Miriam Rossewij (45, woont samen, één kind) danste in de jaren ’90 in de RoXY. Toen was ze student journalistiek, nu is ze programmamaakster.
“Als danser moest ik op een glitterbal vanuit de nok van de RoXY naar beneden dalen. Zo de dansende menigte in. Ik vond het heel heftig. Het was mijn eerste Love Ball en ik keek mijn ogen uit. Iedereen was zo extravagant en extreem gekleed. Toen ik later die avond een rondje ging lopen zag ik een man met een bal in zijn mond. Met een ketting werd hij voortgetrokken door een andere man. Net doen of je dit normaal en cool vindt Mir, zei ik tegen mezelf.
Ik danste bij Pantera Promotions. We werden niet alleen ingehuurd door de RoXY maar ook door clubs als Sinners en de Supperclub. Daarnaast dansten we veel op bekende feesten in Amsterdam als Chemistry, Speed Freaks en Soap. Het dansen vond ik echt geweldig. En het feit dat ik mijn studie ervan kon betalen was natuurlijk top.
Ondanks dat ik vaak in de RoXY te vinden was heb ik me nooit écht laten gaan. Ik begreep niet goed dat er mensen waren die soms wel vier avonden per week uitgingen. Hoe houden ze dat in hemelsnaam vol? vroeg ik me af. En wat doen ze dan overdag? Daarbij zag ik veel mensen ten onder gaan aan het uitgaansleven en de drugs die ermee gepaard ging. Dat wilde ik niet. Ik wilde mijn studie afmaken.
Toen de RoXY afbrandde stond ik te klussen in mijn nieuwe huis. Het drong niet meteen tot me door. De housescene verplaatst zich vast naar een andere club, dacht ik. Maar die tijd is nooit meer terugkomen.”
Doc Alexander (53, gescheiden, één kind) was vaste bezoeker van Gay Night in de RoXY. Toen was ze professioneel danser, nu is ze DJ.
“We stonden net buiten te overleggen. Waar zullen we nu eens naartoe gaan? zeiden we tegen elkaar. De begrafenis en het feestje ter ere van Peter Giele in de RoXY was heel indrukwekkend geweest en we wilden nog naar een andere club. We liepen net weg toen er ambulances en brandweerauto’s met gillende sirenes aan kwamen rijden. De RoXY staat in brand! gilde iemand. We hebben voor de deur staan huilen. Het was zo heftig. Wat gebeurt er met al die mensen die binnen zijn? dacht ik maar. En wat gebeurt er met deze plek? Met open mond en trillende benen stonden we te wachten. Totdat er één voor één mensen naar buiten kwamen. Sommigen met brandwonden, anderen niet. Iedereen viel elkaar in de armen. Dit is het einde van een tijdperk, wist ik meteen.
Woensdagavond – Gay Night – was mijn favoriete avond in de RoXY. Het voelde als één grote speeltuin. Ik herinner me een avond waarop we allemaal in het wit moesten komen. Het podium was bedekt onder de vuilniszakken. Terwijl de ene man de andere man fistfuckte zwiepte hij een paar keer met zijn armen. De shirtjes van de voorste rij zaten helemaal onder. Ik heb nog nooit zo gelachen. Mensen renden keihard weg terwijl ze hun kleding uitdeden. Hilarisch gewoon! En typisch RoXY.
Het uitgaansleven is niet meer zoals vroeger. Clubs zijn niet meer bijzonder, mensen niet meer extravagant. Ik mis het. Nog steeds ga ik regelmatig stappen, maar het gevoel van toen komt niet meer terug.”
Levi Graham (50, heeft een vriendin) trad in de jaren 90 in de RoXY op. Nu is hij fitness manager en personal trainer.
“Als ik in de sportschool les geef dan heb ik het vaak over mijn tijd in de RoXY. ‘Sta rechtop,’ zeg ik dan. ‘Straal zelfvertrouwen uit. Doe net zoals het publiek vroeger in de RoXY. Wees trots. Denk: here I am! En let op je coördinaten. Bedenk: als je je verstapt dan gooi je een drankje om!’
