel beschouwd en niet als opvoeddeskundigen, vrouwen zijn sowieso niet gelijkwaardig – maar ik wilde het cliché ontkrachten. Er zouden ook goede Koeweiti’s zijn, dat zou ik laten zien. Daar heb ik me lelijk in vergist. Ik kwam terecht in goedbetaalde slavernij. Ik mocht niet meer dan vier uur per nacht slapen, moest achttien uur per dag werken en sliep in een vochtige, kleine kamer onder het dak. Mijn werk bestond voornamelijk uit het aan- en uitkleden van hun zes kinderen. ’s Morgens moesten ze kleding voor binnen aan en als we naar het park gingen dan kregen ze buitenkleren aan. Waarna ik ze – als we terugkwamen – weer om moest kleden. Let wel: die binnenkleding mocht niet hetzelfde zijn als hun outfit van die ochtend. Zowel ik als de kinderen werden er doodmoe van, maar mijn mening werd niet op prijs gesteld. Ik zag het gezin dagelijks duizenden euro’s wegshoppen (zoals een Kerstboom voor 2500,- euro bijvoorbeeld) en Michelin sterrenrestaurants gingen speciaal voor hen open. Tegelijkertijd schaamde ik me voor hen, omdat ze geen manieren hadden. De vader des huizes genoot ervan om mij te vernederen. Ooit gooide hij drie volle bakken popcorn door de kamer, omdat ik de verkeerde bakjes had gebruikt. Ik wist niet hoe snel ik weg moest zijn. Dokterssalaris of niet. In het geheim heb ik afscheid genomen van de kinderen en mijn koffers gepakt. Midden in de nacht ben ik letterlijk gevlucht. Eenmaal thuis heb ik maandenlang een depressie gehad.
Ondanks de ‘rotte appels’ genoot ik van mijn werk. Zo was ik nanny bij een graaf en gravin die samen met hun zes kinderen in kasteel Anif woonden in Oostenrijk. In dit kasteel is De Sound of Music opgenomen. De zes kinderen waren blond en elke dag ‘color coordinated’, oftewel ze hadden iedere dag dezelfde kleertjes aan. De moeder zei de eerste dag tegen mij: ‘This castle is great, but it’s so family unfriendly. There is only one kitchen.” Op die momenten moest ik me inhouden om niet keihard in lachen uit te barsten. Toen ik aan de oudste zoon vroeg wie zijn ooms en tantes waren haalde hij er een glossy magazine bij. Binnenin stonden foto’s van een prachtige bruiloft. “Kijk, dit is mijn nichtje,” zei hij. “En dat is mijn tante.”
Twee soorten moeders
Al snel kon ik goed inschatten met welke families ik een klik had en met welke niet. Al tijdens het kennismakingsgesprek kreeg ik een indruk van opvoedstijl en normen en waarden. Ik ben geen veredelde oppas en families die mij laatdunkend behandelden liet ik al snel links liggen. In LA was het soms nog wel wat lastig inschatten. De Hollywood standaards zijn natuurlijk vaak verre van normaal. Zo heb ik eens bij een gezin gewerkt dat veganistisch was. Niet alleen aten ze geen vlees, vis, schaaldieren en gevogelte, maar ook geen boter, melk en kaas. De kinderen hoefden niet naar school, hadden geen thuisscholing en droegen altijd een kostuum. De ene dag waren ze als prinses verkleed, de volgende dag als leeuw. Dit omdat het de vrije ontwikkeling van het kind ten goede zou komen. Ik hoefde niet op te voeden, maar was er vooral voor het entertainment. Het was de bedoeling dat ik vooral activiteiten organiseerde, zoals zingen en theater. Zelf ben ik een groot voorstander van regels en structuur dus het oppassen bij dit gezin kostte me grote moeite. “Ik ben het fundamenteel oneens met uw opvoeding,” zei ik na een tijdje tegen de moeder. ‘Ik kan hier niet langer blijven werken.” En weg was ik. Omdat de banen voor het oprapen liggen op het nanny niveau waarop ik werk kan ik me dat soort dingen veroorloven. Daarbij kon ik tijdens mijn proeftijd per direct een contract opzeggen.
Soms werd ik in LA weleens ingehuurd als nanny terwijl het gezin helemaal geen oppas nodig had. Dan was er bijvoorbeeld maar één kind en werkte de moeder niet. ‘Wat vind je van dit behang?’ zei de moeder dan. ‘En kijk eens wat een leuke schoenen ik gekocht heb.’ Ik werd dus eigenlijk ingehuurd als een soort betaalde vriendin. Daar verbaasde ik me weleens over.
