Misdaadstatistieken in Nederland zijn bijna per definitie discutabel. De werkelijke misdaad heeft er een handje van om stevig onder de radar te vliegen. Slachtoffers van seksueel misbruik die daadwerkelijk aangifte doen zijn zelfs heel erg stevig in de minderheid. Toch blijft het een bizar getal: de schatting van 62.000 minderjarige slachtoffers van seksueel misbruik per jaar.
Nog angstaanjagender is het om te bedenken dat het slechts in 20% van de geregistreerde gevallen gaat om daders met een specifieke voorkeur voor kinderen. De in ons land zo gehate pedofielen. De helft van alle daders is zelfs nog nooit in aanraking geweest met de wet. Seksueel misbruik is bovendien vaak een interne aangelegenheid. Driekwart van de slachtoffers kent de verdachte zelfs persoonlijk. Het zijn vaders, coaches, opa’s, geestelijken, huisvrienden en hier en daar een moeder. Uw vriendelijke buren waarmee u op een warme zomeravond zo gezellig kunt kletsen.
Diepe wonden
Iedereen spreekt met afschuw over seksueel misbruik. En terecht. We willen allemaal dolgraag dat het stopt omdat het diepe wonden slaat in tere kinderzielen. En toch blijven de zedenzaken maar komen. Slechts een handvol daders krijgt een straf. We sluiten de rechtszaken af en wachten op het volgende slachtoffer.
Verdachten die voor de rechter verschijnen schuiven de schuld vaak af. Helaas doen wij dat als maatschappij ook. Wij beschouwen zedendelinquenten als gevaarlijke exoten. Als mensen die niet zijn zoals wij. Gestoorde personen die niet in deze maatschappij horen. Die gedachte is ook logisch. Het is simpel comfortabeler om zaken buiten onszelf te leggen. De goede eerzame burger treft geen blaam.
Angstaanjagend
Het is aan alle kanten logisch, maar ook te makkelijk. De realiteit is namelijk een stuk ongemakkelijker. Angstaanjagend zelfs. Seksueel misbruik lijkt een oorsprong te vinden in op zich menselijke behoeften die met geen strafwet te bestrijden zijn.
Ik heb ze gezien. Honderden daders van seksueel misbruik. Verhaal na verhaal. Ik ken de rapporten die deskundigen over de daders schreven. De uitkomsten geven oorzaken die dicht bij ons zelf liggen. Daders misbruiken kinderen omdat ze aandacht willen. Genegenheid. Liefde. Macht. Omdat ze door een verstoorde ontwikkeling en zwakbegaafdheid alleen aansluiting vinden in een kinderwereld. Omdat ze zelf misbruikt zijn. Of gewoon omdat ze heel erg opgewonden zijn.
Wij op onze beurt blijven ook anno 2014 alle misbruikers op de pedofiele hoop gooien
Menselijke behoeften
De kindermisbruikers bedenken voor zichzelf vaak een reden. Het kind dat op zoek is naar warmte en genegenheid. Dat juist begrip en erkenning zoekt bij de dader. Of zelf om seks vraagt. Daar kun je van alles van vinden. Maar het zijn in essentie menselijke behoeften die helaas op een vreselijke manier bevredigd worden.
Wij op onze beurt blijven ook anno 2014 alle misbruikers op de pedofiele hoop gooien. Sluiten het buiten. Organiseren demonstraties voor huizen van afgestrafte pedofielen. Leggen gebiedsverboden op. Om maar niet stil te staan bij het idee dat we voornamelijk zelf de daders zijn van seksueel misbruik. Of kunnen worden.
We kunnen met de beste wil van de wereld niet volhouden dat seksueel misbruik van kinderen in Nederland een incident is, gepleegd door devianten in onze maatschappij. Of dat die 62.000 slachtoffers per jaar allemaal bij toeval ontstaan zijn. Seksueel misbruik is onderdeel van een menselijke behoefte die met geen veiligheidsmaatregel ter wereld bestreden kan worden.
Machteloos
Die conclusie is hard. Het zegt onomwonden dat we grotendeels machteloos staan in onze strijd tegen misbruik. Dat we moeten accepteren dat onze kinderen slachtoffer zullen blijven. Omdat menselijke behoeften niet uit te roeien zijn.
Een maatschappij is met grove middelen en toezicht te beschermen tegen pedoseksuele lieden die zich bij herhaling vergrijpen aan kinderen. Maar niet tegen onze eigen buren die achter de voordeur doen waar wij als ouders zo bang voor zijn.
