Bladeshooter. Pistolius. He has no leg to stand on. The Oscar goes to – jail.
De grappen die nu de ronde doen over Oscar Pistorius zijn snel gemaakt. De Zuid-Afrikaanse atleet, bekend om zijn enorme palmares op de Paralympics én om het feit dat hij met twee blades probeert bij de top van de valide hardlopers aan te haken, is het nieuws van de dag. Pistorius zou vannacht zijn vriendin Reeva Steenkamp hebben doodgeschoten, omdat hij haar voor een inbreker had aangezien. Dat is althans de waarheid tot dusver. Officieel commentaar is nog niet gegeven.
Wellicht vraagt u zich als abonnee af waar dit heengaat. Maar ik moet bekennen dat ik vorig jaar een plezierige ontmoeting met Oscar Pistorius had, die ik u niet wil onthouden.
Been rondgaan
Vorig jaar waren we allebei aanwezig op een congres in Barcelona. Hij als spreker, ik als journalist. Hij liet zijn been rondgaan door de zaal. Ik aanschouwde. En aaide. Carbonfiber, een koolstofvezel. Materiaal dat eigenlijk gebruikt wordt voor sportauto's en motorfietsen. Maar dus ook door de snelste man ter wereld zonder benen.
Na afloop praten we even door. We zijn waarschijnlijk de jongste deelnemers aan de conferentie, allebei uit 1986. Hij heeft wel bredere schouders dan ik. We praten over zweetvoeten, die hij dan weer nooit heeft. Daarna gaat hij trainen op de atletiekbaan van het voormalig olympisch stadion.
Hot naar her
Drie uur later ontmoeten we elkaar weer bij de lunch. Hoewel Oscar eigenlijk geen tijd heeft om te eten. Hij wordt van hot naar her gesleurd door zijn manager, moet allerlei belangrijke en semi-belangrijke mensen de hand schudden.
"Word je niet gek van al die mensen die maar wat van je willen?", vraag ik hem daarna onder het genot van een goede paardenbiefstuk. Oscar, die eindelijk het buffet heeft kunnen bestuderen, neemt een hap van zijn salade.
"Weet je, het is zoals het is. Ik houd niet zo van al die aandacht. Zo'n praatje geven is leuk, omdat je echt je verhaal kan doen. Maar ik sta toch wel zenuwachtig op zo'n podium, hoor. Dat is erger dan in een vol stadion een olympische finale lopen."
Hij lacht: "Gelukkig heb ik dan mijn been om het ijs te breken."
We praten verder. Hij in het Afrikaans, ik in het Nederlands. "Kan jy dit asseblief herhaal?", zegt hij een enkele keer, maar het gaat redelijk. Prachtige taal, dat Afrikaans. Ik had ooit gelezen dat het Afrikaanse woord voor 'omhaal' een 'wielewaal' is. Een mooier woord bestaat er niet in mijn ogen.
Emmeloord
Verrast ben ik wanneer Oscar een aantal ongebruikelijke Nederlandse stedennamen uit zijn mouw schudt. "Assen, Emmeloord, Stadskanaal…Not bady hey?" Ik lach en vraag hem wat hij daar te zoeken heeft. Het blijken plekken te zijn waar hij heeft hardgelopen en zelfs wereldtitels en wereldrecords heeft neergezet. Assen, 2006. Emmeloord, 2008. En in Stadskanaal deed hij mee aan de Nelli Cooman Games.
Een amusante ontmoeting komt ten einde. Oscar moet weer handen gaan schudden met sponsorende oliesjeiken, maar we spreken af elkaar een paar weken later in Hengelo weer te treffen, bij de Fanny Blankers-Koen Games. Ik vergeet op dat moment dat ik in Oekraïne woon en daar andere zaken te doen heb.
Een andere Nederlander, Wilco, staat ook bij het buffet. Hij schudt met zijn hoofd wanneer Oscar de eetzaal weer heeft verlaten. "Hoe kan zo'n jongen, met al dia aandacht, zo vriendelijk, bescheiden en bijna verlegen blijven?"
Ik reageer net zoals op het nieuws van vandaag: "Ek het geen idee nie."
Neem een abonnement op Geert Jan Hahn om een in mei gepubliceerde interview met Oscar Pistorius voor de GPD te lezen.