Het was een gekke tijd. Crazy gewoon. In Londen, waar ik vandaan kom, had je óf clubs voor gays óf voor hetero’s. Er was voor iedereen wat wils, maar je moest er wel naar op zoek. In Amsterdam was het gemixt en totaal krankzinnig. Het mooie was: iedereen werd in zijn of haar waarde gelaten. Dat extreme, dat was wat mij zo aantrok.
In Engeland had ik een doodgewone baan – ik repareerde horloges – en in het weekend was ik met mijn hobby bezig. Ik hield van dansen, van optreden, van performen. Toen ik in Amsterdam de kans kreeg om van mijn hobby mijn werk te maken hoefde ik niet lang na te denken. De ene avond stond ik in de IT een tap dance show te geven, de volgende avond trad ik in de RoXY tijdens Tea Dance op naast host Nicky Nicol. Ik behoorde tot de party people, degenen die het feestje in gang zetten. Het was mooi om te zien hoe andere mensen door ons werden aangestoken. En dat allemaal zonder drugs hè! Ik was zo vol energie door de muziek, door de vibe dat ik de avonden doorkwam op appelsap en chocomel. Meer had ik niet nodig. En toen was het plotseling voorbij. Net zoals Studio 54 in New York werd de RoXY een legende. Weet je, die craziness zou ook niet meer bij deze tijd passen. Inmiddels zijn we een stuk conservatiever, minder tolerant. Maar man, wat ben ik blij dat ik het heb meegemaakt!”
Jojanneke van der Veer (42, dochter van tien, relatie) was professioneel danser en het gezicht van eurodanceformatie ‘Nomansland’ waarmee ze in Duitsland een hit scoorde. Nu is ze bekend als DJ Wannabeastar.
“Als je voor de deur van de RoXY stond en je klopte aan dan werd het luikje van de deur opengedaan. ‘Wat kom je doen?’ snauwde de portier dan in plat Amsterdams. Vooral bij groepjes jongens en verdwaalde toeristen was dat het beleid. En dat maakte de RoXY exclusief. Ik kwam gelukkig zonder problemen binnen. Sterker nog, omdat ik in die tijd niet zoveel geld te besteden had probeerde ik altijd stiekem langs de kassa te lopen. Scheelde toch weer een tientje entree. Negen van de tien keer lukte dat, maar ik ben ook weleens betrapt. ‘Jij gaat nu maar eens betalen!’ werd er dan gezegd. Om vervolgens van de kassajongen – Dame Deb.- te horen: ‘Jij betalen? Welnee joh, jij ziet er veel te leuk uit. Je staat op mijn lijst hoor schat!’
De RoXY voelde voor mij als één grote huiskamer. Vooral de zondagavond, met Joost van Bellen, was super relaxt. Er werden dan banken op de dansvloer gezet en iedereen lag een beetje uit te brakken van het weekend. Ik ging ook vaak alleen. Ik kende zoveel mensen en voelde me er zo thuis dat ik ook ik mijn eentje een topavond had.
Twee jaar voordat de RoXY afbrandde werd Meubel Stukken opgericht. De harde kern uit de RoXY organiseert nu feesten als OHAF en OWAP. Ik ga daar nog steeds vaak naartoe en doe dan het liefst mee met de show. Afgelopen Pinksteren was ik bijvoorbeeld tijdens OHAF onderdeel van de dodenparade. In de kleedkamer is het dan altijd een feestje. Iedereen van vroeger zie ik dan weer. Het is één grote familie. Vroeger al, maar dat is altijd gebleven.”
Shirley Hart (45+, single) was in de jaren ‘90 de mascotte van de RoXY. Toen werkte ze bij kledingwinkel Mac & Maggie, nu bij Meubel Stukken. Ze organiseert feesten als OHAF, Manifesto en Valtifest.
