“Twee jaar eerder, op mijn zeventiende, was ik naar Engeland verhuisd om een studie performing arts te volgen. Een gerenommeerde opleiding die niet in Nederland wordt aangeboden. Ik huurde een kamer bij een hospita vlakbij Londen, en via mijn opleiding maakte ik vriendinnen met wie ik na de repetities regelmatig een hapje ging eten of de stad inging. De wereld lag voor me open, en toen ik Casey leerde kennen, leek mijn geluk compleet.
Een studiegenootje dacht dat wij elkaar wel leuk zouden vinden, daarom organiseerde ze een double date. Ze had gelijk: ik vond Casey inderdaad leuk. En hij mij. Het gesprek liep zo lekker dat we die avond met zijn tweeën achterbleven, lang nadat onze vrienden al naar huis waren. Daarna heeft hij me naar de bus gebracht.
De dagen erna liep ik op wolken, en als snel planden we een tweede date. Die avond ben ik met hem mee naar huis gegaan. Casey was drie jaar ouder dan ik en had een eigen appartementje in een buurt waar veel drugs gedeald werd. Dat deed me even fronsen, maar hij zei dat hij daar niets mee te maken had. Hij werkte als postbezorger, vertelde hij. Ik was tot over mijn oren verliefd, ook al begon Casey’s gedrag na een maand of wat enigszins veranderen. Als ik geen zin had in seks, werd hij prikkelbaar. Vaak draaide dat uit op ruzie, waarna hij weer heel lief tegen me deed. Tijdens zo’n ‘lieve’ bui vroeg hij zelfs of ik bij hem kwam wonen, en ik, nog steeds blind verliefd, stemde in.
Daarna veranderde hij pas echt. Of misschien kan ik beter zeggen: kwam zijn ware aard naar boven.
Steeds vaker werd hij woest om kleine dingen. Als ik om een knuffel vroeg als zijn hoofd er niet naar stond bijvoorbeeld. Na zo’n ruzie kroop hij standaard in de slachtofferrol: ‘Ik ben een monster’ zei hij dan. Dat ging gepaard met een hoop tranen en drama, maar als ik hem niet troostte of naar zijn zin te afstandelijk was, werd hij weer boos.
Casey’s driftbuien werd steeds beangstigender. Hij sloeg gaten in muren en gooide serviesgoed naar mijn hoofd. Het is misschien lastig te begrijpen, maar ik heb in die tijd niemand iets verteld. Ik wilde niet dat iemand zich zorgen maakte en maakte mezelf wijs dat het wel meeviel. Iedereen had wel eens ruzie, zei hij. We hadden het toch meestal fijn samen? Ik maakte het kleiner. Het waren maar een paar uitbarstingen… Ik wilde zo graag geloven dat het goed zou gaan.
Ik had het ‘geluk’ dat Casey er alles aan deed om niet aan de buitenwereld te laten merken dat hij me niet goed behandelde, daarom liet hij me nog regelmatig terug naar Nederland gaan, bijvoorbeeld als ik naar een verjaardag wilde. Maar altijd als ik hier was, begon hij te dreigen. Via Whatsapp en Facebook stuurde hij berichtjes waarin stond dat hij zelfmoord zou plegen als ik niet terug zou komen. Als ik dan terugkwam, vertelde hij hoeveel hij me had gemist en bedolf me onder de kusjes en knuffels. Op zulke momenten hoopte, gelóófde ik echt dat het allemaal goed zou komen.
Na een van mijn bezoekjes aan Nederland veranderde alles. Voor ik ging hadden we weer vreselijke ruzie gehad, maar hij had me wederom met berichtjes kunnen overtuigen om terug te komen. Toen ik thuiskwam, draaide Casey de deur op slot. Hij had de sleutel, ik niet. Omdat het avond was zocht ik er niets achter, ook niet omdat hij weer poeslief deed. Maar toen ik de volgende dag de deur op slot bleef, en ik zei dat ik dat niet prettig vond, sloeg hij met zijn vuist vol in mijn gezicht.
