Eeuwig leven is dichterbij dan je denkt

In mijn carrière als kankerpatiënt, ben ik helaas de nodige collega's verloren. Je kunt je natuurlijk volledig afsluiten voor lotgenoten, dan heb je daar geen last van. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ik geprobeerd heb om dat voor elkaar te krijgen. Maar omdat ik graag praat met mensen, lukt dat dan toch weer niet. Tja en in het vak van kankerpatiënt maak je dan heel snel vrienden en je raakt ze soms net zo snel weer kwijt.. Wat wel mooi is echter; een aantal van die dode lotgenoten, leeft gewoon door!

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ik geprobeerd heb om dat voor elkaar te krijgen. Maar omdat ik graag praat met mensen, lukt dat dan toch weer niet. Tja en in het vak van kankerpatiënt maak je dan heel snel vrienden en je raakt ze soms net zo snel weer kwijt..

Wat wel mooi is echter; een aantal van die dode lotgenoten, leeft gewoon door!

Zo krijg ik iedere dag te zien, dat een vorig jaar overleden vriendin iets 'leuk vindt' op Facebook. Op LinkedIn kon ik gisteren een andere, onlangs ontvallen vriendin feliciteren met haar werk-jubileum.

En een kankervriend twittert nog steeds 'automatisch' door, omdat hij de tweets van het bedrijf waar hij werkte ooit automatisch doorzette.

Gek. Soms schrik ik er even van. Vooral op Facebook, omdat daar direct een foto bij verschijnt. Maar het vreemde is, dat ik het eigenlijk ook wel leuk vind. Op deze manier is het net, alsof ze nog een beetje bij me zijn.

Je kunt na je dood gewoon doortwitteren

Dat ik niet de enige ben, blijkt wel uit de service van Liveson. Dat is een Britse twitter-service, die er voor zorgt dat jij gewoon kan doortwitteren als je overleden bent. Het programma analyseert je tweets terwijl je leeft en gaat op basis daarvan nieuwe tweets maken als je bent overleden. Het meest bijzondere op hun site is een zin, onderaan de homepagina. 'Help it become a better you by giving feedback.'

Na mijn dood twitteren, oké. Maar zonder stoffelijk lichaam feedback geven aan een bedrijf lijkt me best ingewikkeld.

Als je ziet aankomen dat je doodgaat, kun je natuurlijk ook gewoon berichten vooruit plannen. Best leuk om over na te denken als je op een ziekbed ligt.

Ik denk dat je het meest veilig bent als je twittert over het weer; 'Het Koninklijk Hemels Meterologisch Instituut heeft ook code geel afgegeven.' Kan bijna niet fout in Nederland, maar is misschien wel een beetje saai.

Je kunt natuurlijk ook gestalte geven aan je afterlive; 'Best een zweverige gewaarwording dat dood zijn'.

Of je geeft je collega-stervenden een beetje hoop: 'Wauw! Het is hier nog mooier dan ik had gedacht #hemel #hadikjareneerdermoetendoen'

'Henk, misschien moet je wat vaker onder de douche gaan. #zweetlucht'

Je kunt ook eindelijk vertellen, wat je al die jaren beleefdheidshalve voor je gehouden hebt. 'Mam, die gehaktballen waren echt niet te eten!' Inclusief fotootje van diezelfde gehaktballen in de prullenbak…

Of tegen die collega; 'Henk, misschien moet je wat vaker onder de douche gaan. #zweetlucht.'

Wie dit allemaal nou echt niet wil en ook niet wil, dat we nog duizenden jaren likes kunnen zien, kan een social media-testament downloaden. Je zet er in wat je na je dood wilt met je social media en wie er iets mee mag doen. Iemand die je vertrouwt krijgt de codes die hij of zij nodig heeft. Op die manier kan je er voor zorgen dat iemand je na je dood online euthanaseert.

Ik ga zelf nog eens nadenken wat ik mensen nog wil gaan meegeven als ik lekker veilig in mijn graf lig. Wel jammer dat ik dan zelf het effect niet meer kan zien!

Mijn gekozen waardering € -

Marije Klein (1973) werkt al ruim twintig jaar als journalist bij krant, internet, radio en televisie. In 2011 werd bij haar borstkanker geconstateerd en is ze over haar medische avonturen gaan schrijven. Ze schrijft nu over wat ze zelf meemaakt, maar ook over andere patiënten en zorggerelateerde verhalen. Naast publicist wordt ze inmiddels gevraagd als spreker op congressen en praat ze in medische instellingen mee over het te voeren beleid.