Diana (30):
‘Het was mijn dertigste verjaardag, en die vierde ik met vrienden en vriendinnen in een cafe. Ik drink normaal niet veel, maar die avond liet ik de touwtjes vieren. Ik had al een behoorlijk slokje op en was lekker uitgelaten, toen ik even verderop een groepje van vijf of zes mannen zag staan. Een van hen trok mijn aandacht. Ik schatte hem, net als de rest van zijn vrienden, een paar jaar jonger dan ik, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik vond hem lekker, misschien juist ook wel door de jeugdige branie die hij uitstraalde. Verder zag hij er ook niet slecht uit: Rossig blond haar, groene ogen, een wit V-hals shirt dat precies genoeg om zijn brede schouders spande…Ja. Uiterlijk was hij helemaal mijn type. Terwijl ik zo stond te mijmeren, keek de jongeman in kwestie me ineens recht aan. Ik voelde me betrapt en keek snel weg, maar vanaf dat moment was het spel begonnen. We bleven we elkaars blik vangen en ik voelde steeds meer kriebels in mijn buik.
Uiteindelijk wilde ik nog een rondje geven dus liep ik naar de bar. Nadat ik mijn bestelling had gedaan draaide ik me om, en daar stond hij.
‘Ik wilde even kennis maken’ zei hij, met een twinkeling in zijn ogen. Hij vroeg hoe ik heette, en toen ik hem dat vertelde zei hij: ‘Wow, Diana. De Amazonekoningin.’ Hij kende zijn klassiekers. Ik was verkocht. De rest van de avond praatte ik vooral met hem en uiteindelijk kwamen we bij dat ongemakkelijke ‘Gaan we samen weg of nemen we afscheid’-moment. Normaal ben ik niet zo voortvarend, maar omdat ik jarig was, dacht ik: ‘Waarom ook niet? Er wordt me een bijzonder smakelijk verjaardagscadeau op een presenteerblaadje aangeboden, geef me een goede reden waarom ik daar niet van zou mogen genieten?’
Ik ben normaal niet zo voortvarend, maar nu pakte ik Thomas’ hand en vroeg of hij meeging. Hij twijfelde geen moment. Voor ik het wist voelde ik zijn volle lippen op de mijne. Daarna likte hij mijn nek. Ik wist niet hoe snel ik hem mee de taxi in moest slepen. En ik geef toe: er volgde een heerlijke nacht. Ik was alleen niet echt op zoek naar een vervolg. Niet alleen had ik net een relatie van vier jaar verbroken, waarvan de laatste anderhalf jaar een regelrechte ramp waren, maar ik kwam er al snel achter dat Thomas misschien uiterlijk wel helemaal mijn type was, maar verder niet het soort man waar ik iets serieus mee zou willen. Niet dat ik een snob ben, maar ondanks mijn huidige werk heb ik een academische achtergrond, en zoek toch wel iemand met wie ik op een beetje gelijkwaardig niveau kan praten. Ik was aanvankelijk onder de indruk omdat ik dacht dat Thomas thuis was in de Griekse mythologie door zijn reactie op mijn naam, maar toen ik hem daar na de seks mee complimenteerde moest hij lachen. ‘Dat wist ik door de Wonder Woman-film’ zei hij. ‘Ik ben helemaal gek van de Avengers.’ ‘Okee….’ dacht ik.
Ik zoek echt niet per se een man die ook universiteit heeft gedaan. Ik heb een lange relatie gehad met een man met een technische MBO opleiding, maar die las bijvoorbeeld wel heel veel, net als ik, en was heel breed ontwikkeld. Thomas was meer het type blockbusters en platte humor. Hoewel de seks prima was, zag ik er dus verder geen toekomst in. Toen ik eenmaal ontnuchterd was, was ik zelfs blij toen ik hem met zachte dwang de deur uit had weten te werken.
Alleen…het kwartje was bij hem blijkbaar niet gevallen. Hij bleef me die dag maar appen. Over hoe lekker hij het had gevonden. Hoe blij hij was dat hij gisteren naar de kroeg was gegaan. En wanneer hij me weer zou zien. Ik slikte. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om keihard te zeggen dat ik hem niet meer wilde zien. Dus ik appte: ‘Ik ben bang dat ik een beetje de verkeerde indruk heb gewekt. Ik vind je hartstikke leuk, maar ik ben niet op zoek naar een relatie. Sorry.’
