Eva:
‘Ik vloekte in mezelf toen ik Marc’s auto op de oprit zag verschijnen. Hij had een etentje gehad met vrienden, en mijn plan was om in bed te liggen voordat hij thuiskwam. Nu moest ik mijn toevlucht nemen tot plan B.
Ik sprintte naar de wc. Ik was net op tijd. Marc kwam de deur binnen lopen en vroeg: ‘Jeetje, wat is er met je?’ ‘Sophia heeft een of ander virus meegenomen van school’ mompelde ik. ‘Volgens mij heeft ze me aangestoken. Ik stond wankelend op, spoelde door en wreef overdreven over mijn maag. Ik denk dat ik maar in bed ga liggen, zei ik met mijn zieligste gezicht. Marc keek vol medelijden naar me. ‘Doe maar schatje. Ik kom je zo wel even een kopje thee zou brengen.’ Ik voelde me vreselijk schuldig, maar ook opgelucht. De reden voor dit nogal bizarre toneelstuk? Ik had geen zin om seks te hebben met mijn man, iets dat hij altijd wilde na een avondje uit met ‘de jongens.’
Ik had nooit gedacht dat het mij zou overkomen, maar het gebeurde wel. Ik werd een van die vrouwen die nadat ze eenmaal moeder was geworden niet meer wilde worden aangeraakt. Althans, niet door haar man.
‘Natuurlijk heb ik wel mijn behoeften, maar die bestaan op dit moment vooral uit rust, wijn, online shoppen en reality-tv.’
Op dat moment was mijn plan gelukt, maar de volgende dag was ik volgens Marc blijkbaar alweer genoeg opgeknapt. Logisch, want ik had voor de verandering eens prima geslapen. Het begon allemaal met een simpele kus, terwijl we de kinderen klaar maakten om naar bed te gaan. Niets mis mee. Maar toen Thijs en Sophia na het hele badje-tanden poetsen- verhaaltje voorlezen-ritueel eindelijk op bed lagen en Marc en ik gelijktijdig op de bank neerploften, liet Marc zijn hand tussen mijn benen glijden. Mijn lijf reageerde direct op Marc’s aanraking, maar niet op de manier waarop ik dat van vroeger kende. In plaats van dat mijn irrigatiesysteem, om het maar even eufemistisch uit te drukken, op gang kwam had ik de neiging zijn hand weg te slaan. Ik wist me nog net op tijd te beheersen en er een halfslachtige glimlach uit te persen terwijl ik zei: ‘Ik ben moe.’
‘Jij bent altijd moe’, antwoordde Marc. Hij stond op en ging in zijn kantoortje achter de computer zitten. ‘Nou ja zeg! Wat ongelooflijk onaardig!’ dacht ik. En ‘Zoek het lekker uit!’ Ik pakte mijn iPad en ging in bed leggen. Er stond net een nieuw seizoen van Orange is The New Black op Netflix. Met wat geluk zou ik twintig minuten van de eerste aflevering kunnen zien voordat mijn ogen zouden dicht zakken. Ik had niet eens gemerkt dat Marc naast me was komen liggen, maar toen ik hem de volgende ochtend een kus wilde geven, was hij nog steeds aangebrand.
Ik was nogal verbaasd. Tenslotte was ik degene die het recht had om boos te zijn. Hij had tenslotte lullig gedaan, niet ik! Ik vroeg wat er mis was, maar was helemaal niet voorbereid op zijn antwoord.
Als ik geen initiatief zou nemen, zou je me nooit meer aanraken’ zei hij. ‘Ik ben niet getrouwd om broer-zus relatie te hebben.’
Oek, dat kwam even hard aan. We hadden altijd seksuele chemie gehad, maar inderdaad: de laatste jaren moest ik er niet aan denken. Moeder worden is een interessante paradox – ik ben dolblij met mijn twee geweldige kinderen, maar ik erken ook dat hun bestaan een stressfactor is. Ik zag mezelf altijd als het fysieke type, iemand die van knuffels, kussen en aanrakingen houdt. Maar totdat ik een kleuter en een peuter had, wist ik nooit hoe het was om mijn lichaam elk uur aan twee kleine mensjes uit te moeten besteden. Als je moeder wordt, is je lichaam niet langer van jezelf, maar is er de eerste jaren voortdurend iemand die eraan trekt, zich eraan vastklampt, hun neus eraan afveegt, ervan eten, het slaat, schopt, knuffelt en aait. Ik voel me gewoon sensorisch overbelast!
Het is niet zo dat ik Marc niet meer aantrekkelijk vind, maar ik zie seks op dit moment meer als het koken van een kerstdiner: hoe heerlijk het eindresultaat ook is, er zijn dagen, maanden en zelfs jaren waarin je er geen zin hebt.