“Ik kwam zo vaak in de RoXY en trad er zoveel op dat ik tot de mascotte van de RoXY werd benoemd. Mijn eerste optreden was op de Avond RoXY Globe Trotters United. Creatief directeur Joost van Bellen vroeg me een dance act te doen. Volledig gestyled, volop in de make-up en mét pruik kwam ik die avond vanuit de nok van de RoXY aan een bergklimgordel met een kabel naar beneden. Zo de dansvloer op. Mensen gingen helemaal uit hun dak.
Op de Love Balls die werden georganiseerd voor het Aidsfonds werden alle sterren opgetrommeld: van Boney M. en Boy George tot Shocking Blue en Samantha Fox. Bjork heeft ook weleens een concert gegeven. Met haar heb ik nog gedanst.
Ik was erbij toen de RoXY afbrandde. Het was 21 juni 1999, de dag van de begrafenis van oprichter en kunstenaar Peter Giele. Er werd vuurwerk in de RoXY afgestoken, maar ik had niet door dat er brand uitbrak. Pas toen de presentator zei dat we allemaal naar de uitgang moesten gaan drong het tot me door. Ik moest zo huilen. Joost Zwagerman heeft me nog getroost. Ik leef nog steeds hetzelfde leven als twintig jaar geleden. Ik ga veel uit en werk onder andere voor Meubelstukken. Op 20 juni organiseren we voor de tweede keer Brand in Mokum in Paradiso. Speciaal voor de herdenking van Peter Giele en de RoXY. In 2009 was het een groot succes. We vragen iedereen een bloem mee te nemen. Deze worden dan bij het altaar ‘Peter Giele met zijn Moker in glad en Lood’ geplaatst. De RoXY bestaat nog steeds, in onze harten.”
RoXY- koningin Zubrowka (57, single) stond bekend om haar naaktacts. Naast haar optredens in de RoXY werkte ze in een tweedehands winkeltje. Anno 2014 doet ze dat nog steeds. Met veel plezier.
“Voor de verkiezing van Acid Queen zong ik Like a Prayer van Madonna. Een controversieel nummer, destijds verboden door het Vaticaan. In diezelfde tijd had je alle ophef rondom schrijver Salman Rushdie. Vanwege zijn boek De Duivelsverzen was hij door de Iraanse moslimgeestelijke Khomeini vogelvrij verklaard en moest hij onderduiken.
Anyway, ik stond Like a Prayer te zingen en naast mij op een troon zat zogenaamd Rushdie. Met een kruis in mijn hand liep ik naar hem toe. Ik opende het en er stroomde allemaal bloed over me heen. Daarna verkrachtte ik hem, op het einde van de act schoot ik hem dood. Als je dit soort optredens in deze tijd zou doen dan zou je zelf een kogel door je kop krijgen.
Niet veel later was ik jarig. Ik zat op een troon in de RoXY en iedereen die een cadeautje bij zich had mocht gratis naar binnen. Sean Penn was er die avond ook. Dus ik op een gegeven moment van die troon af, op zoek naar hem. “Ik geef morgen een feestje voor intimi, kom je ook?” vroeg ik toen ik hem sprak. Elke keer als de bel ging zeiden mijn gasten op sceptische toon: “Ja hoor, dat is vást Sean Penn.” Toen werd ik gebeld door zijn management. Of het oké was dat hij nog kwam. Ik heb iedereen eruit geflikkerd en Sean mijn optreden als Madonna op video laten zien. Hij was toen net van haar gescheiden. Helemaal te gek vond hij het. Ik merkte dat hij hoteldebotel van me raakte. Het werd nog een gezellige avond, zeg maar.
Inmiddels ben ik 57, ik ga niet meer zoveel uit. Tegenwoordig moet ik drie dagen bijkomen als ik een avond los ga. Ik hang nu vaak in de kroeg. Ach ja, het is niet anders.”
