Eigenlijk ben ik een alcoholist van niks.
Ik heb me nooit vergrepen aan de absint, zoals Hafid Bouazza. Ik ben nooit totaal wasted ingecheckt bij een verslavingskliniek, zoals Javier Guzman. Ik was gewoon een nette mevrouw die thuis op de bank een geheime relatie onderhield met literflessen witte wijn.
Mijn detox (modern eufemisme voor afkicken) verloopt lichamelijk dan ook zonder problemen. Voor spectaculaire ontwenningsverschijnselen moet je spectaculair zuipen en zo ver ben ik nooit gekomen.
Alleen op de vierde dag van de drooglegging lijkt het even spannend te worden. Op weg naar een afspraak waar ik normaal blind naartoe loop, kan ik me opeens niet meer oriënteren. Mijn hersenen willen mijn hoofd uit, het is alsof ze worden afgeknepen door zo'n metalen trekband waarmee je de afvoerslang van een wasdroger vastzet.
De 5 in de klok is zijn belofte kwijt
Maar ach, dan stop je op advies van de verslavingsarts een valium erin en dan is een paar uur later afkicken alweer helemaal wat het van meet af aan was: sáái. De 5 in de klok is zijn belofte kwijt. En nu ik niet meer door mijn vermoeidheid heen drink, doven de avonden op de bank ruim voor middernacht vanzelf uit.
Intussen broeit er wel van alles, wat zich vertaalt in nachtmerrieachtige dromen met veel drank erin. Gebruikersdromen is de vakterm daarvoor, mailt de verslavingsarts, aan wie ik vier keer per dag mijn lichamelijke en mentale toestand meld. 'Dat hard realistisch dromen is een truc van Mr. Alcohol. Zelfs in je slaapwereld zoekt hij je op.'
Het ijs waarop ik leer schaatsen, voelt flinterdun
Overdag voel ik me stoer en trots, maar ik ben ook bang. Letterlijk járen heb ik wijn nodig gehad om vervelende gevoelens te dempen, wie ben ik om mezelf wijs te maken dat ik dat nu opeens kan veranderen? Na het intakegesprek concludeerde de psycholoog van The Home Clinic niet voor niets dat ik behoorlijk moet poetsen aan mijn zelfbeeld. Gaat me dat nog lukken op mijn 53ste? Het ijs waarop ik leer schaatsen, voelt flinterdun.
Gelukkig wordt na drie weken drooglegging de Baclofen bezorgd. Als dat het tenminste is wat in die non-descripte witte potjes zit, want het onderzoek waaraan ik meedoe, is dubbelblind: de helft van de deelnemers krijgt de spierverslapper die zo goed lijkt te werken tegen drankzucht, de andere helft slikt zestien weken placebo's.
Denk nou maar dat jij de placebo's slikt, hou ik mezelf voor, dan raken je verwachtingen niet te hooggespannen. Maar who do I think I'm fooling? Al sinds ik me heb aangemeld voor het onderzoek, nu twee maanden geleden, hoop ik dat dit middel me zal verlossen van het verslaafde meisje in mijzelf. Dus: kom maar door met die pillen!
Zin
Deze column is eerder geplaatst in het januarinummer van Zin. Inmiddels ligt in de winkel het aprilnummer van dit maandblad, met aflevering 4: Droog daten.
Eedere afleveringen teruglezen?
Klik hier voor deel 1: 'Een junk? Ik? Ja'
Klik hier voor deel 2: 'Voelt u insecten onder uw huid kriebelen?'
