Zou hij het nog over zijn beroemde broer Javier hebben? Inderdaad, het lukt Emilio niet om de verslavingen van collega cabaretier en familielid Guzman onbesproken te laten. Sans rancune, het levert weer een paar lachsalvo’s op. Terwijl zijn broer Javier continu zijn hele met alcohol en andere roesmiddelen levensverhaal opdist, zoekt Emilio het meer in maatschappelijke betrokkenheid. Javier kijkt naar binnen, Emilio naar buiten.
Lege stoelen
Guzman junior won in 2010 de publieksprijs van het Leidse Camarettenfestival en kreeg jubelende recensies voor zijn eerste show Doen en Laten. Kan hij dat succes met Een dunne dekmantel evenaren? Sterk is het toneelbeeld met lege stoelen. Dan valt het niet zo op als de zaal half leeg is, spot Emilio. Want hij mag dan goed scoren in de Randstad, daarbuiten blijft het hard werken. Zelfspot is een geliefd instrument van de cabaretier, die zichzelf graag onderuit haalt. Hij laat even zijn tanden zien, als er van het 2e balkon rare kreten komen en bewijst dat hij de zaal onder controle heeft.
Javier kijkt naar binnen, Emilio naar buiten
Zoals wel vaker bij een tweede show, komt de moeite van het maken van een show expliciet voorbij. Micha Wertheim heeft er ook een handje van. Guzman houdt ook van vormspelletjes. Deze keer gebruikt hij daarvoor verrassend een medespeelster, een actrice die zingt en commentaar levert op Guzmans prestaties. Soms werkt dat, soms komt ze nogal houterig uit de hoek. Dat samenspel zal na de première vermoedelijk soepeler verlopen.
Dom rechts
Zo halverwege komt Guzman op zijn vertrouwde thema’s terug. Hij maakt het persoonlijke politiek en vice versa. Zijn hart gaat uit naar de minderbedeelde medemans, en dat zullen we weten ook. Op de affiche voor Een dunne dekmantel staat hij met Che Guevara baret en een foppistool. Het wil niet echt vlotten met die idealen. Die stomme rechtse mensen ook. En die stomme linkse idioten. Een tirade volgt, waarbij Emilio als een stoomwals het complete politieke establishment omverblaast. Maar dat zijn slechts woorden, hij vindt zichzelf een slappeling. Ooit zag hij een demonstrant met een protestbord waarop alleen ‘kut’ stond. Daar had hij eigenlijk naast moeten gaan staan, vindt de salonsocialist.
Lachsalvo
Een dunne dekmantel ontbeert een duidelijke structuur, maar babyface Guzman houdt het zo kort met 70 minuten, dat de voorstelling voorbij is voordat je dat in de gaten krijgt. Micha Wertheim is preciezer en scherper, maar Guzman haalt zijn quotum lachsalvo’s moeiteloos binnen.
www.emilioguzman.nl, t/m 29 mei
