Voor de Harris-campagne liep het dit jaar anders. Omdat Biden pas in juli afhaakte, kon Harris geen vroege imprints maken bij de kiezers. Ze begon dus letterlijk vanuit een achterstandspositie: ze had minder tijd om haar boodschap te verspreiden en Biden stond in de peilingen achter op Trump. De campagne moest zich snel herpositioneren en vanuit die zwakkere start alsnog de strijd aangaan.
In de vroege fase is er veel werk te verzetten, maar in de laatste weken voor de verkiezingen wordt het rustiger op de hoofdkantoren. Medewerkers worden dan naar swing states gestuurd om vrijwilligers te trainen en mee te helpen met lokale campagnes. De focus ligt volledig op “Get Out The Vote”-acties om de opkomst te verhogen. Nieuwe boodschappen pushen heeft weinig zin, omdat de media hun planning al rond hebben met rally’s, terugblikken, voorspellingen en berichten over stemprocedures. Daardoor is het voor campagnes bijna onmogelijk om met nieuwe berichten door te dringen. Campagnes richten zich daarom op wat ze nog wél kunnen beïnvloeden: de opkomst van hun achterban.
In de laatste fase wordt er bij zoveel mogelijk deuren aangeklopt, want hoe persoonlijker het contact, hoe beter. Idealiter zou de kandidaat zelf bij elke kiezer aanbellen om zijn of haar plannen toe te lichten, maar dat is natuurlijk onmogelijk. Daarom zetten campagnes surrogaten in: bekende partijgenoten of beroemdheden die namens de kandidaat campagne voeren. Denk aan oud-presidenten Bill Clinton en Barack Obama voor Harris, of beroemdheden als Taylor Swift, George Clooney, Oprah en Bruce Springsteen. Lizzo en Usher warmden het publiek op tijdens Harris-rallies. Bij Trump is de steun van bekende Amerikanen minder groot; naast Elon Musk krijgt hij vooral steun van minder bekende beroemdheden zoals TikTok-ster Bryce Hall, Kid Rock en Roseanne Barr.
Opvallend was vorige week dat oud-burgemeester Rudy Giuliani, een supporter van Trump, in Georgia aan het canvassen was—het van deur tot deur gaan om met kiezers te praten. Dit directe contact is, na gesprekken met de kandidaat zelf, de meest effectieve manier om mensen naar de stembus te krijgen. Als persoonlijk contact niet mogelijk is, wordt er veel ingezet op telefonisch contact via “phone banking”: vrijwilligers bellen kiezers die mogelijk voor de partij willen stemmen. Na deze gesprekken volgen pas gepersonaliseerde sms’jes, e-mails en uiteindelijk tv- en radiospotjes, die meer een ‘schot hagel’ zijn.
12% extra opkomst
Om te illustreren hoe ontzettend belangrijk dat canvassen is: in 2008 had Howard Dean, de campagneleider van de Democratische partij, als strategie voor de presidentsverkiezingen om het canvassen te intensiveren. Uit onderzoek wisten de Democraten al dat het aanbellen bij iemand leidde tot 3% extra opkomst, wat zeker in swingstates het verschil kan betekenen. Hij ging een stap verder en waar mogelijk liet hij vrijwilligers drie keer bij hetzelfde adres aanbellen, verspreid over een aantal weken of maanden. De eerste keer om te vertellen dat je het leuk zou vinden als Kiezer ook op Kandidaat stemt (Obama in dat geval). De tweede keer om input op te halen, bijvoorbeeld een handtekening voor een petitie over Obamacare. De derde keer vlak voor de verkiezingen om er nog eens op aan te dringen dat je vooral niet moet vergeten te stemmen. Kiezers denken dan al snel: ‘ach, die leuke jongen of dat aardige meisje doet zo zijn/haar best, ik ga wel, anders is het zo lullig.’ Wat bleek? Dit leverde soms tot wel 12% extra opkomst op.
De campagnes van Kamala Harris en Donald Trump verschillen sterk in hun aanpak van GOTV-inspanningen. Harris’ team hanteert een gestructureerde strategie met meer dan 2.500 betaalde medewerkers in 353 kantoren. Ze mobiliseren een breed scala aan kiezers, waaronder sporadische stemmers en onafhankelijken, door persoonlijk contact. Alleen al in Pennsylvania werd eind oktober in een week tijd bij 700.000 deuren aangeklopt door Democratische vrijwilligers. Met miljoenen telefoontjes versterken ze hun lokale aanwezigheid nog verder. Het doel is niet alleen loyale aanhangers te activeren, maar ook twijfelende kiezers te overtuigen om naar de stembus te gaan.
Trumps campagne richt zich op een selecte groep minder frequente stemmers, met de verwachting dat zij opnieuw op hem stemmen als ze worden gemobiliseerd. De campagne maakt gebruik van “Trump Force 47”, vrijwilligers die deze kiezers moeten activeren, en vertrouwt op externe organisaties en super-PAC’s voor een breder bereik. Echter, uit interviews met partijleden en strategen, zoals gerapporteerd in The New York Times, blijkt bezorgdheid over de effectiviteit van deze aanpak, vooral vergeleken met het beter georganiseerde team van Harris, dat in veel gebieden meer deuren heeft geopend en sterkere lokale betrokkenheid heeft opgebouwd. Ook was er vorige week nog ophef over canvassers die door Elon Musk’s America Pac in Michigan werden ingehuurd. Zij ontdekten pas na het ondertekenen van geheimhoudingsverklaringen dat ze campagne voerden voor Trump, waarbij sommigen aangaven onder druk te staan om strikte doelstellingen voor deur-aan-deur bezoeken te halen. Achterin een busje zonder stoelen werden ze naar de canvaswijken gestuurd. Musk deed ook wel iets slims: hij zette een petitie op om de Grondwet te steunen. Mensen die die petitie tekenen moeten hun contactgegevens achterlaten. Zij worden vervolgens ook door de Trump campagne gebeld. Een gratis manier om aan kiezerdata te komen. Wellicht illegaal ook, maar dat zal na de verkiezingen vermoedelijk pas echt geadresseerd worden.
Met de verkiezingsdag in zicht, wordt de inzet alleen maar hoger. Waar de focus in eerdere fases lag op het vormen van een lange termijn strategie en het beïnvloeden van de publieke opinie, draait het in de laatste dagen enkel om de opkomst. Uiteindelijk kan een goed georganiseerde GOTV-operatie het verschil maken tussen winst en verlies. Terwijl Harris haar voordeel lijkt te halen uit een breed en goed georganiseerd netwerk van vrijwilligers, gokt Trump op loyaliteit en de inzet van externe krachten. Op 5 november zullen we zien welke strategie het meest succesvol was. Beide campagnes vuren hun achterbannen nu in ieder geval aan door te stellen dat ze er goed voor staan, ‘but we need to do the work’. De ‘boots on the ground’ die daarvoor nodig zijn, zijn voorlopig echter in meerderheid vrijwilligers uit de Harris campagne.