‘Ik zou zelf ook graag zien dat mijn gevoelens ten aanzien van seks veranderen. Ik wil het willen. Maar ik wil het nu dus niet.’
Ik houd van Marc, echt. Maar elke keer dat hij me aanraakt krijg ik de kriebels. Ik geef Thijs nog steeds borstvoeding, en ik haat het als Marc mijn borsten aanraakt. Elke actie ‘daar beneden’ irriteert me. Ik vind het zelfs niet echt leuk als hij me kust. Het gekke is: Ik doe wel zo nu en dan aan zelfbevrediging, en dat voel ik deze weerstand niet. Ik heb alleen een aversie tegen seks als Marc erbij betrokken is.
Ik durf soms niet eens oogcontact te maken met hem te maken, omdat ik bang ben dat hij mijn lodderige, vermoeide blik interpreteert als een zwoele uitnodiging. Seks staat op dit moment absoluut onderaan mijn prioriteitenlijstje en ik zou heel blij zijn als ik het nooit meer hoefde te doen.
Natuurlijk heb ik wel mijn behoeften, maar die bestaan op dit moment vooral uit rust, wijn, online shoppen en reality-tv. Het is niet zo dat ik niet meer van seks houdt. Ik houd ook van chocoladetaart, maar toch ben ik niet van plan om er aan het einde van een lange dag zelf eentje te bakken.
Het klinkt gemeen, maar ik heb Sophia wel eens in ons bed gelegd met het excuus dat ze een nachtmerrie had toen ik merkte dat Marc wel erg in de stemming was, alleen om ongestoord te kunnen gaan slapen zonder hem weer te moeten afwijzen.
Vroeger hadden we een geweldig seksleven, we deden het tot op de helft van mijn eerste zwangerschap zo’n drie tot vier keer per week. Ik heb me nog nooit zo close gevoeld met Marc als in die periode: We bereiden de kinderkamer voor en fantaseerden uren over namen. Maar nadat ik was bevallen voelde het alsof we in sneltreinvaart in verschillende rollen werden gedwongen. Alle emancipatie ten spijt; in het dagelijks leven kwam het er gewoon op neer dat de meeste zorg voor Sophia en later Thijs op mij neerkomt, en dat Marc zich verantwoordelijk voelde om te zorgen dat het ons aan niets ontbrak.
Op zich niets mis mee, want ik had er zelf mee ingestemd dat we het de eerste jaren zo zouden regelen, maar in de praktijk ben ik dus degene die de hele dag plukkende handjes aan haar lijf voelt, en dan kan ik de handjes van Marc en ‘s avonds niet goed meer bij hebben.
Ik heb wel eens ergens gelezen dat er meer scheidingen zijn in de eerste achttien maanden na een bevalling dan op enig ander moment in een huwelijk. Harde cijfers heb ik er niet voor, maar ik kan me levendig voorstellen dat dat ligt aan ofwel een man die er niet goed tegen kan dat zijn ‘taak’ erop schijnt te zitten, ofwel aan de vrouw die maar een ding wil: Rust.
Marc en ik hebben voor het laatst ongeveer vier maanden geleden echte seks gehad, maar zelfs toen vond ik het niet echt relaxed omdat de muren van ons huis erg dun zijn en ik voortdurend lag te stressen of de kinderen ons zouden horen.
Als ik nu merk dat Marc echt heel chagrijnig wordt, geef ik er wel eens een slingertje aan bij hem met wat massage olie of zo. Dan ben ik daarna altijd opgelucht omdat het weer achter de rug is. Het vervelende is dat ik nu ook voorzichtig ben met Marc spontaan aan te raken of te knuffelen, omdat ik niet wil dat het naar andere dingen leidt. Verstandelijk gezien wil ik wel proberen om er iets aan te doen, maar dat komt op dit moment meer voort uit medelijden dan omdat ik zo ontzettend opgewonden ben. Zoals ik al zei: als ik al eens zin heb, dan is de massagestraal van mijn douche mijn twee-minuten-oplossing. En die verlangt verder niets van me.
Ik zou zelf ook heel graag zien dat mijn gevoelens ten aanzien van seks veranderen. Ik wil het willen, zeg maar. Maar ik wil het nu dus niet. Ik heb wel vriendinnen die oudere kinderen hebben en die vertellen me dat hun seksdrive uiteindelijk terug is gekomen. Er is dus wel hoop. Toch ben ik bang dat als dit nog lang zo doorgaat, er serieuze gevolgen voor onze relatie zullen zijn. Misschien dat Marc het dan wel buiten de deur gaat zoeken. Al hoop ik dat hij nog even geduld heeft en zelf ook ziet dat seks niet het belangrijkste is in een goede relatie. Het is misschien de kers op de taart, maar toch niet de basis?’
Image by Mabel Amber from Pixabay