Vanaf dat moment werd mijn leven een hel. Als ik boodschappen wilde doen moest ik zeggen naar welke winkel ik wilde. Casey keek dan hoe lang het duurde om bij die winkel te komen en hoe lang ik nodig had. Als ik niet binnen die tijd terug was, vielen er klappen. Achteraf zei hij altijd dat dat ‘bezorgdheid’ was. Mijn telefoon moest ik thuislaten als ik wegging, en thuis keek hij altijd mee als ik aan het appen was of op Facebook zat. Hij had controle over al mijn off – en online bezigheden. Zonder hem mocht ik mijn telefoon of laptop niet eens gebruiken en de sociale contacten die ik nog had bloedden daardoor al snel dood. Niet zo raar, want ik reageerde altijd heel lauw en timide als iemand mij een berichtje stuurde, omdat hij anders boos werd. Op een gegeven moment haken mensen dan af. n net te laat terug was en ik een pistool tegen mijn hoofd aan kreeg. Hij was zo boos. Later speelde hij weer een spelletje, dat het bezorgdheid w
Wat lastig te begrijpen is, is dat we ook leuke momenten hadden. Dan was hij lief, zorgzaam zelfs. Aan die momenten hield ik me vast. Ik wist hoe het ook kon zijn, en dacht dat de ruzies mijn eigen schuld waren. Nu zie ik dat dat niet klopt, maar destijds zat ik er te diep in. Zijn greep op mij was te sterk. Soms, als Casey zo’n ‘goede’ bui had probeerde ik voorzichtig aan te kaarten dat de relatie niet gezond was. Dan zei hij dat hij hulp nodig had en hoe erg hij mij nodig had. Op die momenten wilde ik hem ook echt helpen, hij wist op een hele slimme manier mijn emoties te bespelen.
Na een paar maanden vertelde Casey hij zijn baan kwijt was en dat hij nu op een andere manier zijn geld moest verdienen. Hij zou een vriend gaan helpen met wat ‘zaakjes’. Niet lang daarna biechtte tijdens een ruzie op dat hij dealde. Ik zei dat ik het geen goed idee vond, maar durfde niet te hard tegen hem in te gaan, bang voor weer een woede uitbarsting. We hadden het geld nodig, zei hij, en dat was dat.
Al snel begon hij me te betrekken bij zijn ‘zakendeals’ Een vriend van hem had gezegd dat hij me aantrekkelijk vond. Ik zie mezelf helemaal niet zo, maar blijkbaar had het Casey op een idee gebracht. Ik moest voortaan met hem mee, in sexy kleding. Dingen die ik zelf nooit zou uitkiezen, daarbij vonden ‘deals’ vaak buiten plaats en had ik het steenkoud. Toch moest het. Mijn aanwezigheid zou het zakendoen ‘soepeler’ laten verlopen. Dat ging drie maanden zo.Toen zei een van die gasten: ‘Leuk meisje. Als ik je wat extra betaal, kan ze me dan pijpen?’
Ik stond er naast en klampte me geschrokken vast aan Casey’s arm, maar hij schudde me van zich af en zei: ‘Ja hoor. Doet ze.’ Ik wist niet wat ik hoorde. Er werd even onderhandeld, daarna moest ik mee naar een kamertje en gebeurde het. Ik was te bang om te weigeren.
Vanaf die dag ‘verkocht’ hij me vaker. Het begon met blowjobs, maar het draaide al snel uit op seks. Casey zelf verkrachtte mij inmiddels iedere dag. Ik liet het gebeuren, zodat hij niet boos zou worden. Ook dwong hij me drugs te nemen. Aanvankelijk alleen wiet, zodat ik ‘wat relaxter zou worden’. Ik was, volgens hem, te ‘uptight’. Dat was niet aantrekkelijk. Hij duwde de capsules met wietolie gewoon in mijn keel en als het op die manier niet lukte begon hij weer op me in te praten. Ik zou me er beter door voelen, en hij kon de huur niet betalen als ik geen seks met zijn klanten zou hebben. Ik wilde toch ook dat we een veilig thuis hadden?
Het maakte die mannen ondertussen niet veel uit, ze vroegen nooit of ik dit wel wilde. Het merendeel waren dealers tussen de 23 en dertig, maar er zaten ook mannen tussen waarvan je zou denken: Dat is een huisvader.
