Gaza: mijn onnadenkende trip

Helaas was er niemand met dezelfde interesse, zodat ik de kosten in mijn uppie moest dekken. Ook de latere VPRO documentaire-maker die mee was, had geen interesse om met mij mee te gaan. Geen enkele docent. Niet dat ik daar behoefte aan had…

Gaza Graffiti 1994

Met een Palestijnse taxichauffeur kon ik een aanvaardbaar bedrag afspreken; Israëlische taxi’s kozen liever een veiliger oord. Dus zat ik een uurtje samen met gezette Palestijnse dames in de oude Peugeot 405 die al minstens een miljoen kilometer afgelegd moest hebben, zo te zien. De hele Gaza strook bestaat uit dit soort vehikels: oude Peugeots met rudimentaire kofferbak-vleugels en diesel Mercedessen. Aan de grens mocht de taxi niet verder: we moesten overstappen op een Gaza-taxi. Zelfde auto, zelfde mensen, op eentje na die een andere taxi nam. Toen de chauffeur me vroeg waarheen ik wilde, zei ik ‘Hospital’. Daar is wel nieuws te vinden, dacht ik.
Ik kreeg gelijk. In het ziekenhuis, waar ik bloed op de muren zag, was een arts die een klein uur vrij nam, om mij rond te leiden. Wat een geluk!

Hij bracht mij met zijn eigen auto naar een groot vluchtelingenkamp van de VN, Verenigde Naties die net opgericht waren toen Palestina door uit Europa afkomstige joden onder de voet gelopen werd. De verdreven bewoners van het land werden in tentjes en golfplaten hutten ondergebracht. Daar zitten ze nu, tig jaar later, nog altijd passief af te wachten of hun lot ooit verbeteren zal. Het kamp ligt naast de gevangenis.

Gaza 1994 prison

In het kamp durfde ik geen foto’s te maken. Ik dacht dat ik de dokter kon vertrouwen, ook al was die bijzonder cynisch over het Westen. Maar hij waarschuwde me geen dure camera’s te tonen aan de kamp-inwoners. Het zou ze mogelijk agressief maken, en ik liep kans gegijzeld te worden. In die wetenschap hield ik me stil, en probeerde me zo min mogelijk als toerist te tonen. Ik zag kinderen spelen, naast open riool midden in de weg.
Toen ik zei, ‘die kinderen hebben er geen moeite mee’ kreeg ik bijna klappen van de dokter, die boos werd op mijn naïviteit. ‘Ze weten niet beter’.

Doctor

School, Gaza City

Toen ik weer in de taxi zat, was ik opgelucht. De dokter had me ook ergens anders heen kunnen brengen, waar ik geld waard was, losgeld. Waar ik wellicht het lot van Daniel Pearl had kunnen ondergaan, of Arjan Erkel. Ik had echt mazzel dat ik een goed mens was tegengekomen in die openlucht gevangenis, waar de mensen die er wonen best uit kunnen, als ze zich eenmaal over hun antisemitisme, hun jodenhaat heen kunnen zetten. Een op de vijf inwoners van Israël is van Arabische afkomst. Die hebben hun haat afgezworen en worden beloond met een vrij luxe leven, waarin ze een Westerse standaard hebben, en hun kinderen kunnen ze een goede opleiding geven.

Gaza 1994

Gaza 1994

De geschiedenis is vrij onduidelijk over Israël, Kanaän, Palestina, het beloofde heilige land. We kunnen aannemen dat de verhalen in het Oude Testament, voorzover ze in realiteit plaats hebben gevonden, in dat gebied gebeurden. En dat de Romeinen er gewoond hebben is duidelijk te zien aan hun amfitheaters, aquaducten, forten, enzovoorts. Sinds Mohammed in het Midden-Oosten publiek vond voor zijn Allah-visioenen begon de splitsing tussen joden en mohammedanen, of moslims. Ik ken geen verhalen over slachtingen begaan door joden tegen moslims. Anderzijds ken ik genoeg verhalen, ook van Europeanen, die middels ‘pogroms’ joden vervolgden.

Daarom steekt het mij ook zo dat in Amsterdam een demonstratie is toegestaan op de Dam, waar vijftienduizend mensen op afkomen, terwijl in diezelfde stad alle Joodse scholen tegen aanslagen beveiligd moeten worden.