In de praktijk blijkt het vaak even te duren voordat er een balans is tussen mij en de moeder. Sommige moeders vinden het lastig om de controle los te laten en blijven – ondanks dat ze een nanny inhuren – veel zelf regelen. Ook zijn er vrouwen die juist álles door mij laten doen. Een mix van die twee is vaak moeilijk te vinden. Grofweg onderscheid ik twee type moeders: de één brengt bijna geen tijd door met haar kroost en de ander kan carrière en kinderen goed combineren. In Koeweit bijvoorbeeld is kinderen krijgen een kwestie van baren. Daarna laat je de opvoeding aan een ander over. Bij het gezin waarvoor ik werkte bracht de moeder twintig minuten per dag door met haar kinderen door met ze naar een dvd’tje te kijken. Maar ik werk ook heel veel met moeders die wél betrokken zijn bij hun kinderen. Zo was ik nanny in een gezin waarvan de moeder kinderoncoloog was. Ze maakte super lange dagen, maar bleef betrokken bij haar kinderen. Vaak bleef ze tot diep in de nacht op om informatie en oplossingen te vinden voor problemen waar haar kinderen tegenaan liepen. In dat soort gezinnen wordt mijn bijdrage en mijn mening zeer op prijs gesteld, wat heel prettig werkt. Ik ondersteun deze ouders in de opvoeding en geef advies. Dat is uiteindelijk ook waar ik voor ben opgeleid.
Zelf wil ik geen kinderen. Ik houd van kinderen, maar ik vind het een enorme verantwoordelijkheid. Als ik na een lange dag thuis kom dan vind ik het heerlijk om even alleen te zijn. De vissen eten geven is voor mij op zo’n moment meer dan genoeg.
Met mijn oppaskindjes bouw ik natuurlijk ook een band op. Zeker als ik lange tijd bij een gezin heb gewerkt. Zo word ik bijvoorbeeld elk jaar in april naar LA gevlogen om tien dagen voor drie kindjes te zorgen als hun ouders weg zijn. En ik ben ooit met een gezin van Nederland naar Denemarken verhuisd om de transitie voor de kinderen makkelijker te maken. Uiteindelijk heb ik tweeëneenhalf jaar voor ze gewerkt. Ook zij vragen me elke zomer terug. “Met je kindjes gaat het goed hoor,” zegt de moeder altijd als ik haar aan de telefoon heb. En zo voelt het ook: als ‘mijn’ kindjes. Zij – en een heleboel andere kinderen – zijn inmiddels deel van mijn leven geworden. ‘Anny, the nanny’ word ik liefkozend genoemd. Met de kleintjes skype ik en met de kinderen die inmiddels puber zijn houd ik contact via Facebook.
Ik geniet van mijn werk en van mijn leven. Ik heb veel gereisd en veel verschillende mensen ontmoet. Daarbij krijg ik enorm veel energie van het begeleiden van kinderen. Zeker als er sprake is van een bepaalde problematiek – zoals autisme of ADHD -, want daar heb ik me inmiddels in gespecialiseerd. Ik ben er bijvoorbeeld trots op dat ik een driejarig meisje dat niet sprak heb leren praten. Ik haal veel voldoening uit mijn werk.
Natuurlijk is er ook een keerzijde. Er is een prijs dat ik voor dit leven betaal. Ik ben 32 en heb nooit ergens kunnen settelen. Dat betekent dat ik ook geen relatie heb. Ik heb zoveel gereisd dat het moeilijk was om dat op te bouwen. Ook mijn sociale contacten hebben lange tijd op standby gestaan. Daarom werk ik momenteel alleen nog maar in Nederland. Ik heb genoeg gereisd, genoeg gezien. Ik ben nanny bij een ontzettend leuk gezin in Wassenaar. Niet alleen ben ik er voor de kinderen, maar ik ondersteun ook de moeder in haar werk en organiseer etentjes en feestjes. Voor het eerst in lange tijd is er meer rust, meer regelmaat. Ik ben heel gelukkig. Nederland is echt mijn thuis.”
Info?
Gerenommeerde nanny bureaus in Nederland zijn Görtz & Crown en Topnanny. Kijk voor meer info op www.gortzandcrown.nl en www.topnanny.nl.
Image by Miguel R Perez Rivas from Pixabay
