Het is een gebeurtenis die niemand ooit zou willen meemaken. In 1994 fietst de toen 12-jarige Femke op klaarlichte dag naar het centrum van Schipluiden tot ze plots van haar fiets wordt gesleurd door een man die haar stilletjes heeft staan opwachten. Binnen enkele seconden weet de belager haar de bosjes in te krijgen. Bedekt met een helm, waarover een panty is gespannen, krijgt ze nooit zijn gezicht te zien. Nadat hij haar eenmaal ruw op de grond gedrukt weet te houden, gebeurt datgene wat ze nooit meer zal vergeten. ‘Het enige wat hij zei was ‘ik weet waar je vandaan komt’, terwijl hij naar mijn huis wees. Ik was doodsbang, maar kon helemaal niets beginnen. Ik mocht niet schreeuwen, anders zou hij mijn familie wat aandoen. Ik kon niets. Op een gegeven moment voelde ik dat hij klaarkwam en hoopte dat het snel voorbij zou zijn,’ vertelt de nu 32-jarige Femke Ekelhof. Tijdens het praten, verraadt haar blik dat de ontelbare keren afgespeelde film in haar hoofd weer op repeat is gezet.
Het enige wat hij zei was ‘ik weet waar je vandaan komt’, terwijl hij naar mijn huis wees
Als de man eenmaal is verdwenen, vlucht Femke naar huis, passeert haar moeder en rent de trappen op, haar kamer in. Stoïcijns blijft ze voor zich uit kijken, terwijl ze iets tussen haar benen voelt glijden. De walging schiet door haar lichaam, waarna ze de substantie van zich af probeert te schrobben. De dagen die volgen, beleeft ze in verdoofde toestand. Uit angst durft ze haar ouders op dat moment niets te vertellen, maar een docent op school merkt dat er iets niet goed zit. ‘Op een gegeven moment moest ik bij hem op kantoor komen en hij vroeg wat er was. Ik kon niets zeggen. Hij noemde een aantal dingen en bij het woord verkrachting knikte ik. Ik moest het tegen mijn ouders zeggen, vond hij. Maar ik kon het niet. Uiteindelijk heeft hij ze gebeld. Ze waren natuurlijk erg verdrietig, maar we hebben het er nooit meer echt over gehad. We konden het niet,’ vertelt ze.
Triggers
De triggers in haar omgeving, zoals die bepaalde plek, en de gedachte dat haar belager weer kan toeslaan, veranderen haar leven in een hel. Ze wordt depressief en probeert af te vallen, in de hoop dat ze niet meer aantrekkelijk is voor mannen. Door haar ondergewicht en neerslachtigheid, worden er hulpverleners bij gehaald. Dit heeft alleen een averechts effect. ‘Als ik er over probeerde te praten, werden de triggers steeds erger. Het waren echt hallucinaties geworden, zoals een hand op je schouder voelen. De therapeuten besloten daarom dat ik er maar niet meer over na moest denken. Het zou slecht voor mijn gezondheid zijn. Aangifte doen, zagen ze niet echt zitten. Terwijl, de psychiater had dat voor mij kunnen doen. Ik denk dat aangifte doen, mij juist had geholpen,’ vertelt ze.
Op achttienjarige leeftijd vlucht ze weg uit Schipluiden, maar de situatie wordt niet beter. ‘Het was naïef van mij om te denken dat, als ik eenmaal weg was, alles goed zou zijn. Ik beleefde nieuwe trauma’s met misbruik, verkrachting en geweld, ik kwam de verkeerde personen tegen.’ Zoals haar toenmalige vriend, waarmee ze eigenlijk een relatie was begonnen als uitvlucht. Als ze het maar volhield om een normale relatie voor elkaar te krijgen, kon ze als ze eenmaal 18 jaar was bij hem inwonen, had ze voor zichzelf bedacht. Bij een relatie hoort voor de meeste mensen vanzelfsprekend seks. Iets waar Femke maar genoegen mee zou nemen, maar fijn vond ze het niet en uiteindelijk bleek hij niet de lieve jongen die hij de eerste dagen was. ‘Hij wilde vaak seks en zei dan altijd dat het erbij hoorde. Als ik bij hem zou wonen, dan moest dat ook gebeuren. In het begin ging het nog wel, maar hij werd steeds dwingender. Ik moest dingen doen die ik helemaal niet wilde.’ De man bleek daarnaast nogal opvliegend te zijn. ‘Hij kon heel boos worden, waardoor ik zo bang werd. Uiteindelijk ben ik ook hier vandaan gevlucht.’
Hij werd steeds dwingender, ik moest dingen doen die ik helemaal niet wilde
Hierna bleef Femke zwijgen, maar het geheim zoog al haar energie op en domineerde haar gedachten. Er was maar één oplossing, besloot ze. ‘Inmiddels ben ik getrouwd en heb ik twee kinderen. Alleen mijn man en ouders wisten het. De enige kans die ik nog zag, was het openbaren van mijn geheim. Ik kon er niet meer mee leven, maar omdat ik er niet over kon praten, ben ik het op gaan schrijven. Het was heel eng tot de uiteindelijke publicatie. Mijn broers en familieleden wisten er niets van.’ De 32-jarige noemt haar boek Gegrepen taboedoorbrekend en ongecensureerd. ‘Ik heb opgeschreven hoe het echt gaat, in alle details, hoe vreselijk dat ook mag zijn. Mijn familie had het allemaal niet verwacht. Ze wisten wel dat er iets was, maar dat het zo ernstig was, hadden ze nooit gedacht. Gelukkig heb ik zoveel lieve woorden gekregen.’
Vaginareconstructie
Op dit moment blijken de gevolgen van een verkrachting op twaalfjarige leeftijd en ook daarna nog vele lichamelijke gevolgen te hebben. ‘Ik voel al jaren dat het niet goed zit tussen mijn benen. Het oordeel van de huisarts is nu dat mijn baarmoeder is verzwakt en verzakt, door zowel verkrachtingen als bevallingen. Net als mijn endeldarm als gevolg van verkrachtingen. Er is een grote kans dat er binnenkort een vaginareconstructie gedaan moet worden, al dan niet in combinatie met een endeldarmreconstructie.’
Doorbreek de Stilte
De naderende operatie maakt haar neerslachtiger en angstig. Toch gaat ze door met haar persoonlijke strijd en werkt aan haar tweede boek (On)Begrepen. Het boek gaat verder waar het eerste eindigt, als Femke 20 jaar is geworden, hoe ze zich hierna herpakt en omgaat met haar problemen tot het worden van moeder. ‘Het gaat bijvoorbeeld ook over hoe je na een verkrachting jezelf weer ontdekt, zoals door masturbatie en een bevalling.’ Een derde bundel moet bestaan uit de verhalen die de anonieme slachtoffers hebben ingestuurd via haar gelanceerde website Doorbreek De Stilte. Slachtoffers van trauma’s kunnen hun verhaal hier anoniem naar haar toesturen. ‘De hulpverlening is nog niet op z’n best voor dit zulk gevallen. Niet iedereen kan praten, therapeuten zijn ingesteld op het praten over problemen, niet schrijven of schilderen. Daarnaast maak ik mij sterk voor kinderen die aangifte willen doen. Ik vind het nog altijd erg dat de psychiater een aangifte afraadde. Het is mogelijk om als volwassene aangifte te doen voor een kind, als deze het nog te eng vindt en niet durft.’
Volg Natascha Frensch op Blendle/Cafeyn.