Nog steeds ging ik om de paar maanden een paar dagen naar Nederland zodat niemand argwaan zou krijgen. Mijn ouders wisten inmiddels wel dat ik niet meer studeerde, maar ze dachten dat ik gelukkig was met mijn vriend. Nu durfde ik al helemaal niets meer te vertellen, laat staan te ontsnappen. Casey had me voor mijn verjaardag een katje gegeven waar ik gek op was. Als ik niet terug zou komen, zei hij, zou hij mijn katje doodmaken. Daarbij speelde schaamte over mijn situatie ook een enorm grote rol. Iedere keer dat ik in Nederland was, speelde ik dus een paar dagen mooi weer om daarna met lood in mijn schoenen terug naar Engeland te gaan.
De meest afgrijselijke maanden van mijn leven moesten echter nog komen. Al het geld dat ik verdiende ging naar drugs, waardoor Casey alsnog zijn appartement werd uitgeschopt. We logeerden toen twee maanden bij de man aan wie hij me als eerste had verkocht, in een huis vol vlooien, vieze matrassen en drugsverslaafden
Elke dag kwamen er meerdere mensen langs met wie ik seks moest hebben. Ik lag hele dagen half bewusteloos op bed. Als ik huilde werd ik geslagen. In die periode dacht ik dat de dood mijn enige uitweg was en heb ik een hoop pillen geslikt. Toen Casey me vond sloeg hij me weer in elkaar, daarna heeft hij me naar het ziekenhuis gebracht om mijn maag leeg te laten pompen. Een lieve verpleger die mijn bloeddruk kwam opnemen, informeerde naar de blauwe plekken op mijn armen, maar ik heb een smoes verzonnen en gezegd dat ik per ongeluk teveel pillen had geslikt. Toen ik thuiskwam zei Casey dat ik vooral goed moest eten. Ik moest sterk zijn, zei hij. Want de volgende dag moest ik weer aan het werk.
Als iemand in Nederland naar mijn situatie vroeg, voerde ik een toneelstukje op. Ik was te bang om te praten. Het is lastig uit te leggen, hoe iemand je in een dergelijke situatie kan manipuleren en je psychisch in zijn greep weet te houden. De de knop ging pas om toen er op een dag een vriend van Casey op bezoek was die toen Casey even uit de kamer was tegen me zei: ‘Ik kan je niet helpen, maar weet wel dat ik je zie.’ Die woorden hebben zoveel betekend. Puur het feit dat iemand me als mens zag, voor mijn gevoel bevestigde dat de situatie niet normaal was, deed me zo ontzettend veel. Op dat moment dacht ik: ‘Zie je wel, dit klopt niet! Ik ben niet gek!’
Die avond viel Casey op de bank in slaap. Hij had me weer geslagen en was waarschijnlijk uitgeput. Ineens zag ik de sleutel van de voordeur op de grond liggen. Hij was uit zijn zak was gevallen. Ik dacht: ‘Dit is het.’ Ik wist dat ik deze kans waarschijnlijk lang niet meer zou krijgen. Ik heb een paar spulletjes bij elkaar gegraaid, en ben de deur uitgerend. Precies op het moment dat ik de deur opendeed werd Casey wakker. Ik ben zo snel als ik kon naar buiten gegaan, heb de deur in het slot gedraaid en ben naar dezelfde jongen toegelopen die op bezoek was geweest en zo aardig tegen me was. Hij heeft me geld voor de bus gegeven en daarmee ben ik naar mijn oude hospita gegaan. Ik zei dat mijn relatie uit was en vroeg of ik even bij haar kon blijven, tot ik een vlucht naar Nederland had geboekt. Ondertussen had ik alweer woedende appjes van Casey gekregen. Hij zou mijn kat vermoorden en mijn computer slopen. Ik was nog zo geconditioneerd, dat ik hem niet durfde te blokkeren. Ik appte terug dat ik even tijd nodig had en dat ik echt terug zou komen. Daar werd hij iets kalmer van. Aangifte doen? Daar was ik veel te bang voor.
