Op dat moment was hij in Parijs. De volgende ochtend vliegt hij, in wat hij ‘een reflex, een instinct’ noemt, naar Israël om in de media te getuigen van wat hij aantreft. “Ik ging onmiddellijk naar het zuiden en arriveerde als eerste in Sderot op de avond van 8 oktober”, vertelt Lévy in The Times of Israel. In de daaropvolgende dagen brengt hij tijd door op de andere plekken van vernietiging, waaronder de kibboetsen aan de Gaza-grens en de plaats van het bloedbad op het Nova-festival.
“Ik was vreselijk geschokt door wat ik zag. Overal waar je keek, waren de sporen van barbarij te zien. Net als iedereen was ik er kapot van. Ik voelde me machteloos. Ik beloofde de overlevenden die ik in Kfar Aza en Be’eri ontmoette, de families van gijzelaars en mijn Israëlische vrienden dat ik zou schrijven over de verschrikkingen die Israël zojuist waren overkomen en over de gevolgen daarvan.”
Het resultaat is ‘Solitude d’Israel’, dat in het voorjaar in het Frans werd gepubliceerd en in september in het Engels zal verschijnen. Het boek biedt een gepassioneerde, informatieve analyse van de eenzaamheid van Israël na 7 oktober jongstleden en de impact ervan op Joden in andere landen. Het legt uit waarom voor Israël de Gaza-oorlog existentieel is en wat er op het spel staat voor de gehele westerse wereld, daarbij de vele valse beschuldigingen en omdraaiingen van de feiten weerleggend.
Lévy draagt ‘Solitude d’Israel’ op aan degenen die op het moment van schrijven nog steeds door hamas worden gegijzeld, en vermeldt ze alfabetisch aan het begin. Daarover vertelt hij: “Ik voelde een dringende behoefte om dat te doen, om eer te doen aan de slachtoffers en om de vaak opzettelijke onwetendheid over Israël en het zionisme aan te pakken.”
Hij schrijft over de gruwelijkheden van de terroristen en wat dat met de vele getroffenen doet. Daarbij doet hij verslag van al wat zijn zintuigen registreerden: wat hij zag, hoorde, rook, proefde en voelde. ‘Hamas noemt hij ‘Het radicale kwaad’. “Meer dan dat de Israëlische of Joodse ziel werd vermoord, is het ons gemeenschappelijk geweten. Meer nog dan een monsterlijke pogrom die de Joodse herinnering 80 jaar jaar terug doet gaan, was het opnieuw een scheur in het fragiele vernisje van de beschaving die de wereld jarenlang zwakjes, net boven de morele afgrond had gehouden.”
Lévy hekelt iedereen die de brute massamoord, de martelingen en het seksuele geweld van hamas op 7 oktober ontkennen of bagatelliseren en richt zich op degenen die hij beschuldigt van het ten onrechte belasteren van de Joodse staat. Inclusief de UN, linkse lobby’s en rellende studenten.
Antisemitisme komt in Frankrijk van alle politieke zijden en dat werd pijnlijk duidelijk bij de recente parlementsverkiezingen. Die (res)sentimenten zijn breed aanwezig bij zowel het linkse Front Populaire als bij het rechtse Rassemblement National. Vlak voor de eerste ronde gaf Bernard-Henri Lévy zijn dilemma toe en schreef bij The Free Press: “Voor een klassiek liberaal en een trotse Jood – en dat ben ik allebei – zijn deze keuzes verschrikkelijk.“
Frankrijk is de Europese thermometer voor het antisemitisme. De situatie voor de Joden is daar momenteel het beste te omschrijven met een Indiaanse wijsheid: ‘De linker- en de rechtervleugel zijn van dezelfde vogel.’
Illustratie: Pixahive