Ik las mijn app nog een keer over, en voegde toen nog iets toe: ‘Even goede vrienden?’ Dat vond ik net iets aardiger. Achteraf kon ik me wel voor mijn kop slaan, want blijkbaar interpreteerde Thomas het letterlijk alsof ik vrienden met hem wilde zijn. Maar op dat moment had ik dat niet door. Ik interpreteerde zijn: ‘Okee, vrienden!’ als dat hij snapte wat ik bedoelde, en ging die avond opgelucht naar bed. Ik voelde me honderd kilo lichter.
Dat duurde echter niet lang. De volgende ochtend wilde ik mijn mail checken, toen er een stuk of vijf mails van Thomas binnenkwamen. Ik had geen idee hoe hij aan mijn mailadres was gekomen want ik had het hem niet gegeven, maar ik denk dat hij het heeft gegoogeld.
De toon van de mails ging heen en weer tussen verwijten dat ik hem het verkeerde idee had gegeven, en daarna weer excuses. Ik schrok ervan. Dit was echt niet normaal! Ik twijfelde nog even of ik iets terug moest sturen, hem moest vragen hiermee te stoppen, maar uiteindelijk besloot ik helemaal niet te antwoorden. Ik selecteerde alle mailtjes en gooide ze in de prullenbak. Daarmee hoopte ik dat het was afgedaan, maar een paar dagen later werd er een gigantische bos lelies gestuurd. Mijn lievelingsbloemen. Van Thomas, volgens het kaartje. Ik had geen idee hoe hij wist dat ik gek op lelies ben, maar dat raadsel werd snel opgelost door een telefoontje van Anna, mijn zus.
‘Waarom heb je niet verteld dat je een nieuwe lover hebt zussie?!’ zei ze plagend. ‘He? Wat bedoel je?’ vroeg ik. Het kwartje viel echt niet. ‘Houd je maar niet van de domme, je nieuwe lover heeft me gebeld. Ik mocht het niet tegen je zeggen, maar hij wilde je verrassen en vroeg wat je lievelingsbloemen zijn.’ Ik zal niet zeggen wat er door mijn hoofd ging, maar mooi was het niet.’ ‘An……Dat is mijn vriend niet’ zei ik. ‘Dat is een gozer die ik een keer mee naar huis heb genomen en bij wie de boodschap niet aankomt…Echt, het is gewoon eng! En nu is ie jou ook nog aan het bellen? Hoe de actual fuck komt ie aan jouw nummer?’
‘Nou ja..’ stamelde mijn zus ‘Ik sta natuurlijk met mijn bedrijfswebsite gewoon op internet en onze achternaam is nu net echt wat je zegt veel voorkomend.. Als hij op Facebook ofzo heeft gezien dat we familie zijn, is die link snel gelegd. Maar hee, wat eng is dit! Ik snap er niks van. Hij klonk superaardig! Dit zou ik nooit achter hem gezocht hebben!’ Anne was totaal verbouwereerd, en ik beaamde wat ze zei. Als ik niet beter wist zou ik dit gedrag ook nooit achter een jongen als Thomas zoeken. ‘Maar dat zegt dus niets’ dacht ik.
Daarna was het weer twee dagen rustig, toen begon Thomas te bellen. Omdat ik niet opnam sprak hij mijn voicemail in. Hij vertelde dat hij graag in contact wilde blijven en dat de bloemen een excuus waren voor zijn eerdere mails. Ik vond het nog steeds niet normaal, maar ik wilde het drama niet nog hoger oppoken. Dus uiteindelijk appte ik terug dat ik snapte dat hij het goed bedoelde, maar dat ik het niet prettig vond dat hij zo in mijn privéleven dook.
Dat leek te werken. Voor even. Want een paar weken later kreeg ik ineens een app. Of we met een schone lei konden beginnen, en of ik hem advies wilde geven. Hij was namelijk bezig met een cursus photoshop en wilde graag mijn feedback – ik ben designer en illustrator – op zijn werk. Ik geef toe; ik ben een watje. Ik had gewoon niet moeten reageren, maar ik vond het ergens nog steeds lullig hoe het was gelopen. Thomas had net een puppy geleken die een nieuw baasje zocht, en ik had de spreekwoordelijke deur voor zijn neus dichtgeklapt. Daarbij wilde ik niet de rest van mijn leven doorbrengen als Nerveuze Nelly. Dit was een normaal verzoek, toch? Ik vond het zielig om te weigeren.
