In Izmir heeft hij een deal gesloten, zo’n 1000 euro heeft hij moeten betalen voor een plek op de boot. En dan opeens is het zover. Er wordt geroepen dat hij snel moet zijn. Hij rent. Hij zit. Opgepropt. Iemand wijst met zijn vinger naar de overkant: koers daar maar op af. Twee passagiers krijgen een emmer in hun hand gedrukt en daar gaan ze. Meteen wordt er water geloosd. Vijf uur later is de Griekse kust in zicht. Hussein heeft de oversteek gehaald, maar hij is nog lang niet waar hij wil zijn.
Mogelijk doodgaan
Ook Tamar is het gelukt om de overkant te halen. Haar man wilde weten hoe gevaarlijk de overtocht van Turkije naar Griekenland was. Daarom ging hij eerst alleen. Om uit te zoeken of hij zijn kinderen toevertrouwde op een rubberbootje in een grillige zee. Hij heeft zijn reiservaringen niet na kunnen vertellen. Een maand later voer Tamar met haar drie kinderen over diezelfde zee als waar haar man in was verdronken. Ze kon niet anders. Terug naar Syrië betekende doodgaan en de zee op betekende mogelijk doodgaan.
Vluchteling
Het zijn twee van de vele verhalen die cultureel antropoloog en docent Ans Boersma vertelt over haar verblijf op Lesbos, het Griekse eiland waar al zo’n 10.000 vluchtelingen aankwamen. Vluchteling. Boersma vindt het een naar woord. ‘In de eerste plaats zijn ze mens. Net zoals jij en ik. Iemand die zoekt naar veiligheid en een goede toekomst voor zijn of haar kinderen. In Nederland zoeken mensen toch ook naar de beste plek? De meeste mensen kopen liever een huis in de Randstad dan in Groningen, daar waar je ook nog eens kans hebt dat je huis scheuren begint te vertonen. Als het om zekerheid en veiligheid gaat, gaan mensen ver. En voor de veiligheid van kinderen misschien nog wel veel verder.
Gouden tijden
En ook gelukzoekers gaan ver. Niet altijd maken zij dan de meeste doordachte keuzes (zoals het maken van gevaarlijke bootovertochten). Maar maak ze dat maar eens wijs.
Het zoeken naar geluk is niet alleen van deze tijd. Onze voorouders zochten ook naar het beste voor jou en mij. Met hun schepen voeren ze gevaarlijke zeeën over op zoek naar kruiden en geluk. Gouden tijden. Het staat zelfs groot op de website van SAIL. “Van gouden verleden naar gouden toekomst.” Daar dromen we toch allemaal van? Hussein en Tamar in ieder geval wel.’
