Mijn dochter ligt in haar hoogslaper omringd door knuffels. Op school hoorde ze over een ‘boef’ in Utrecht die geschoten had. Hou oud was die man met met dat pistool, vraagt ze (ze wil altijd iedereens leeftijd weten, om uit te rekenen of ze ouder of jonger dan haar papa en mama zijn). “Hij is 37”, antwoord ik. “Jonger dan jullie dus”, constateert ze. Ik sta nog met mijn jas aan, ik ben de hele dag druk geweest met de ‘tramaanslag’. Als journalist zijn vreselijke gebeurtenissen ook mijn werk. Een dramatisch incident schokt me net als ieder ander, maar ik haal er tegelijkertijd voldoening uit om het zo volledig mogelijk te verslaan. “Ik hoop altijd dat er niks ergs gebeurt, maar áls het dan toch gebeurt, wil ik werken”, probeer ik het vaak uit te leggen.
Wat is de situatie?
Die dag, maandag 18 maart, ben ik op een redactie waar ik als freelancer werk. Nog voor de lunch begint het te gonzen over de nieuwsvloer, die typische gons van iets ‘groots’ dat aan de hand is. “Zou je ons willen helpen, Eva?” Ik weet niet hoe snel ik de vijf meter moet overbruggen naar de plek waar geproduceerd wordt voor de uitzendingen van de dag . “Een aanslag in een tram in Utrecht. Een man schiet op mensen, naar verluidt meerdere gewonden”, praat de eindredacteur me bij. Verslaggevers en cameraploegen zijn onderweg. Terwijl karretjes met broodjes en karnemelk langs de bureaus rijden – geluncht in de kantine wordt er vandaag niet – bellen de redacteuren aan 1 stuk door. De politie, de gemeente, het vervoersbedrijf, scholen en kantoren rond het 24 Oktoberplein….Wat is de situatie? Waar moeten onze verslaggevers heen?
Kinderdagverblijf op slot
Al bellend verstrijken de uren. Het wordt duidelijk dat er meerdere doden zijn. Als er tijd was om naar de wc te gaan, zou ik graag even op de pot gaan zitten om het te laten bezinken. Vreselijk, die mensen die gewoon in de tram zaten. Een tram waar ik wel 100 keer in zat toen ik in Utrecht studeerde. Op de app schrijft een vriendin bezorgd dat het kinderdagverblijf van haar kind ‘op slot’ is. De kinderen mogen niet weg voor de dader gepakt is. Een andere vriendin mag haar zoontje wel van school halen – in de klas en niet op het plein – maar twijfelt of het veilig is om over straat te gaan.
Is het wel veilig
Ik bel door en spreek een zwangere schoenenverkoopster in het winkelcentrum vlakbij de tram. Ze zit al uren met de rolluiken omlaag in de winkel, zonder eten. Terwijl ze met mij aan de lijn zit, komen de beveiligers langs. “Wacht even,” zegt ze, en aan het mechanische gezoem hoor ik hoe ze het luik een klein stukje omhoog doet. “U kunt nu wel naar huis gaan, hoor mevrouw,” hoor ik de beveiligers zeggen. “Is het wel veilig? Loopt de dader nog rond? Ik ben zwanger!” werpt de schoenenverkoopster bezorgd tegen.
‘Ik denk aan de mensen in die tram die elkaar probeerden te helpen’
Het late nieuws is net begonnen als ik thuiskom. De dader is gepakt en er zijn drie mensen overleden, later zal er nog een vierde dodelijk slachtoffer bij komen. “Mama,” klinkt het uit mijn dochters kamer. “Waren er ook kinderen doodgegaan?” “Nee, wel een meisje van 19.” “Bijna net zo oud als Bente en Claire!” Ik denk aan onze oppasmeiden. Vrolijke, levenslustige jonge vrouwen vol grootse toekomstplannen. Ik denk aan de families wier geliefden nooit meer thuiskomen. Ik denk aan de mensen in die tram die elkaar probeerden te helpen. Aan de hulpverleners die de hele dag op straat waren. “Weet je liefje? Er zijn een paar boeven op de wereld, maar gelukkig véél meer lieve mensen,” stel ik mijn 7-jarige gerust. Als ik mijn dochters kamer uit loop, roept ze me na: “Wel het licht aan laten hoor, mam!”