Terug in Nederland was ik als de dood dat ik zwanger was. Ik was vreselijk misselijk en mocht van Casey nooit anticonceptie gebruiken als ik seks met hem had. Ik was al twee keer eerder zwanger geworden. Een keer heeft hij me zo hard in mijn buik geslagen dat ik een miskraam kreeg, en de tweede keer moest ik een abortus ondergaan. Godzijdank was ik nu niet zwanger, maar lag mijn misselijkheid aan het afkicken van de drugs die hij me had gedwongen te nemen.
Tot op dat moment, na mijn aankomst terug in Nederland, had ik half verdoofd geleefd. Ik logeerde bij mijn ouders, maar zij wisten nog van niets. Ze weten pas sinds kort, en dan nog gedeeltelijk, wat er allemaal is gebeurd. En toen stuurde Casey een bericht. Het oude verhaal: hij miste me en zou veranderen. Na het lezen kreeg ik een paniekaanval. Op dat moment dacht ik: ‘Nu is het klaar!’ Ik wilde niet langer dat hij me zo in zijn greep hield. Ik wilde weer leven, kunnen genieten van aanrakingen, want ik kromp al in elkaar als iemand me goedbedoelend over mijn arm wreef. Door veel te oefenen met mensen die ik vertrouw en die stoppen als ik ‘nee’ zeg, kan ik nu weer genieten van een knuffel. Ik heb geen relatie op dit moment, maar heb inmiddels wel weer een paar seksuele ervaringen gehad die ik als positief heb ervaren. De eerste keer was moeilijk, maar ik eerlijk heb aan diegene verteld dat ik vervelende dingen heb meegemaakt en hij ging daar gelukkig heel goed mee om.
Ik zit nog niet echt op een goede plek, maar ik ben onderweg. Helaas heeft het me veel gekost: ik heb alsnog mijn katje moeten verlaten, waar ik het nog steeds moeilijk mee heb, en dankzij Casey zit ik ook nu nog met financiële zorgen. Mijn spaarpotje van zevenduizend euro heeft hij er doorheen gejaagd en de uitkering die ik destijds kreeg mocht ik niet stop laten zetten van hem, ook al had ik er geen recht meer op. Wat Casey zelf betreft: soms stuurt hij me nog een berichtje via een nieuw aangemaakt profiel, maar dan blokkeer ik hem meteen. Ik maak wel een screenshot van alle berichten, maar heb er bewust voor gekozen geen aangifte te doen. Ik wil niet alles weer oprakelen, maar mijn leven weer opbouwen.
Ik wil rust in mijn hoofd. Geen paniekaanvallen meer, geen herbelevingen. Laatst had ik een sneetje in mijn vinger waardoor een druppeltje bloed op mijn keukenkastje terecht kwam. Dan zie ik direct het beeld voor me hoe ik de spetters bloed van de keukenkastjes zat te boenen, nadat ik weer eens in elkaar was geslagen. Ik ben bezig met therapie te regelen, maar de wachtlijsten zijn krankzinnig en de huidige situatie met Covid maakt het er niet makkelijker op. Toch blijf ik vooruit kijken. Ik zou ontzettend graag weer het podium op willen, maar mijn stem zit nog steeds ‘vast’ door de vele keren dat Casey me afblafte als ik een stukje begon te zingen of neuriën. Er is enorm veel angst die omhoog borrelt, elke keer als ik wil zingen. Soms lukt het wel, als ik in de auto zit bijvoorbeeld of in een andere situatie waarin ik me veilig voel. Op die momenten hoop ik in de toekomst verder te bouwen. Voor nu leer ik programmeren zodat ik ook ergens anders op kan terugvallen. Ik, heb een eigen huisje en hoewel ik het best moeilijk vind, wil ik nu mijn verhaal met de wereld delen. Ik wil iemand zoals ik laten voelen wat ik voelde, toen ik die woorden ‘Ik zie je’ hoorde. Als ik dat kan bereiken, komt er nog iets goeds uit al deze ellende voort.”
*Dit interview verscheen in een eerdere versie in VIVA. De naam van Casey is gewijzigd, zijn echte naam is bij de redactie bekend.