Met frisse tegenzin zei ik dus dat hij me zijn werk maar moest mailen, dan zou ik er naar kijken. Maar toen zijn mails met bijlagen binnenkwamen, wist ik niet wat ik zag.
Het was een hele serie met foto’s van mij, die hij zo te zien van sociale media had geplukt en naar hartelust had bewerkt. Sommige waren pornografisch, en op één ervan zag ik er dood uit, zoals Laura Palmer in Twin Peaks. Op een andere stond ik als een engel in het hiernamaals, zwevend boven hem terwijl hij een foto van mij in zijn slaapkamer schilderde, omringd door schilderijen van mij. Om te zeggen dat het doodeng was, is zacht uitgedrukt.
Ik belde meteen mijn zus, die schrok zich ook dood en raadde me aan om de politie in te schakelen. Dat deed ik, maar dat werd een grote teleurstelling. Zij konden er niets mee. Het enige wat ze deden was me aanraden een logboek bij te houden van eventueel stalkgedrag. Toen ik thuiskwam en mijn telefoon checkte, had ik zeventien whatsapps ontvangen waarin Thomas vroeg waarom ik niet reageerde… Ik blokkeerde hem meteen, en de volgende dagen was het rustig totdat hij voor de deur van mijn werk stond. Een collega zei dat ‘mijn afspraak’ er was, en omdat ik niets in mijn agenda had staan vroeg ik hem diegene te beschrijven. Het was meteen duidelijk dat het Thomas was. Ik vroeg of hij hem af kon wimpelen. ‘Zeg maar dat ik er niet ben en vandaag ook niet meer terugkom’ zei ik. Dat heeft mijn collega gedaan, maar daarna heeft Thomas nog een dik uur uur op de parkeerplaats gestaan voordat hij uiteindelijk vertrok. Diezelfde avond stroomden de emails weer binnen. Hij was heel teleurgesteld dat ik er niet was geweest, want hij had me alleen maar mee uit eten willen nemen om het goed te maken en zijn ‘werk uit te leggen’. Ik heb niet gereageerd, maar ik werd er zo gestresst van dat mijn haar letterlijk uit begon te vallen. De zondag erop ben ik naar de politie gegaan, maar die leken me nog steeds niet serieus te nemen. Stalking in Nederland ligt nog steeds lastig, en mij werd aangeraden om nog één keer een heel duidelijk email te sturen met het verzoek om te stoppen. Inmiddels weet ik dat dat juist niet handig is: elke vorm van contact, ook een verzoek om te stoppen, wordt door een stalker als een aanmoediging gezien. Alleen…op dat moment nam ik wat de politie zei voor waarheid aan.
Ik kreeg daarna nog wat mails met de gebruikelijke verwijten, en daarna weer de excuses. Toen het niet stopte en de politie aangaf niets voor me te kunnen doen, heb ik van ellende maar mijn rechtsbijstand verzekering benaderd. Zij hebben vervolgens een civiele procedure opgestart, en daardoor heb ik een contactverbod kunnen afdwingen. Thomas kan nu een boete krijgen van dik tweehonderd euro, voor elke keer dat hij contact met me op probeert te nemen. Inmiddels is het al een paar maanden stil, maar toch kan ik me nog niet echt ontspannen. Het is niet zo dat ik thuis zit opgesloten met de gordijnen dicht, maar ik ben nog wel overdreven alert. Als ik een vreemde auto zie rijden bij mijn huis, of ik zie iemand met hetzelfde postuur of met een hoodie op, let ik wel extra goed op. Mijn spreekwoordelijke antennes staan altijd uit. Want het is nu dan misschien rustig, maar de vraag ‘voor hoelang?’ spookt nog steeds door mijn hoofd. Met iemand die zo overduidelijk psychische problemen heeft als Thomas, weet je het tenslotte nooit..’
*Dit verhaal verscheen eerder in VIVA
